Het zonnehert (Arcadia Weekend)
Ik pak een stoel en zet die op een plekje in de zon (al moet ik hem achteraf nog verzetten want ik kan het gebabbel van de meisjes binnen horen en dat stoort). Met gesloten ogen geniet ik van de warmte van de lentezon op mijn vel.
Het krioelt van leven rondom mij. De vogels kwetteren in de bomen, in de niet zo verre verte briest een paard en in de struiken hoor ik iets ritselen (de kippen, zo blijkt later :-)). Ik heb het een beetje moeilijk omdat er best wat lawaai is ook: de buurman die zijn blaffende hond tot de orde roept, de lachende groep heksen binnen, het gebrom van de hogedrukreiniger waarmee iemand zijn terras afspuit … Ik beeld me in dat ik in het bos zit, op een open plek tussen de bomen, waar geen honden of hogedrukreinigers zijn. Dat helpt. Het is er groen en vochtig. De bomen staan al in blad, hun blaadjes glanzen lichtgroen in de lentezon die heerlijk warm straalt.
Ik loop tussen de bomen. Als ik naar beneden kijk, zie ik dat ik op blote voeten loop. Tussen de bomen groeit een dik grastapijt en elke keer als ik een stap zet spruit er een paardenbloem naar boven. Het zijn alleen maar paardenbloemen, niks anders. Overal zie ik de gele bloemhoofdjes parmantig open gaan. Het is prachtig! Ik vraag me af of ik dit zelf ben of iemand anders want behalve blote voeten zie ik een wit kleed. Niet meteen iets dat ik zelf in mijn kast zou hebben hangen. Ik zie, denk ik, de lente zelf die haar intrede doet. Dat is het goddelijke volgens mij, hoe alles opnieuw leeft, alles telkens opnieuw het hoofd opheft, de cycli van de seizoenen en van het leven zelf. Paardenbloemen zijn ook de eerste lentebloeiers én een symbool van de zon die zorgt voor leven en door (maar dat is natuurlijk rationaliseren achteraf :-)).
Het ene of het andere geluid haalt me uit mijn concentratie. Als ik er terug in duik, zie ik een gloeien, als hete lava onder een gebarsten aardoppervlak, maar als ik dichterbij kijk, zie ik dat het aardoppervlak eigenlijk allemaal handen zijn die samen dat gloeiende ding vasthouden. De gloed schijnt door de handen door. Van nog dichterbij zie ik dat het een bol is, een gloeiende bol die zo oplicht dat ik er niet rechtstreeks naar kan kijken. Een vuurbol. De zon, denk ik.
Ik probeer Brigandhu te roepen, al vraagt de oefening niet naar ‘mijn godin’ maar naar het goddelijke in mijzelf. Ze laat zich niet zien.
Nadat ik een glas appelsap ben gaan drinken – heerlijk appelsap van de appelbomen van Hamamelis – probeer ik het opnieuw. Deze keer zie ik haar wel. Ze kijkt spottend. Het voelt alsof ze iets zegt in de trant van: “Als jij pers naar het goddelijke wil gaan zoeken terwijl dat zo obvious is, be my guest.”
Ik probeer terug te gaan naar de lentevrouw in het bos. Ik sta wel in het bos, maar het is nu niet meer zo fris en fruitig. De bomen zijn hoog en voelen oeroud. Er hangt een dichte mist. Ik denk dat Brigandhu mij hier gebracht heeft. Wil ze me een les leren? In de mist zie ik een donkere figuur die stil staat en naar mij lijkt te kijken. Neen, het zijn er twee. Drie. Uit de mist zie ik véél figuren opdoemen. Ze komen niet dichterbij maar lijken op iets te wachten. Dan stapt een paard met een ruiter uit de mist en blijft staan. Neen, het is geen paard. Ik kan het gewei op zijn hoofd zien. De figuren blijven in de mist gehuld. Tussen het gewei schijnt de zon fel. Ik moet mijn hand boven mijn ogen houden en mijn ogen een beetje dichtknijpen om te kunnen zien. De bol licht is fel. Het gewei blijkt een paar vleugels van witte veren die rond de bol licht zitten. Het zijn grote, witte veren als van een engel. Dan lijken de veren wel een reuze oog dat naar mij kijkt. Ik kijk vol verbazing terug.
Als ik met mijn ogen knipper, is het oog weg. Brigandhu is er. Ze steekt haar hand uit om me op de rug van haar paard te trekken. Samen galopperen we doorheen een uitgestrekte vlakte. Dat is vrijheid, dat moment van 100% plezier en vreugde, als je alles los laat en je volledig overgeeft aan het moment. Dat zijn soms kleine momenten: het gevoel van de wind in je haar, als je met je tas koffie ’s ochtends door je tuin loopt en ziet dat de eerste bloem van de lente is uitgekomen, in de sneeuw vallen om een sneeuwengel te maken, … Dan is het even of alles stil staat en je het laatste puzzelstukje op zijn plaats hebt gelegd.
---
OEFENING: Veranderen van bewustzijn door meditatie
Ga naar een plekje waar je ongestoord kan werken, liefst in de natuur.
