Webmaidens Grimoire

Sinds Fjierra omwille van een veel te drukke agenda haar engagement binnen Arcadia flink had teruggeschroefd en uiteindelijk zelfs uit de coven is gestapt, hadden Amara Fay en ikzelf ook de praktische kant van onze Tuatha lesgroep van haar overgenomen. Die was gestart in de nasleep van de coronapandemie zodat de twee jaren die de cursus overspant algauw drie jaren waren geworden. Het werd dus tijd om de meisjes uit te zwaaien. Daar waren ze trouwens meer dan klaar voor. Dat hadden we al gezien tijdens het Beltain ritueel dat we hen hadden laten uitwerken. Het klinkt als een boutade, maar dat ritueel was wat mij betreft het eindexamen. Geslaagd met vlag en wimpel wat mij betreft! Eigenlijk stonden er nog een paar lesdata in de agenda, maar omdat alle leerstof eigenlijk was behandeld besloten we van de eerstvolgende les gebruik te maken voor een verrassing: een afstudeerfeestje! De avond begon zoals altijd met het trekken van een cirkel en daarna gingen we de cirkel rond met de vraag wat...

Ook al schijnt de zon, het begint echt al frisser te worden en de zwoele zomerdagen zijn nu echt voorbij. De bomen zijn op sommige plekken zelfs al hun bladeren kwijt! We nemen afscheid van de zomer en verwelkomen de herfst met zijn getemperde kleuren en de natuur die langzaam in zichzelf keert. Dat is precies waar de herfst voor staat. Het is een seizoen van verandering, reflectie en dankbaarheid voor wat we dit jaar mochten oogsten. Daarom ook dit dankbaarheidsritueel ter gelegenheid van de Herfstequinox waarin we ons verbinden met de natuur, met onszelf en met de veranderende wereld om ons heen. Nodig voor het ritueel: Kwartierkaarsen Covenkaars centraal op het altaar Kaars voor de Godin en de God Theelichtjes Papiertjes en schrijfgerief Bijvoetsmudge en rozemarijnwater Herfstversiering voor het altaar Hoorn Grote mand (om een cornucopia te symboliseren) Fruit en groenten om de mand te vullen (meegebracht door de deelnemers: appels, wortels, bonen, enz. …) KLAAR ZETTEN VAN HET ALTAA...

In de nieuwe docuserie “Paranormaal Vlaanderen” gebruikt sjamaan Pascal geometrische objecten om de energie van een plaats of een persoon te beïnvloeden. Hij gebruikt daarvoor zogenaamde “platonische lichamen”. De naam komt van de Griekse filosoof Plato die was geïntrigeerd door de geometrie die hij overal in de natuur zag terugkomen. Zie de trailer van de docuserie hier, waarin Pascal het over zijn manier van werken heeft:  https://share.google/images/RwG8T1SwQsAzqoscG De natuur zit vol wiskunde. Als je kijkt naar ijskristallen, slakkenhuisjes, het hart van een zonnebloem, enz. … dan lijkt de natuur vol geometrische patronen en structuren te zitten. We zien overal geometrische vormen (cirkels, rechthoeken, driehoeken), symmetrieën (bijvoorbeeld in bloemen en  ijskristallen), de gulden snede en de Fibonacci-reeks (bij slakkenhuisjes) en fractals (zoals in bloemkolen en sterrenstelsels).  Wiskunde en meer bepaald geometrie lijkt aan de basis te liggen van de schepping. Nat...

Kom kijken naar de zon! Die oproep in het programma van de Open Monumentendag trok meteen mijn aandacht. Een observatorium in hartje Antwerpen? Huh, waar was dat?! Dat wilden we wel eens zien!  Je kan het van buitenaf niet goed zien maar boven op het dak van Kunstencentrum Fameus in de Zirkstraat staat inderdaad de typische koepel van een observatorium. Daar bevond zich tussen 1920 en 1988 het observatorium van het Koninklijk Sterrenkundig Genootschap van Antwerpen. Dat genootschap, de oudste astronomische amateurvereniging van Vlaanderen en de tweede oudste van België, werd in 1905 gesticht in Antwerpen en verhuisde kort na aan het begin van de Eerste Wereldoorlog naar de Zirkstraat, waar een sterrenwacht werd ingericht.  Eind jaren tachtig verhuisde het KSGA naar Brasschaat en vanaf dit jaar werkt de vereniging samen met Volkssterrenwacht Urania. Die samenwerking resulteerde eerder al in de restauratie van het historische observatorium in de Zirkstraat. Volkssterrenwacht Ura...

