Bryd groet 's avonds de dingen (Pagan Partake 9)

Elenor belde me afgelopen woesdag met de vraag of Nina mocht komen logeren voor een nachtje. Ze wilde naar de Pagan Partake, maar haar liefste was niet thuis. Die van mij wel en dus ging ik gewoon mee :-) Pagan Partake is eigenlijk een soort van heksencafé, zoals er in vroeger dagen eentje in Antwerpen was. Ik ben zo nog naar een bijeenkomst geweest in de Oude Waag, waar ook de meeste Caege afterlive bijeenkomsten werden georganiseerd. Sinds een paar maanden organiseren Tamarisk en Gwydion van Coven Ni d'Jenatche er een in Morkhoven, in de buurt van Herentals, in een echte saloon in the middle of nowhere, de stamkroeg van een wild west reenactmentvereniging. Eens aangekomen raakte ik bijna niet uitgekeken: een fascinerende plek tjokvol parafernalia uit de negentiende eeuw en het Amerika van de Blauwbloezen. Vol verondering vroeg ik Moon, de uitbater, waar al die wonderbaarlijke spullen vandaan kwamen. Och, hij verzamelde al eens wat, zei hij, tikte op rommelmarkten veel dingen op de kop die voor anderen waarschijnlijk gewoon junk waren maar hier prachtig mee de sfeer bepaalden! Wat een geweldige plek!

Behalve Tamarisk en Gwydion zelf, en Elenor natuurlijk, kende ik bijzonder weinig volk. Morgana Sythove was er, de grote madam van de Pagan Federation International, die zich verontschuldigde omdat ze niet naar PaGE2012 was kunnen komen omdat ze moest spreken op een ander evenement in Groot Brittannië. Ze verheugde zich over initiatieven als PaGE2012 en deze Pagan Partake omdat er in België de laatste tijd bijzonder weinig gebeurde.

Elenor had behalve mijzelf ook een goedlachse mevrouw opgepikt, die de spreekster van de avond bleek, Monique White Bear. Ze had al dertig jaar niet autogereden en kon alleen naar Pagan Partake komen als ze met iemand kon meerijden.  Gelukkig hadden we haar mee want de ring was helemaal geblokkeerd door een ongeval in Borgerhout. Zij bleek oorspronkelijk uit Deurne te komen en wist dus in geen tijd een alternatieve route te bedenken dwars door Deurne, zodat we dat ongeval konden omzeilen. De stem van de GPS klonk warempel een beetje beteuterd!

Monique White Bear zamelt al jaren fondsen voor projecten in het noordoosten van Brazilië. Daar leefde ze bij de Fulni-ô, een indianenstam die haar opnam in hun midden en haar de geheimen van hun spirituele leven meegaf, voor zover ze hun rituelen wilden delen met een buitenlandse natuurlijk. Ook al kunnen de Fulni-ô niet helemaal ontsnappen aan de invloed van de westerse beschaving, toch hebben ze hun geestelijke en rituele gebruiken weten te behouden en spreken ze nog steeds hun eigen taal (al kennen velen onder hen ondertussen ook Portugees). 

Jammer genoeg hadden we niet voldoende tijd om erg diep in te gaan op die fascinerende achtergrond, want het was al na negen uur voor we echt van start konden gaan. Eerst hadden we de verjaardag gevierd van een oude druide die twee gigantische taarten had meegebracht. En dus gingen we al snel over naar het praktische luik van de avond. Omdat de indianen ook werken met de vier windrichtingen, wilde Monique ons meenemen in een actieve hartchakrameditatie in relatie met die vier windrichtingen. Daarvoor gebruikte ze muziek van Karunesh (Heart Chakra Meditation). Die heeft natuurlijk niks met de Fulniô an sich te make. De meditatie in kwestie was een bewegende meditatie die zij zelf elke ochtend deed. Hij besond uit twee delen: in een eerste deel werd de energie van de vier windstreken opgeroepen en uitgewisseld, in een tweede deel werd die energie in jezelfd geïntegreerd. Als je enkel het eerste deel deed, dan zorgde dat voor een enorme energieboost, een perfecte manier om je dag mee te starten. Ik was benieuwd! Op PaGE2012 had ik al kennis gemaakt met nieuwe manieren om energie op te wekken en dat was mij goed bevallen.

Het was de bedoeling dat we zouden gaan bewegen, en dus zochten we allemaal een plekje in de saloon waar we niet tegen elkaar zouden botsen. De muziek bestond uit vier bewegingen, een voor elke windrichting, elke keer afgewisseld met een stiller moment dat toeliet om de energie in ons te laten doordringen. We kozen een punt waar we met onze blik elke keer naar zouden terugkeren. Dat gaat vanzelf, vertelde Monique. Je zal merken dat je blik op de duur automatisch naar dat focuspunt wordt getrokken. Dat is de meditatie. We moesten aan elke windrichting energie vragen en er ook energie aan teruggeven. Die energie zouden we via onze hartchakra naar ons diepste wezen laten vloeien.

We zetten ons met ons gezicht naar het noorden en dat is ook de windrichting waarmee we begonnen: ik focuste me op een indiaanse halsketting die aan een haak aan de muur hing en die er voor mij zo’n beetje uitsprong, de blik er strak op gericht, linkervoet een stapje naar voor, linkerhand naar voor om energie te vragen en terug te geven en dan naar ons hart, rechtervoet naar voor, rechterhand naar voor om energie te vragen en terug te geven en terug naar ons hart. Dat duurde zo een hele poos, tot we een belletje hoorden. We sloten onze ogen, lieten onze armen naas ons hangen en lieten de energie die we in onze hartchakra hadden verzameld diep in onszelf doordringen. Toen kwamen westen en oosten aan de beurt: stapje naar links, gezicht naar het westen, linkerhand naar het westen en naar ons hart, blik terug op ons focuspunt, stapje naar rechts, gezicht naar het oosten, rechterhand naar het oosten en naar ons hart, tot het belletje opnieuw ging. En toen kwam het zuiden: stapje naar schuin links achter ons, gezicht en linkerhand achter ons naar het zuiden achter ons en naar ons hart, stapje schuin rechts achter ons, gezicht en rechterhand naar het zuiden achter ons en naar ons hart, tot opnieuw het belletje kwam. Daar stopten we, het gedeelte van de integratie moest nog komen. We voelden ons allemaal fris en monter, helemaal wakker en opgeladen.