Hare Hare Krishna Hare
Gisteren ben ik samen met Fjierra en Eirinn een bezoekje gaan brengen aan de Hare Krishna's in Durbuy. Fjierra belde me een tijdje geleden met de vraag of ik geen zin had om mee te gaan naar de feestelijke opening van het Museum of Sacred Art in Durbuy. Dat Museum voor Heilige Kunst is een nieuwe attractie van Radhadesh, het spirituele centrum van de Hare Krishna beweging in België. Het museum herbergt een schat aan kunstwerken die religieuze thema’s en taferelen uit het oude India afbeelden, meestal in traditionele Indiase stijl. Fjierra had een uitnodiging gekregen van Martin Gurvich, de secretaris van het Hindoe Forum van België, die ook de drijvende kracht achter het Museum is.
Ik herinner me nog de schande die gesproken werd toen de Hare Krishna's, die toch nog zo'n beetje als een sekte werden beschouwd, dat kleine kasteeltje in de Ardennen kochten en er hun thuisbasis van maakten. Je kan er ondertussen rondleidingen en workshops volgen, maar toch was ik er nog nooit geweest. Mijn ouders wel. Mijn moeder heeft er ooit twee grote zakken kweeperen van de grond geraapt, die van de kweeperenhaag waren gevallen en gewoon lagen weg te rotten. Nieuwsgierig als ik ben, zei ik dus gretig toe.
Fjierra en Eirinn vertrokken al vroeger en we spraken ter plaatse af. Volgens Eirinn was het drie kwartier rijden, volgens mijn GPS 2,5 uur ... We kwamen elkaar tegen op de parking, alledrie een uur te laat :-)
Rhadadesh is inderdaad een schittterend en met veel liefde gerestaureerd kasteeltje, het Château de Petite Somme, met een mooi torentje. Nadat we ongelooflijk vriendelijk welkom waren geheten en mochten proeven van de lekkerste vegetarische hapjes en zoeternijen, kregen we een kleine privérondleiding, met als (letterlijk) hoogtepunt een spectaculair uitzicht over de vallei vanop de toren (gevolgd door een bezoek aan de sympathieke shop en de nog sympathiekere ambachtelijke bakkerij waar de lekkerste geuren vandaan kwamen).
Onze Nederlandstalige gids toonde ons ook het prachtige altaar, dat hij elke ochtend verzorgde. Hare Krishan's hebben een persoonlijke, liefdevolle relatie met hun God. Daarom vereren ze beeltenissen van God, zowel in hun eigen living als in tempels, en brengen hem offergaven. Het marmeren altaar in Rhadadesh is gigantisch groot en staat vol grote en kleine beelden. De grote beelden op het altaar in Rhadadesh zijn echt indrukwekkend. Ze stellen God en zijn familie voor en werden in India gemaakt. Elke dag worden ze versierd met verse bloemen en ze zien er waarlijk schitterend uit.
Na de rondleiding was het tijd voor de feestelijke opening van het museum. We werden vergast op traditionele hindoe-dansen en muziek. Toen moest ik er vandoor. Ik had jammer genoeg nog vergadering in de agenda staan en moest de eigenlijke rituele opening en het feestelijke banket missen. Rekening houdend met de 2,5 uur durende terugweg, zou ik eigenlijk al een uur te laat aankomen. Een uurtje later was ik in Antwerpen, nadat ik de raadgevingen van de GPS in de wind had geslagen en gewoon de bordjes en mijn gezond verstand had gevolgd. Moderne technologie, grrrr ....
Ik herinner me nog de schande die gesproken werd toen de Hare Krishna's, die toch nog zo'n beetje als een sekte werden beschouwd, dat kleine kasteeltje in de Ardennen kochten en er hun thuisbasis van maakten. Je kan er ondertussen rondleidingen en workshops volgen, maar toch was ik er nog nooit geweest. Mijn ouders wel. Mijn moeder heeft er ooit twee grote zakken kweeperen van de grond geraapt, die van de kweeperenhaag waren gevallen en gewoon lagen weg te rotten. Nieuwsgierig als ik ben, zei ik dus gretig toe.
Fjierra en Eirinn vertrokken al vroeger en we spraken ter plaatse af. Volgens Eirinn was het drie kwartier rijden, volgens mijn GPS 2,5 uur ... We kwamen elkaar tegen op de parking, alledrie een uur te laat :-)
Rhadadesh is inderdaad een schittterend en met veel liefde gerestaureerd kasteeltje, het Château de Petite Somme, met een mooi torentje. Nadat we ongelooflijk vriendelijk welkom waren geheten en mochten proeven van de lekkerste vegetarische hapjes en zoeternijen, kregen we een kleine privérondleiding, met als (letterlijk) hoogtepunt een spectaculair uitzicht over de vallei vanop de toren (gevolgd door een bezoek aan de sympathieke shop en de nog sympathiekere ambachtelijke bakkerij waar de lekkerste geuren vandaan kwamen).
Onze Nederlandstalige gids toonde ons ook het prachtige altaar, dat hij elke ochtend verzorgde. Hare Krishan's hebben een persoonlijke, liefdevolle relatie met hun God. Daarom vereren ze beeltenissen van God, zowel in hun eigen living als in tempels, en brengen hem offergaven. Het marmeren altaar in Rhadadesh is gigantisch groot en staat vol grote en kleine beelden. De grote beelden op het altaar in Rhadadesh zijn echt indrukwekkend. Ze stellen God en zijn familie voor en werden in India gemaakt. Elke dag worden ze versierd met verse bloemen en ze zien er waarlijk schitterend uit.
Het altaar in Rhadadesh
Na de rondleiding was het tijd voor de feestelijke opening van het museum. We werden vergast op traditionele hindoe-dansen en muziek. Toen moest ik er vandoor. Ik had jammer genoeg nog vergadering in de agenda staan en moest de eigenlijke rituele opening en het feestelijke banket missen. Rekening houdend met de 2,5 uur durende terugweg, zou ik eigenlijk al een uur te laat aankomen. Een uurtje later was ik in Antwerpen, nadat ik de raadgevingen van de GPS in de wind had geslagen en gewoon de bordjes en mijn gezond verstand had gevolgd. Moderne technologie, grrrr ....
Reacties