Dankbaarheid (Amma Devi)

Het was al lang geleden dat we nog eens waren samengekomen bij Vesa in Ekeren want tijdens de zomer werd er geen les gegeven, al had dat niemand tegengehouden om toch samen te komen. We zouden vanavond niet alleen Mabon ... pardon, de herfstevening vieren, maar ook meteen van de gelegenheid gebruik maken om te bespreken wat we graag allemaal nog zouden willen verdiepen. Want de theorie is één ding, het is pas oefening die kunst baart en je kan nooit genoeg oefenen. Iedereen kwam aan bod, maar het viel zowel Vesa als mijzelf meteen op dat wat de meisjes allemaal wilden doen eigenlijk gewoon covenwerk was J Jawel, dat Amma Devi een eigen coven zou worden hadden we, denk ik, allemaal al – met plezier – zien aankomen.

Omdat het ondertussen al laat was geworden en het weer nu niet bepaald uitnodigde tot huppelen in het maanlicht, besloten we het jaarfeest an sich te laten voor wat het was, maar wel het magische werk dat Veerle had voorbereid voor het ritueel samen te doen. De herfst gaat over het oogsten van wat je hebt gezaaid en dus ook over dankbaarheid voor alle mooie gaven die je hebt mogen ontvangen het afgelopen jaar. Die dankbaarheid was de rode draad doorheen het ritueeltje.

Maar eerst trokken we uiteraard een cirkel. Vesa vroeg wie dat wou doen. Ik wilde dat nog wel eens doen op de heel simpele manier die we ooit van Gavin Bone hadden geleerd en die voor mij een revelatie was. Waar al die rituele omkadering in mijn ogen nogal snel vervalt tot holle retoriek en bombastische gebaren, wist Gavin dat ene belangrijke onderdeeltje van elk ritueel te herleiden tot zijn essentie: energie. Ik word er wel eens op aangesproken dat ik zo’n sterke energie heb en gemakkelijk energie kan manipuleren, en dus wilde ik dat nog wel eens doen. Doe maar, zei Vesa. Ik ben niet zo’n held als het op het leiden van rituelen, hoe simpel ook, gaat maar dit ging vanzelf J

Ik vroeg iedereen om zich bewust te worden van hun aura. Die voelt aan als een soort van warme laag rondom je lichaam. Ik voel die maar een paar centimeter van mijn kleren verwijderd als ik relax ben. Toen vroeg ik hen al hun chakra’s open te zetten, beginnend van onder en zo naar boven – rood, oranje, geel, groen, blauw, paars en wit bovenop hun hoofd. Daarna liet ik hen energie van de aarde naar boven trekken, helemaal door hen heen naar boven, en het zelfde met energie van de hemel, helemaal door hen heen naar beneden. Die energie moesten ze voelen mengen, om er dan een bolletje van vast te houden in hun gele zonnevlechtchakra. Dat bolletje kan je voelen groeien tot het je hele aura vult. Als je die energie dan verder laat opblazen, deint je aura helemaal uit rondom je, en naar links en naar rechts, om daar te mengen met de aura van de meisjes die naast je zitten, om zo samen met de energie van iedereen een hele sterke cirkel te vormen. Ik zat de hele tijd met mijn ogen open te volgen wat er gebeurde, terwijl ik ondertussen net hetzelfde deed als de rest, en ik was verbaasd over hoe sterk die energie over me heen vloog! Poepsimpel en toch zo beresterk!

Daarna was het de beurt aan Veerle. We moesten alles waar we dankbaar voor waren op witte papiertjes schrijven:

• Ik ben dankbaar voor alle vriendschap en liefde die ik krijg.
• Ik ben dankbaar voor mijn moeder en dat ze er echt is.
• Ik ben dankbaar dat alles altijd in orde komt.
• Ik ben dankbaar voor de kracht van de zon.
• Ik ben dankbaar dat ik mag groeien.
• Ik ben dankbaar voor mijn twee schatten van kinderen.
• Ik ben dankbaar voor de kinderlijke verwondering en enthousiasme die ik soms voel.

Die witte papiertjes waren als bakens van licht in de donkere dagen, want met de herfst komen ook de donkere dagen van het jaar. We legden ze in een grote cirkel op de tafel en begonnen toen aan de zwarte papiertjes, jawel. Met een zilveren stiftje mochen we dingen opschrijven die wat meer licht konden gebruiken, waar we nog aan moesten werken zodat we zouden kunnen oogsten in het volgende jaar. Ik wist meteen wat ik moest schrijven:

•  Mijn gemakzucht en luiheid en nonchalance.
•  Mijn gewicht.
•  Mijn egocentrisme in alle betekenissen van het woord.
•  Mijn EGO

Eigenlijk hangen ze allemaal aan elkaar vast en dus legde ik ze over elkaar heen geschaard in de cirkel. Gelukkig had ik veel witte lichtpapiertjes, want ik heb een groot ego J Eigenlijk was dit een beetje een aanzet tot schaduwwerk en Vesa en ik grijnsden veelbetekenend naar elkaar. Dat werd plezant, want de schaduwworkshop van Phyllis Currott is zo’n beetje verplichte kost voor ieder die bij Arcadia covenwerk wil gan doen, al dan niet in de Ursa Major coven.

Nu alles op tafel lag, was het de bedoeling dat we onze dankbaarheid in relatie met AmmaDevi zouden uitspreken tegeover elkaar. Veerle gaf ons allemaal een appel. Het was de bedoeling dat we elke uiting van dankbaarheid gezamenlijk zouden bekrachtigen door in de appel te bijten en ‘door het mengen van een beetje speeksel’ – zoals Veerle het zo plastisch nuchter uit wist te drukken – samen als groep onze dankbaaheid te bevestigen. De kaartjes zelf konden we dan later thuis verbranden.

Hear hear! Ik ben vooral dankbaar omdat ik door AmmaDevi de kans heb gekregen om de cursus van Arcadia nog eens over te doen, maar dan met meer ervaring (nu ja). Er is een stuk van Anouilh, Antigone, dat we moesten lezen voor de cursus Frans in de humaniora en dat me altijd is bijgebleven omwille van iets dat Koning Kreoon tegen Antigone zegt als ze tegen hem opstaat: er is een onoverbrugbare kloof tussen de jeugd en de ouderdom, jongeren hebben nog niet geleefd en kunnen ouderen dus niet begrijpen, ouderen zouden opnieuw jong willen zijn met alle kennis en levenslessen die ze hebben opgedaan door te leven en zo hun jeugd te verliezen. Dat is wat ik van AmmaDevi heb gekregen: het besef dat ik eigenlijk best al wel dingen kan, dat ik zelfzekerder moet zijn en helemaal niet bang moet zijn om te springen. Ik kan immers al zwemmen zonder blokjes (op zijn minst op zijn hondjes J). Dat is echt wel nieuw voor mij!

Nadat we zo onze dankbaarheid hadden betuigd, moest Veerle er al vandoor want haar schoonouders stonden voor de deur om haar op te pikken. Wij genoten ondertussen wel van de lekkere appeltaartjes die ze had meegebracht: zelfgemaak en heel erg lekker. We babbelden nog wat verder en trokken een kaart uit het Orakel van Schaduw en Licht, dat één van de meisjes had meegebracht. Ik trok de Engel des Doods. Ik moest eens lachen, want de kaart stond voor de “Overgang naar het rijk van de geest”. Jawel, een kaart die transformatie symboliseert. Nog maar eens een duwtje J