Voor deze eerste covenbijeenkomst na de zomer stond er een replay op het programma: de pollepelworkshop die Hamamelis in 2022 had georganiseerd. Op algemeen verzoek werd die opnieuw in de planning gezet omdat er indertijd zoveel mensen niet bij hadden kunnen zijn. Even zag het er naar uit dat we opnieuw maar met ons drietjes zouden zijn, maar gelukkig voor Hamamelis was dat niet het geval. De dag zelf een workshop moeten annuleren omdat iedereen last minute afzegt terwijl je speciaal materiaal en cake&wine bent gaan inslaan is niet fijn … Het was supergezellig in het open schuurtje achteraan in Hamamelis’ tuin, met overal theelichtjes en lantaarntjes, en een grote vuurschaal waarop – helemaal in het thema van de avond - een keteltje versgemaakte soep stond te pruttelen :-) Nadat we onze cirkel hadden getrokken, nam Hamamelis ons mee naar de anderwereld, naar een huisje in het bos, waar we via een pruttelende ketel een boodschap zouden krijgen. De vorige keer dat Hamamelis deze work...

Toen ik deze ochtend onderweg was naar een scouting voor een evenement, speelde op de radio het nummer Life on Mars van David Bowie. De luisteraars van Radio 1 hadden het nummer met een overweldigende meerderheid gekozen. Life on Earth van Snow Patrol maakte geen kans.  De aanleiding voor de mini-jukeboxwedstrijd was het nieuwsbericht dat NASA aanwijzingen heeft gevonden dat er vroeger misschien leven was op Mars. Hun ombemande Mars-rover Perseverance ontdekte in juli vorig jaar een rots met luipaardvlekken die misschien wel fossielen van bacteriën zouden kunnen zijn volgens NASA. “Zouden kunnen zijn” want misschien is er ook een andere uitleg, al achten wetenschappers de fossielentheorie de meest waarschijnlijke. Ik moet meteen denken aan Elon Musk die met SpaceX al in 2026 een onbemande raket – een zogenaamd “Starship” – richting de rode planeet wil sturen, met als ultiem doel om daar een zelfvoorzienende kolonie te stichten. De planeet is nochtans niet echt herbergzaam: de gemid...

“Ik had er toch meer van verwacht” zegt ze voorzichtig. We zitten in de auto op weg naar huis na de Summer Circle van Greencraft. Kaat volgt les in de Tuatha lesgroep van Arcadia. Onze coven is gestoeld in de Alexandrijnse traditie, net als Greencraft, maar werkt veel eclectischer. Greencraft Wicca is ontstaan uit de Corona Borealis moedercoven van Hera en Arghuicha, die in rechte lijn terug gaat tot de coven van Maxine en Alex Sanders, de stichters van de Alexandrijnse wicca. Maar dat is onze coven eigenlijk ook want wij beschouwen Janet Farrar uit de coven van de Sanders toch zo’n beetje als onze “meter’.  De Greencraft covens zijn veel traditioneler en geslotener dan wij, en toen ik de aankondiging van hun Summer Circle zag passeren op de FB pagina van de Pagan Federation was mijn nieuwsgierigheid meteen gewekt. Kaat wilde ook wel eens zo’n traditioneel Alexandrijns ritueel bijwonen, met alle toeters en bellen, en ook Amara Fay wilde wel mee. In de namiddag was er een heksenmark...

Katherine Hepburn! Toen ik die naam zag opduiken in de New York Times werd ik meteen naar mijn kindertijd gecatapulteerd. Tot diep in de jaren tachtig stond er op de toenmalige BRT steevast een film geprogammeerd op zaterdagnamiddag. Dat waren filmklassiekers in zwart wit. Doris Day, Cary Grant, Humphrey Bogart, Rock Hudson, James Dean … ze passeerden allemaal de revue. En ik vond dat fantastisch! Maar het fijnst vond ik toch de films met Katherine Hepburn en Spencer Tracy, die elkaar op het scherm het leven zuur maakten om daarna in elkaars armen te vallen zoals alleen échte koppels dat kunnen. De chemie tussen die twee was legendarisch en spatte gewoon van het witte doek. Geen wonder, ze waren ook naast het scherm 27 jaar lang een liefdeskoppel, ook al waren ze alletwee met iemand anders getrouwd. Ze was een echte superster: ze heeft nog altijd het hoogste aantal Oscars voor beste actrice op haar naam staan (4 stuks, waarvan een met Spencer Tracy, Guess Who’s Coming to Dinner uit 196...

Mijn liefste heeft onze vakantiefoto’s overgezet van onze GSM’s naar de computer, gesorteerd, gedeleted en bewerkt waar nodig. We kijken samen naar het resultaat en hebben nu al heimwee naar die warme, zonnige dagen in Italië. ‘En, wat vonden jullie het leukst?’ is een vraag die ik steevast stel nadat we met z’n vieren zijn weggeweest. Ik moet niet lang nadenken over die vraag: de hoogtepunten waren voor mij Herculaneum en Napels. Napels is een bruisende stad. De volkse buurten met straatverkopers die hun tomaten, verse inktvis of andere waar staan aan te prijzen zijn fantastisch om doorheen te struinen. Je zintuigen worden er gebombardeerd, je komt er ogen te kort. Ik kan meteen geloven dat deze stad voor sommige mensen te druk, te luid, te rommelig is. Ik vind het geweldig. Overal in de volkse buurten zie je blauwe en witte accenten, de kleuren de stad maar ook de kleuren van SSC Napoli, de lokale voetbalploeg, en van het shirt van de Argentijnse sterspeler Maradona, die in 1984 teke...