Of appels ver van de boom vallen?
Nadat ik al voor de tweede keer een ontmoeting heb gehad in mijn droomlandschap met een vrouw die me een appel aanbiedt, wilde ik toch wel weten waar die appels voor staan en wie de vrouw zou kunnen zijn. Dus ging ik links en rechts wat rondsurfen en rondlezen, en zie ...
Volgens de Keltische mythologie is Avalon eigenlijk Avallach, het Eiland van de Appels, het eiland van de Godin, waar Elfenkoningin Morgan le Fay regeert. Dit is de onderwereld, het land van de elfen of faerie en de doden, waar Koning Arthur door zijn zus Morgan naartoe werd gebracht om te genezen. In het midden van Avalon staat volgens de oude verhalen een zeer speciale appelboom die je eeuwig leven en jeugd geeft. Die appelboom is de Boom van het Leven. Net als in de Noordelijke tradities werden appels in de Keltische traditie verbonden met healing, genezing, wedergeboorte en jeugd. De appelboom is trouwens ook één van de magische bomen in het Keltische Ogham bomenalfabet, Quert.
Avalon is dus het mythische zomerland, de plaats buiten de tijd, het appeleiland, de onderwereld, waar je niet zomaar binnen raakt. Je hebt een sleutel naar de onderwereld nodig, een uitnodiging van Avalon. Die kwam in de vorm van een tak van een appelboom met daaraan kleine zilveren belletjes (ze mochten ook wel van brons of goud zijn). Volgens de verhalen heb je ook een tak van een appelboom nodig om naar het land van de Faerie te komen, een zogenaamde "silver branch". Klinkt dat niet bekend in de oren als je eerst het verhaal van Avalon hebt gelezen?
Ik herinner me een Halloweenritueel, toen ik zwanger was van Kaat. Tijdens een geleide meditatie kwam ik plots terecht in een zomerlandschap, althans, het licht voelde zo aan, alsof de zon fel door de bomen heen scheen, maar toch was het warm en loom geel zomernamiddaglicht en niet het witte licht van de lente of de ochtend. Ik zag heel duidelijk de bloesempluizen traag door de lucht zweven, op een zomerbriesje meegevoerd. De lucht rook zoet, naar de vruchten van de bomen waar ik tussen stond: ik stond in een zomerse appelboomgaard. Tussen de bomen zag ik mensen naar me toe komen: het waren mijn grootouders uit Waterloo, mijn overleden tante, mijn opa uit Opwijk, en nog vele andere mensen van wie de gezichten niet altijd even duidelijk waren maar die ik zowiezo niet kende. Mijn Bomama van Waterloo was een geweldige vrouw en ik hield ongelooflijk veel van haar. Haar daar zo te zien staan, gezond en wel, met die warme gloed van liefde in haar ogen en een uitnodigende glimlach op haar gezicht ... het werd me bijna te veel. Ik begon hartverscheurend te huilen, omdat het zo emotioneel was. Ik besefte heel goed dat dit een heel bijzonder moment was. Ik wist dat ik naar ginder was gekomen om hen mijn baby te laten "zien", de volgende in de lijn, en dat ik tegelijkertijd naar ginder was geroepen omdat mijn voorouders het kindje in mijn buik een zetje op het levenspad wilden geven, een extra zegening. Ik heb me altijd afgevraagd of zij toen al geweten hadden welke verschrikkelijke bevalling er een paar maanden nadien al zou volgen en ze Kaat al op voorhand hadden willen helpen...
Alleszins, volgens mij stond de vrouw die ik in mijn meditaties tegenkwam voor de Godin zelf, de eerste keer in haar vorm van oude wijze vrouw, de typische sprookjesheks uit Sneeuwwitje (maar dan niet in de boze versie), Baba Yaga, en de vorige keer in haar vorm van de moeder, de prachtige jonge vrouw, die zelfverzekerd en kalm de wereld in kijkt. Zij bood me al twee keer een appel aan, de tweede keer van een speciale zilveren appelboom. Ik denk dat ik daar in Avalon zelf was, en dat ik de appel van de oude kennis aangeboden kreeg. De beslissing om hem aan te nemen en de weg van de Godin in te gaan, is echter een beslissing die ik zelf moet nemen. Ik loop al wel op het juiste pad, maar als ik de appel aanneem, is er geen pad terug ...
