Een rune voor midwinter (covenbijeenkomst Hagazussa)
De duistere periode van het jaar is een prima periode voor introspectie en zelfonderzoek. Omdat we aan het begin staan van een nieuw jaar, gaan we op zoek naar datgene waar we in dat nieuwe jaar aandacht moeten aan besteden, wat we moeten afwerken, waar we misschien eindelijk energie in moeten steken (met of zonder veel goesting :-)). Omdat het iets is dat we regelmatig moeten voeden, is het ook een prima onderwerp voor een eigen speciale rune, die we aan onze klassieke runenset kunnen toevoegen.
Om ons te helpen bij ons zelfonderzoek, gaan we op zoek naar Vrouw Holle. Iedereen kent het sprookje van Vrouw Holle en hoe een meisje beloond wordt nadat ze Vrouw Holle heeft geholpen met de klusjes: het bakken van het brood, het plukken van appels en het uitschudden van de kussens, allemaal dingen die te maken hebben met de vruchtbaarheid van het land of het gebrek daaraan: als ze haar kussens uitschudt in de onderwereld, dan sneeuwt het bij ons. Vrouw Holle is dan ook niemand anders dan Holda, maar ook Hel, Perchta, Cailleach en Nehalennia worden met haar in verband gebracht. Ze is de oude vrouw in de triade meisje-moeder-oude vrouw het winteraspect van de grote godin, van de natuur zelf: soms vrijgevig en vol van zegeningen en overvloed – denk aan de broden en de appels uit het sprookje – maar soms ook stekelig en gevaarlijk. Vrouw Holle is niet voor niets de madam van de groenblijvende planten in de winter maar ook van de sneeuw, de twee tegengestelden, van leven en dood, van de aarde.
Ze is de aanvoerster van de Wilde Jacht, die niet alleen in de zomer uitrijdt, maar ook met midwinter, tijdens de langste nacht. Volgens de overlevering komt ze checken of de mensen vlijtig waren geweest of lui, en beloont ze diegenen waar ze tevreden over is met overvloed. Net zoals in het sprookje. Ze is niet goedaardig of kwaadaardig, ze ìs gewoon. Haar wijsheid, inzicht en kracht gaan veel verder dan wat wij ons kunnen inbeelden. Ze is alles en altijd aanwezig, overal.
Pas als het winter is, kan je echter echt voelen dat Vrouw Holle dichtbij is. Je kan haar ruiken in het verwelken van je zomertuin en in de scherpe geur van de groene dennen in de winter. Je kan haar aanraking voelen in de wind die door je kleren heen waait en in de takken die met hun lange, benige vingers doorheen je haar strijken. Je kan haar stem horen fluisteren in het geritsel van de bladeren en in het geknars van de sneeuw onder je laarzen. Je kan haar ogen op je voelen als de kraaien je achterdochtig in het oog houden en je opmeten met hun zwarte kraalogen.
We gaan naar de onderwereld reizen, naar het huisje van Vrouw Holle, waar we van de oude godin inzicht zullen krijgen in waar we aandacht aan moeten besteden in het volgende jaar. Vrouw Holle houdt niet van onnozelaars. Ze kan in je hart kijken. Ze laat je pas toe in haar huisje als je je rauw, open en kwetsbaar toont.
Je staat buiten aan de rad van een weg die doorheen de weiden slingert. Het is een frisse winterdag. Het pad nerpst onder je voeten, maar je stapt flink door om warm te blijven. Je kijkt uit naar de waterput waarvan je weet dat die leidt naar het huis van Vrouw Holle.
Als je bij de waterput staat, zie je in de diepte het glinsteren van het zwarte water. Aan de binnenkant van de put zitten ijzeren treden die naar beneden leiden. Je stapt over de rand van de put en klimt naar beneden.
Je blijft klimmen, naar beneden, altijd dieper en dieper naar beneden, en nog verder naar beneden, telkens verder en verder. Het is donker in de put en je kan niets meer zien. Je grijpt op de tast naar de treden en klimt in het duister verder, nog steeds verder en verder naar beneden.