1. Ontspan heel je lichaam.
2. Ademhaling, in door de neus, drie tellen vast houden en dan uit door de mond (3 x).
3. Word één met de natuur rondom je.
4. Keer naar binnen in jezelf en maak contact met de natuur binnen in je.
5. Maak contact met je innerlijke godin, met de grootsheid van wat voor jou goddelijk is.
6. Zoek naar vrijheid en puur geluk: wat is dat voor jou?
7. Noteer gedetailleerd alles wat je hebt gezien (ervaringen, ontmoetingen, gevoelens, …).
Het krioelt van leven rondom mij. De vogels kwetteren in de bomen, in de niet zo verre verte briest een paard en in de struiken hoor ik iets ritselen (de kippen, zo blijkt later :-)). Ik heb het een beetje moeilijk omdat er best wat lawaai is ook: de buurman die zijn blaffende hond tot de orde roept, de lachende groep heksen binnen, het gebrom van de hogedrukreiniger waarmee iemand zijn terras afspuit … Ik beeld me in dat ik in het bos zit, op een open plek tussen de bomen, waar geen honden of hogedrukreinigers zijn. Dat helpt. Het is er groen en vochtig. De bomen staan al in blad, hun blaadjes glanzen lichtgroen in de lentezon die heerlijk warm straalt.
Ik loop tussen de bomen. Als ik naar beneden kijk, zie ik dat ik op blote voeten loop. Tussen de bomen groeit een dik grastapijt en elke keer als ik een stap zet spruit er een paardenbloem naar boven. Het zijn alleen maar paardenbloemen, niks anders. Overal zie ik de gele bloemhoofdjes parmantig open gaan. Het is prachtig! Ik vraag me af of ik dit zelf ben of iemand anders want behalve blote voeten zie ik een wit kleed. Niet meteen iets dat ik zelf in mijn kast zou hebben hangen. Ik zie, denk ik, de lente zelf die haar intrede doet. Dat is het goddelijke volgens mij, hoe alles opnieuw leeft, alles telkens opnieuw het hoofd opheft, de cycli van de seizoenen en van het leven zelf. Paardenbloemen zijn ook de eerste lentebloeiers én een symbool van de zon die zorgt voor leven en door (maar dat is natuurlijk rationaliseren achteraf :-)).
Het ene of het andere geluid haalt me uit mijn concentratie. Als ik er terug in duik, zie ik een gloeien, als hete lava onder een gebarsten aardoppervlak, maar als ik dichterbij kijk, zie ik dat het aardoppervlak eigenlijk allemaal handen zijn die samen dat gloeiende ding vasthouden. De gloed schijnt door de handen door. Van nog dichterbij zie ik dat het een bol is, een gloeiende bol die zo oplicht dat ik er niet rechtstreeks naar kan kijken. Een vuurbol. De zon, denk ik.
Ik probeer Brigandhu te roepen, al vraagt de oefening niet naar ‘mijn godin’ maar naar het goddelijke in mijzelf. Ze laat zich niet zien.
Nadat ik een glas appelsap ben gaan drinken – heerlijk appelsap van de appelbomen van Hamamelis – probeer ik het opnieuw. Deze keer zie ik haar wel. Ze kijkt spottend. Het voelt alsof ze iets zegt in de trant van: “Als jij pers naar het goddelijke wil gaan zoeken terwijl dat zo obvious is, be my guest.”
Ik probeer terug te gaan naar de lentevrouw in het bos. Ik sta wel in het bos, maar het is nu niet meer zo fris en fruitig. De bomen zijn hoog en voelen oeroud. Er hangt een dichte mist. Ik denk dat Brigandhu mij hier gebracht heeft. Wil ze me een les leren? In de mist zie ik een donkere figuur die stil staat en naar mij lijkt te kijken. Neen, het zijn er twee. Drie. Uit de mist zie ik véél figuren opdoemen. Ze komen niet dichterbij maar lijken op iets te wachten. Dan stapt een paard met een ruiter uit de mist en blijft staan. Neen, het is geen paard. Ik kan het gewei op zijn hoofd zien. De figuren blijven in de mist gehuld. Tussen het gewei schijnt de zon fel. Ik moet mijn hand boven mijn ogen houden en mijn ogen een beetje dichtknijpen om te kunnen zien. De bol licht is fel. Het gewei blijkt een paar vleugels van witte veren die rond de bol licht zitten. Het zijn grote, witte veren als van een engel. Dan lijken de veren wel een reuze oog dat naar mij kijkt. Ik kijk vol verbazing terug.
Als ik met mijn ogen knipper, is het oog weg. Brigandhu is er. Ze steekt haar hand uit om me op de rug van haar paard te trekken. Samen galopperen we doorheen een uitgestrekte vlakte. Dat is vrijheid, dat moment van 100% plezier en vreugde, als je alles los laat en je volledig overgeeft aan het moment. Dat zijn soms kleine momenten: het gevoel van de wind in je haar, als je met je tas koffie ’s ochtends door je tuin loopt en ziet dat de eerste bloem van de lente is uitgekomen, in de sneeuw vallen om een sneeuwengel te maken, … Dan is het even of alles stil staat en je het laatste puzzelstukje op zijn plaats hebt gelegd.
---
OEFENING: Veranderen van bewustzijn door meditatie
Ga naar een plekje waar je ongestoord kan werken, liefst in de natuur.
1. Ontspan heel je lichaam.
2. Ademhaling, in door de neus, drie tellen vast houden en dan uit door de mond (3 x).
3. Word één met de natuur rondom je.
4. Keer naar binnen in jezelf en maak contact met de natuur binnen in je.
5. Maak contact met je innerlijke godin, met de grootsheid van wat voor jou goddelijk is.
6. Zoek naar vrijheid en puur geluk: wat is dat voor jou?
7. Noteer gedetailleerd alles wat je hebt gezien (ervaringen, ontmoetingen, gevoelens, …).
Reacties