Joy to the world (covenbijeenkomst)
Gisteren vierden we met onze coven Yule bij Eirinn thuis in Deurne. Het vroor nog steeds dat het kraakte, maar mits een beetje voorzichtig rijden waren de wegen heel goed berijdbaar.
Eirinn verwelkomde ons met lekkere warme kruidenthee die de koude al snel uit onze lijven verjoeg. Gezellig was het daar! Ik was er al een eeuwigheid niet meer geweest, sinds het huis nog een halve ruwbouw was, en ik was onder de indruk van de verbouwing. Die was vast alle miserie waard geweest, wow!
Toen we allemaal warm en relax waren, verhuisden we van de grote keukentafel naar de living, waar het altaartje klaar stond. Nadat we de cirkel hadden getrokken, was het tijd voor bezinning. We moesten nadenken over negatieve dingen die we uit het afgelopen jaar meedragen en die we graag wilden veranderen, waar we van af willen. Voor elke verandering die we wensten, mochten we een kaarsje doven. Voorzichtig formuleerden we onze goede voornemens in ons hoofd - de eerste wet van de magie indachtig: and it harm none, onszelf inclusief - en doofden we één voor één alle kaarsjes. Eirinn had overal kaarsjes gezet, haar hele huis was ermee verlicht, en langzaam werd het donkerder en donkerder tot enkel de grote altaarkaars overbleef. Eirinn doofde die ook en daar zaten we dan, in het aardedonker. Zo moet het vroeger geweest zijn, toen er van electriciteit nog lang geen sprake was en de mensen wachtten tot het ergste van de winter over was.
Daar gaat Yule over: over de terugkeer van het licht, het opnieuw lengen van de dagen, de zon die opnieuw geboren wordt. Dat zware, donkere gevoel dat als een dikke deken over ons ligt in die donkere wintermaanden gaat opnieuw oplossen naarmate de lente haar intrede doet. Ik moet zeggen dat de winter ook niet echt mijn favoriete seizoen is, al kan ik genieten van het winterzonnetje en de pracht van de witbesneeuwde stad. Ik kan bijna niet wachten tot het weer zomer is!
Eirinn stak de altaarkaars weer aan en wij deden dat met de kleine kaarsjes over al in huis. Deze keer formuleerden we positieve dingen en lichtje per lichtje werd het hele huis opnieuw stralend verlicht door de vele kaarsjes. Lachend keken we elkaar aan, blij dat we niet meer in het donker zaten.
Nu vertelde Eirinn ons nog over de Lofprijzende Vrouw, waar ze over had gelezen in De 13 Oorspronkelijke Clanmoeders, een boek van Jamie Sams. In het boek wordt elke maand gekoppeld aan een clanmoeder. Die clanmoeders zijn symbolische spirituele leraren die als aspecten van Moeder Aarde en Grootmoeder Maan het vrouwelijk principe in de mens vertegenwoordigen en je helpen om al je (vrouwelijke) talenten en kwaliteiten te ontdekken en te ontplooien.
De clanmoeder van de decembermaand is de Lofprijzende Vrouw. Eirinn las ons een stukje voor uit het boek, zodat we wisten waar de Lofprijzende Vrouw voor staat. De Lofprijzende Vrouw was een zangeres, die zong om ons weer heel te maken. Ze schenkt ons de waarheid, ze leert ons op een andere manier naar de wereld te kijken, om de leegte in ons hart niet op te vullen met materiële rijkdom en valse wijsheid. Ze leert ons om écht dankbaar te zijn voor alle geschenken die de natuur ons geeft en om tijd vrij te maken om dat te vieren. Elke dag voor het eten een gebed afdreunen is niet persé je dankbaarheid tonen ... Ze laat ons zien hoe we betekenisvol kunnen blijven door de overvloed die we ontvangen met elkaar te delen, hoe we niet alleen dankbaar moeten zijn voor wat we krijgen maar ook dankbaar dat we kunnen geven. Of hoe we nog wat kunnen leren van de Indiaanse spiritualiteit ...