Je weet niet hoe diep je al bent geklommen als het donker verandert in schemering. Onder je kan je het schijnsel van licht zien en je klimt nog verder en verder, en dieper en dieper, tot je plots grond onder je voeten voelt. Als je rond kijkt, zie je een klein deurtje met aan weerskanten een brandende toorts.
Als je het deurtje opent, kom je in een prachtige weide. De zon schijnt en er staan duizenden bloemen. Van de winterkou is niets te merken. Je loopt de weide in, doorheen de bloemen, tot je bij een oven vol met brood komt. Je hoort hoe kleine stemmetjes allemaal door elkaar naar je roepen: “Haal mij hier uit! Haal mij hier uit! Straks verbrand ik! Ik ben al lang gaar’”. Je loopt naar de oven toe en haalt de platen met heerlijk ruikende broodjes uit de oven. “Dankjewel! Dankjewel!” hoor je als je verder loopt.
Als je bij een grote appelboom komt, hoor je een stem die je smeekt: “Schud mij toch! Schud mij toch! Mijn appels zijn allemaal rijp!” Je gaat naar de boom toe en schudt met al je kracht aan de takken zodat de appels vallen alsof het regent. Je schudt zolang tot er geen enkele appel meer aan de boom hangt. “Dankjewel! Dankjewel!” hoor je als je de appels opraapt en opstapelt aan de voet van de boom.
Als je verder wandelt, kom je aan een piepklein huisje. Het is gemaakt van hout, met sierlijke luiken en een voortuintje vol interessante kruiden. Een oude vrouw kijkt uit het raam. Als ze je ziet, doet ze teken dat je dichterbij moet komen. Ze verdwijnt uit het venster en je loopt naar de deur.
De oude vrouw doet de deur voor je open en draait zich dan weer om om naar binnen te gaan. Je volgt haar het huisje in. Het houten interieur wordt verlicht door het vuur in de open haard. De schaduwen dansen overal om je heen. Vrouw Holle zet een kop hete en sterk ruikende thee voor je op de tafel en doet teken dat je moet gaan zitten. Je neemt een slok en kijkt op, in ogen die de meest trotse ziel kunnen doorzien, maar ook de meest vermoeide geest kunnen troosten. De thee warmt je op als vuur maar brandt ook als ijs, en versterkt je ziel tot hij helemaal verfrist is. Je vertelt Vrouw Holle waarom je hier bent.
...
Terwijl ze naar je luistert, steekt ze een zachte lederen hand uit en grijpt je hand vast in een greep die zo stevig is dat een weggelopen paard zich er niet uit zou kunnen losrukken. Vrouw Holle kijkt naar de kaart in je hand, naar het komende jaar. Ze volgt met haar scherpe nagel de lijnen in je hand. Dan staat ze recht en rommelt in een kastje achter zich. Ze draait zich weer om, drukt een voorwerp in je hand en plooit je vingers om het voorwerp heen. Ze kijkt je met staalharde ogen aan, zachte rimpeltjes aan de randen. Ze knikt, lacht en zegt gebiedend: “Ik zie je volgend jaar terug, liefje. Vergeet niet te zingen.”
Je wordt wakker in het zonlicht dat door een dikke laag wolken breekt. De lucht ruikt naar vuur en kruiden. Het huisje is spoorloos, maar in je hand heb je het voorwerp dat je van Vrouw Holle hebt gekregen en dat je gaat verwerken in een rune. Je weet zeker dat je het volgende jaar doorkomt.
Je loopt door het weiland, terug naar de doorgang in de waterput. Je klimt weer helemaal naar boven, steeds verder naar omhoog, doorheen het donker, tot je weer in het hier en nu bent. En als je er klaar voor bent open je je ogen.
