Op golven van energie (covenbijeenkomst)
Eleniana stuurde vorige week een mailtje met de vraag of we Nette en Finn niet wat extra energie konden geven om te zien of ze konden helpen bij het oplossen van de problemen in de Golf van Mexico. Door dat lekkende boorplatform heeft die olieramp nu ongeveer de omvang aangenomen die de ramp van de Exonn Valdez ruim overtreft. Niet alleen het leven in de oceaan wordt bedreigd, ook een sociaal kerkhof dreigt in Florida, waar de olie ondertussen op de kusten aanspoelt en de pelikanen bruinbesmeurd op hun nesten zitten. Het is ronduit beschamend.
Nette en Finn zijn thoughtforms die we een tijdje geleden hebben gemaakt met een specifieke taak. Nette is verantwoordelijk voor het energetisch web over de aarde en Finn heeft als taak de wetenschappers wereldwijd aan te spreken om een oplossing te vinden voor het afval- en energieprobleem. De vervuiling van de Golf van Mexico en mogelijk ook de Atlantische Oceaan is verschrikkelijk, maar hoort niet bij die taak. Fjierra heeft gelijk als ze zegt dat we dat er niet zomaar eventjes mogen bijschuiven. Zij is ontzettend geraakt door deze heel zooi, onder meer door haar band met Yemaya, die voor haar figuur staat voor de Wateren van Moeder Aarde. Yemaya is de oceaan en alle leven komt van haar.
De olieramp in de Golf van Mexico verdiende dan ook een eigen aanpak en daarom hielden we gisteren een RAT (Ritual Apart Together). We hadden afgesproken om negen uur en dus zette ik mij comfortabel in mijn bijna-tuintje, op een groot houtblok, waar ik mijzelf kon ontspannen bij het gekwetter van de vogeltjes. Ik had het eventjes moeilijk om mezelf helemaal weg te cijferen, maar toen voelde ik me dieper en dieper wegzakken, de aarde in.
Ik glipte doorheen de donkere aarde. Het rook er heerlijk naar verse aarde en ik wurmde me zonder enige moeite een weg naar beneden. Ik voelde hoe er rondom mij vele anderen eveneens doordrongen in de vochtige aarde en voelde me opgewonden, als een klein jongetje dat voor de eerste keer naar de Efteling gaat. Toen kantelde de wereld en bleek dat ik naar omhoog ging.
Ik klaterde over de rotsen, ik hoorde het water, rook het water, zag hoe zuiver het was, het was prachtig. Ik voelde me jong en rusteloos, vol dadendrang. Het ging razendsnel vooruit. Toen was ik een riviertje. Het water rondom mij was groen en ik zag hoe trage vissen langs me heen gleden. Boven me zag ik de groene glans van het oppervlak. Daarboven zag ik gras in het water hangen, hoorde het geluid van libellen die over het water scheerden en gras kauwende koeien die aan de rivier hun dorst kwamen lessen.
De rivier werd trager en breder en donkerder, vuiler ook denk ik. Het was alsof het water troebeler werd. Ik zag de schaduwen van grote schepen boven me, het silhouet van de stad die langs me gleed. Hier waren geen vissen meer, alleen stilte, af en toe onderbroken door een doffe scheepstoeter.
En toen was daar de zee. Het water werd weer helderder, maar zo zuiver als in het begin werd het nooit meer. Ik voelde het schommelen van de golven, de smaak van zout in mijn mond, het deinen van de branding, het geluid van golven die breken op de rotsen. Ik was een pulserend helderblauw bolletje en mijn lichtje scheen fel in het donker wordende water.
Ik ging op zoek naar mijn zussen van Arcadia. Het kostte me heel veel moeite hen te vinden. Ik zag nog bolletjes, net als ik. Sommigen schenen heel fel, anderen wat minder. Allemaal werden ze door de golven heen en weer geschommeld, heen en weer, heen en weer. Toen zag ik Anthea. Het leek wel alsof er een soort van projectie van Anthea op haar bolletje gebeurde. Ik zag haar lachen, ze was vrolijk, op haar gemak en zelfbewust, alsof ze zich ergens op een feestje aan het amuseren was. Haar bolletje scheen heel sterk. Vaag zag ik een beetje verder een bolletje waarvan ik denk dat het Moira was, maar zeker was ik er niet van. De anderen zag ik helemaal niet.