Volgens de Keltische mythologie is Avalon eigenlijk Avallach, het Eiland van de Appels, het eiland van de Godin, waar Elfenkoningin Morgan le Fay regeert. Dit is de onderwereld, het land van de elfen of faerie en de doden, waar Koning Arthur door zijn zus Morgan naartoe werd gebracht om te genezen. In het midden van Avalon staat volgens de oude verhalen een zeer speciale appelboom die je eeuwig leven en jeugd geeft. Die appelboom is de Boom van het Leven. Net als in de Noordelijke tradities werden appels in de Keltische traditie verbonden met healing, genezing, wedergeboorte en jeugd. De appelboom is trouwens ook één van de magische bomen in het Keltische Ogham bomenalfabet, Quert.
Avalon is dus het mythische zomerland, de plaats buiten de tijd, het appeleiland, de onderwereld, waar je niet zomaar binnen raakt. Je hebt een sleutel naar de onderwereld nodig, een uitnodiging van Avalon. Die kwam in de vorm van een tak van een appelboom met daaraan kleine zilveren belletjes (ze mochten ook wel van brons of goud zijn). Volgens de verhalen heb je ook een tak van een appelboom nodig om naar het land van de Faerie te komen, een zogenaamde "silver branch". Klinkt dat niet bekend in de oren als je eerst het verhaal van Avalon hebt gelezen?
Ik herinner me een Halloweenritueel, toen ik zwanger was van Kaat. Tijdens een geleide meditatie kwam ik plots terecht in een zomerlandschap, althans, het licht voelde zo aan, alsof de zon fel door de bomen heen scheen, maar toch was het warm en loom geel zomernamiddaglicht en niet het witte licht van de lente of de ochtend. Ik zag heel duidelijk de bloesempluizen traag door de lucht zweven, op een zomerbriesje meegevoerd. De lucht rook zoet, naar de vruchten van de bomen waar ik tussen stond: ik stond in een zomerse appelboomgaard. Tussen de bomen zag ik mensen naar me toe komen: het waren mijn grootouders uit Waterloo, mijn overleden tante, mijn opa uit Opwijk, en nog vele andere mensen van wie de gezichten niet altijd even duidelijk waren maar die ik zowiezo niet kende. Mijn Bomama van Waterloo was een geweldige vrouw en ik hield ongelooflijk veel van haar. Haar daar zo te zien staan, gezond en wel, met die warme gloed van liefde in haar ogen en een uitnodigende glimlach op haar gezicht ... het werd me bijna te veel. Ik begon hartverscheurend te huilen, omdat het zo emotioneel was. Ik besefte heel goed dat dit een heel bijzonder moment was. Ik wist dat ik naar ginder was gekomen om hen mijn baby te laten "zien", de volgende in de lijn, en dat ik tegelijkertijd naar ginder was geroepen omdat mijn voorouders het kindje in mijn buik een zetje op het levenspad wilden geven, een extra zegening. Ik heb me altijd afgevraagd of zij toen al geweten hadden welke verschrikkelijke bevalling er een paar maanden nadien al zou volgen en ze Kaat al op voorhand hadden willen helpen...
Alleszins, volgens mij stond de vrouw die ik in mijn meditaties tegenkwam voor de Godin zelf, de eerste keer in haar vorm van oude wijze vrouw, de typische sprookjesheks uit Sneeuwwitje (maar dan niet in de boze versie), Baba Yaga, en de vorige keer in haar vorm van de moeder, de prachtige jonge vrouw, die zelfverzekerd en kalm de wereld in kijkt. Zij bood me al twee keer een appel aan, de tweede keer van een speciale zilveren appelboom. Ik denk dat ik daar in Avalon zelf was, en dat ik de appel van de oude kennis aangeboden kreeg. De beslissing om hem aan te nemen en de weg van de Godin in te gaan, is echter een beslissing die ik zelf moet nemen. Ik loop al wel op het juiste pad, maar als ik de appel aanneem, is er geen pad terug ...
Reacties