Bronnen:
https://www.grimmstories.com/nl/grimm_sprookjes/vrouw_holle
https://www.patheos.com/blogs/tempest/2018/12/taking-tea-in-baba-yagas-hut.html
Om ons te helpen bij ons zelfonderzoek, gaan we op zoek naar Vrouw Holle. Iedereen kent het sprookje van Vrouw Holle en hoe een meisje beloond wordt nadat ze Vrouw Holle heeft geholpen met de klusjes: het bakken van het brood, het plukken van appels en het uitschudden van de kussens, allemaal dingen die te maken hebben met de vruchtbaarheid van het land of het gebrek daaraan: als ze haar kussens uitschudt in de onderwereld, dan sneeuwt het bij ons. Vrouw Holle is dan ook niemand anders dan Holda, maar ook Hel, Perchta, Cailleach en Nehalennia worden met haar in verband gebracht. Ze is de oude vrouw in de triade meisje-moeder-oude vrouw het winteraspect van de grote godin, van de natuur zelf: soms vrijgevig en vol van zegeningen en overvloed – denk aan de broden en de appels uit het sprookje – maar soms ook stekelig en gevaarlijk. Vrouw Holle is niet voor niets de madam van de groenblijvende planten in de winter maar ook van de sneeuw, de twee tegengestelden, van leven en dood, van de aarde.
Ze is de aanvoerster van de Wilde Jacht, die niet alleen in de zomer uitrijdt, maar ook met midwinter, tijdens de langste nacht. Volgens de overlevering komt ze checken of de mensen vlijtig waren geweest of lui, en beloont ze diegenen waar ze tevreden over is met overvloed. Net zoals in het sprookje. Ze is niet goedaardig of kwaadaardig, ze ìs gewoon. Haar wijsheid, inzicht en kracht gaan veel verder dan wat wij ons kunnen inbeelden. Ze is alles en altijd aanwezig, overal.
Pas als het winter is, kan je echter echt voelen dat Vrouw Holle dichtbij is. Je kan haar ruiken in het verwelken van je zomertuin en in de scherpe geur van de groene dennen in de winter. Je kan haar aanraking voelen in de wind die door je kleren heen waait en in de takken die met hun lange, benige vingers doorheen je haar strijken. Je kan haar stem horen fluisteren in het geritsel van de bladeren en in het geknars van de sneeuw onder je laarzen. Je kan haar ogen op je voelen als de kraaien je achterdochtig in het oog houden en je opmeten met hun zwarte kraalogen.
We gaan naar de onderwereld reizen, naar het huisje van Vrouw Holle, waar we van de oude godin inzicht zullen krijgen in waar we aandacht aan moeten besteden in het volgende jaar. Vrouw Holle houdt niet van onnozelaars. Ze kan in je hart kijken. Ze laat je pas toe in haar huisje als je je rauw, open en kwetsbaar toont.
VROUW HOLLE
Ga gemakkelijk en ontspannen zitten. Sluit je ogen, adem enkele keren diep in door je neus en uit door je mond, voel langzaam alle spanningen uit je lichaam verdwijnen. Wees je bewust van je lichaam en probeer één voor één al je spieren te voelen, beginnend met je tenen, je voeten, je enkels, je kuiten, je knieën, je bovenbenen, je billen, je bekken, je buik, je borst, je schouders, je bovenarmen, onderarmen, handen en vingers, hals en hoofd. Concentreer je nu op de Aarde die haar energie naar je toestuurt doorheen de vloer en de fundamenten van deze kamer. Voel hoe je verbonden bent met de Aarde. Doe nu hetzelfde met de Zon en de Maan boven je. Voel hoe de Zon en de Maan hun energie naar je toesturen, doorheen het plafond. Voel hoe die energie van beneden en van boven zich in je zonnevlecht mengt en uitgewisseld wordt, hoe je via die energie verbonden bent met de aarde onder je en de maan en de zon boven je.Je staat buiten aan de rad van een weg die doorheen de weiden slingert. Het is een frisse winterdag. Het pad nerpst onder je voeten, maar je stapt flink door om warm te blijven. Je kijkt uit naar de waterput waarvan je weet dat die leidt naar het huis van Vrouw Holle.
Als je bij de waterput staat, zie je in de diepte het glinsteren van het zwarte water. Aan de binnenkant van de put zitten ijzeren treden die naar beneden leiden. Je stapt over de rand van de put en klimt naar beneden.