Het water was nu heel donker. Ik zag nog slechts vaag de omtrekken van de andere bolletjes rondom me. Het waren er best wel veel. Alleen Anthea, die vlakbij mij in het water deinde, zag ik heel duidelijk. Toen schrok ik me een ongeluk. Het donkere water nam vorm aan, het werd een vrouwenhand. Die schepte ons alletwee uit het water, alsof de vrouw in kwestie ons van korterbij wou bekijken. Toen zag ik hoe de vrouwenhand een zwarte klauw werd, en ik moest denken aan die zwarte heks uit de Disney versie van Doornroosje. Ik kon haar bijna horen lachen. Ze kneep haar hand dicht en ik voelde me helemaal gevangen, verstikt bijna. Ik was nog steeds aan het pulseren, net als Anthea, en instinctief stak ik alles wat ik had in mijn volgende puls. Ik zag dat Anthea dat ook had gedaan. Het leek alsof er een blauwe rimpeling door de lucht en door het water trok. Het donker week terug en een grote cirkel van helderblauw water werd alsmaar groter rondom ons en de zwarte arm die nog steeds uit het water stak, met die verschrikkelijke klauw die ons nog steeds fijngeknepen hield. Toen kwam er een soort van slang van water uit de cirkel die zich rondom de zwarte arm spiraalde. De zwarte arm hield nog even stand en viel toen uiteen in een fontein van water. We vielen in het warme heldere water. Het voelde fantastisch aan, we waren weer vrij, konden weer ademen.
Ik voelde hoe de golven me omsloten, me droegen, me heen en weer wiegden op de deining. Ik werd als vanzelf helemaal opgekikkerd, vol nieuwe energie. Het water voelde heerlijk. Hier kon ik nog heel lang blijven. Ik had heel veel moeite om terug te komen, ik wou hier helemaal niet weg. Groggy worstelde ik me een weg terug, tot ik opnieuw op mijn houtblok zat. Ik had zin in een warm bad.
---
Watervisualisatie Golf van Mexico
Ga rustig zitten, voeten naast elkaar, je rug rechtop tegen de leuning, handen ontspannen in je schoot.
Haal diep adem en laat tegelijk je buikwand naar voren komen. Het voelt alsof je adem tot diep in je onderbuik doordringt.
Laat dan de adem weer rustig naar buiten komen en de buikwand teruggaan naar zijn normale stand.
Probeer bij elke ademhaling meer ruimte te maken van binnen. Let goed op je tempo, ga niet te snel ademen, maar hou een rustig en ontspannen tempo aan.
Voel hoe je ademhaling nu heel rustig wordt. Je zuigt de heerlijke lucht op, en laat hem weer gaan. Blijf dit even herhalen...
- - -
Je bent een druppeltje water. Je bent fris en helder, en koel. Je bent soepel, en buigzaam. En je verlangt naar iets, je verlangt naar het grote water, oorsprong van alle leven.
Je voelt dat je rustig naar beneden valt, je valt als een regendruppel, en je komt terecht op de bruine aarde. Je ruikt de geur van verse bosgrond en je dringt diep in de bodem. Het is er donker, en warm. Je blijft verder doordringen, en plots voel je de aanwezigheid van het andere water. Het zit langs je, achter je, voor je, boven en onder je. Je voelt je vrolijk, want je weet dat het dat is, waar je naar verlangde. Je voegt je bij dat water, voelt je er één mee. Je bent niet langer een eenzame druppel, maar een groots ondergrondse meer.
- - -
Er gebeurt wat. Je wordt naar boven gestuwd, je ziet een groot licht, en je beseft dat je niet meer onder de grond bent, maar dat je via een bron in een kleine beek bent terechtgekomen. Je voelt hoe het beekje je meeneemt, je voelt je niet langer het meer, je voelt je de beek. Je voelt je het tuimelende water, het sprankelende beekje dat zo lieflijk vloeit.
- - -
Je vloeit, en je groeit, je voelt hoe je sterker wordt! Je komt voorbij een bos, je ziet de hoge bomen, de bladeren en het leven in het bos. Af en toe komt een diertje van je drinken of valt er een blad in je water. Maar dat geeft niet. Je neemt het mee, je speelt ermee. Je draagt het, en laat het tollen. Je laat het op je kabbelende water meevoeren. Je omarmd het, en je verstoot het. Je zoent het, en je spuwt erop. En dan, heel langzaam, breng je het tot zinken.