Nadat we brood en wijn hadden gedeeld en de cirkel opnieuw hadden geopend, verhuisden we weer naar de gezelligheid van de grote keukentafel, met potten thee en Glühwein - een geweldig idee van Hamamelis! - en chocolade éclairs, de perfecte zondige combinatie voor een koude winteravond :-)
Eirinn verwelkomde ons met lekkere warme kruidenthee die de koude al snel uit onze lijven verjoeg. Gezellig was het daar! Ik was er al een eeuwigheid niet meer geweest, sinds het huis nog een halve ruwbouw was, en ik was onder de indruk van de verbouwing. Die was vast alle miserie waard geweest, wow!
Toen we allemaal warm en relax waren, verhuisden we van de grote keukentafel naar de living, waar het altaartje klaar stond. Nadat we de cirkel hadden getrokken, was het tijd voor bezinning. We moesten nadenken over negatieve dingen die we uit het afgelopen jaar meedragen en die we graag wilden veranderen, waar we van af willen. Voor elke verandering die we wensten, mochten we een kaarsje doven. Voorzichtig formuleerden we onze goede voornemens in ons hoofd - de eerste wet van de magie indachtig: and it harm none, onszelf inclusief - en doofden we één voor één alle kaarsjes. Eirinn had overal kaarsjes gezet, haar hele huis was ermee verlicht, en langzaam werd het donkerder en donkerder tot enkel de grote altaarkaars overbleef. Eirinn doofde die ook en daar zaten we dan, in het aardedonker. Zo moet het vroeger geweest zijn, toen er van electriciteit nog lang geen sprake was en de mensen wachtten tot het ergste van de winter over was.
Daar gaat Yule over: over de terugkeer van het licht, het opnieuw lengen van de dagen, de zon die opnieuw geboren wordt. Dat zware, donkere gevoel dat als een dikke deken over ons ligt in die donkere wintermaanden gaat opnieuw oplossen naarmate de lente haar intrede doet. Ik moet zeggen dat de winter ook niet echt mijn favoriete seizoen is, al kan ik genieten van het winterzonnetje en de pracht van de witbesneeuwde stad. Ik kan bijna niet wachten tot het weer zomer is!
Eirinn stak de altaarkaars weer aan en wij deden dat met de kleine kaarsjes over al in huis. Deze keer formuleerden we positieve dingen en lichtje per lichtje werd het hele huis opnieuw stralend verlicht door de vele kaarsjes. Lachend keken we elkaar aan, blij dat we niet meer in het donker zaten.
Nu vertelde Eirinn ons nog over de Lofprijzende Vrouw, waar ze over had gelezen in De 13 Oorspronkelijke Clanmoeders, een boek van Jamie Sams. In het boek wordt elke maand gekoppeld aan een clanmoeder. Die clanmoeders zijn symbolische spirituele leraren die als aspecten van Moeder Aarde en Grootmoeder Maan het vrouwelijk principe in de mens vertegenwoordigen en je helpen om al je (vrouwelijke) talenten en kwaliteiten te ontdekken en te ontplooien.
De clanmoeder van de decembermaand is de Lofprijzende Vrouw. Eirinn las ons een stukje voor uit het boek, zodat we wisten waar de Lofprijzende Vrouw voor staat. De Lofprijzende Vrouw was een zangeres, die zong om ons weer heel te maken. Ze schenkt ons de waarheid, ze leert ons op een andere manier naar de wereld te kijken, om de leegte in ons hart niet op te vullen met materiële rijkdom en valse wijsheid. Ze leert ons om écht dankbaar te zijn voor alle geschenken die de natuur ons geeft en om tijd vrij te maken om dat te vieren. Elke dag voor het eten een gebed afdreunen is niet persé je dankbaarheid tonen ... Ze laat ons zien hoe we betekenisvol kunnen blijven door de overvloed die we ontvangen met elkaar te delen, hoe we niet alleen dankbaar moeten zijn voor wat we krijgen maar ook dankbaar dat we kunnen geven. Of hoe we nog wat kunnen leren van de Indiaanse spiritualiteit ...
Nadat we brood en wijn hadden gedeeld en de cirkel opnieuw hadden geopend, verhuisden we weer naar de gezelligheid van de grote keukentafel, met potten thee en Glühwein - een geweldig idee van Hamamelis! - en chocolade éclairs, de perfecte zondige combinatie voor een koude winteravond :-)
Reacties