Je blijft klimmen, naar beneden, altijd dieper en dieper naar beneden, en nog verder naar beneden, telkens verder en verder. Het is donker in de put en je kan niets meer zien. Je grijpt op de tast naar de treden en klimt in het duister verder, nog steeds verder en verder naar beneden.
Je weet niet hoe diep je al bent geklommen als het donker verandert in schemering. Onder je kan je het schijnsel van licht zien en je klimt nog verder en verder, en dieper en dieper, tot je plots grond onder je voeten voelt. Als je rond kijkt, zie je een klein deurtje met aan weerskanten een brandende toorts.
Als je het deurtje opent, kom je in een prachtige weide. De zon schijnt en er staan duizenden bloemen. Van de winterkou is niets te merken. Je loopt de weide in, doorheen de bloemen, tot je bij een oven vol met brood komt. Je hoort hoe kleine stemmetjes allemaal door elkaar naar je roepen: “Haal mij hier uit! Haal mij hier uit! Straks verbrand ik! Ik ben al lang gaar’”. Je loopt naar de oven toe en haalt de platen met heerlijk ruikende broodjes uit de oven. “Dankjewel! Dankjewel!” hoor je als je verder loopt.
Als je bij een grote appelboom komt, hoor je een stem die je smeekt: “Schud mij toch! Schud mij toch! Mijn appels zijn allemaal rijp!” Je gaat naar de boom toe en schudt met al je kracht aan de takken zodat de appels vallen alsof het regent. Je schudt zolang tot er geen enkele appel meer aan de boom hangt. “Dankjewel! Dankjewel!” hoor je als je de appels opraapt en opstapelt aan de voet van de boom.
Als je verder wandelt, kom je aan een piepklein huisje. Het is gemaakt van hout, met sierlijke luiken en een voortuintje vol interessante kruiden. Een oude vrouw kijkt uit het raam. Als ze je ziet, doet ze teken dat je dichterbij moet komen. Ze verdwijnt uit het venster en je loopt naar de deur.
De oude vrouw doet de deur voor je open en draait zich dan weer om om naar binnen te gaan. Je volgt haar het huisje in. Het houten interieur wordt verlicht door het vuur in de open haard. De schaduwen dansen overal om je heen. Vrouw Holle zet een kop hete en sterk ruikende thee voor je op de tafel en doet teken dat je moet gaan zitten. Je neemt een slok en kijkt op, in ogen die de meest trotse ziel kunnen doorzien, maar ook de meest vermoeide geest kunnen troosten. De thee warmt je op als vuur maar brandt ook als ijs, en versterkt je ziel tot hij helemaal verfrist is. Je vertelt Vrouw Holle waarom je hier bent.
...
Terwijl ze naar je luistert, steekt ze een zachte lederen hand uit en grijpt je hand vast in een greep die zo stevig is dat een weggelopen paard zich er niet uit zou kunnen losrukken. Vrouw Holle kijkt naar de kaart in je hand, naar het komende jaar. Ze volgt met haar scherpe nagel de lijnen in je hand. Dan staat ze recht en rommelt in een kastje achter zich. Ze draait zich weer om, drukt een voorwerp in je hand en plooit je vingers om het voorwerp heen. Ze kijkt je met staalharde ogen aan, zachte rimpeltjes aan de randen. Ze knikt, lacht en zegt gebiedend: “Ik zie je volgend jaar terug, liefje. Vergeet niet te zingen.”
Je wordt wakker in het zonlicht dat door een dikke laag wolken breekt. De lucht ruikt naar vuur en kruiden. Het huisje is spoorloos, maar in je hand heb je het voorwerp dat je van Vrouw Holle hebt gekregen en dat je gaat verwerken in een rune. Je weet zeker dat je het volgende jaar doorkomt.
Je loopt door het weiland, terug naar de doorgang in de waterput. Je klimt weer helemaal naar boven, steeds verder naar omhoog, doorheen het donker, tot je weer in het hier en nu bent. En als je er klaar voor bent open je je ogen.
Bronnen:
https://www.grimmstories.com/nl/grimm_sprookjes/vrouw_holle
https://www.patheos.com/blogs/tempest/2018/12/taking-tea-in-baba-yagas-hut.html
Reacties