- - -
Je bent nu uit het bos, en je bent gegroeid! Je bent een heuse rivier als je het bos verlaat. Je komt voorbij een veld, met prachtige bloemen lans de oevers. Paars, groen, wit, geel, en rood zijn kleuren die je vermaken. Als je kijkt met je water-ogen, vermengen die kleuren zich tot een schitterende compositie. De zon staat hoog en verwarmt je water. De geuren van het platteland stromen je tegemoet. Maar je kan hier niet blijven, je moet verder. Je stroomt doorheen prachtige landerijen, je zwelt en zwelt en zwelt. De zon gaat stilaan onder, en je gaat verder.
- - -
Het is nacht, en je bent niet langer een rivier, je bent een hele stroom geworden. Je bent breed en gaat niets uit de weg. Je bent vol, en sterk. De volle maan schijnt helder, en de sterren zijn te zien. Je stroomt een stad binnen. Je ziet de verlichte gebouwen, je ziet mensen, je hoort een fanfare spelen. Maar je gaat voorbij. Je moet verder, je kan niet blijven stilstaan. En je deint uit, en je wordt groter. Je denkt de wereld te kunnen omvatten. Je bent zo groot en sterk, je kan alles overwinnen!
- - -
Je proeft zout water, en je weet plots wat je doel was. Daar is de zee, en wat verder de Oceaan. Daar moet je naartoe, daar moet je zijn! Dat is wat je wil bereiken, dat is je doel, het is je eindbestemming.
Je voelt je opperbest, je bent de zee, de deinende zee. Straks zal je opnieuw een druppel zijn, en zal de cyclus herbeginnen. Dat weet je, dat maakt je blij! Je voelt je goed in je vel, je voelt je zo fijn. Je bent een druppel, maar toch een zee. Je bent gegroeid! Je bent geworden wat je wou worden, je bent geweldig!
Je voelt de aanwezigheid van 7 anderen, die net als jij dit pad als druppels zijn gestart. Dit zijn je zusters van Arcadia, en mogelijk zijn er nog een aantal anderen die zich bij ons voegen, omdat zij zich net als wij verbonden voelen met het lot van de Aarde en haar Wateren. En je wéét dat als wij samenkomen, de kracht van onze verbondenheid een heilige plek vormt. Vandaag is het Water deze heilige plek. En samen, wanneer wij werken, kunnen we bergen verzetten en de wereld veranderen. Je voelt de kracht die ons verbindt en net die kracht gaan wij vandaag samen inzetten om de Wateren van de Moeder te zuiveren van de olie die al meer dan een maand aan een razend tempo in de Golf van Mexico lekt. Je weet dat de krachten van de Moeder onvoorstelbaar en onvoorspelbaar zijn, en vandaag ben jij hier – zijn WIJ hier om die regenererende krachten extra steun te geven. De Moeder weet wat er moet gebeuren en hoe dat moet gebeuren. Concentreer je daarom nu op die verbondenheid met je zusters die je in het verleden al meermaals hebt gevoeld, op de kracht die ons verbind. Voel deze even sterk als wanneer we naast elkaar zouden zitten. Elk van ons doet dit op dit eigenste moment en je voelt de energie groeien en uitbreiden. Je mag en kan dit puur mentaal doen, maar wanneer je het gevoel hebt dat ademhalings- of andere technieken dit proces voor jou nog kunnen versterken, doe dan dan gerust! En eens je voelt dat deze een hoogtepunt hebben bereikt, laat je in één klap los. Je laat los en zend al deze kracht door naar het hogere en heilige bewustzijn van de Aarde. Daarna ontspan je, en geniet je van het heerlijke warme zilte water.
Je bent nu niet langer een druppel, je bent terug in je eigen lichaam, terug hier bij ons. Je voelt je opperbest, want je hebt een groei doorstaan. Je zal je in je dagelijkse leven beter, en sterker voelen. Je zal meer zelfvertrouwen hebben, en je zal stralen! Keer nu terug, voel je lichaam, voel je ledematen. Je voeten, je benen, je romp, met daarin je hart dat sterker en krachtiger pompt dan tevoren. Je armen en je handen. Je voelt je nek, en daarboven je hoofd. Je voelt je volledig, en gesterkt. Beweeg zachtjes met je vingers en je tenen, en dan met je armen en benen. Draai je hoofd voorzichtig rond. Haal diep adem, en nog eens. Open nu langzaam je ogen.
Nette en Finn zijn thoughtforms die we een tijdje geleden hebben gemaakt met een specifieke taak. Nette is verantwoordelijk voor het energetisch web over de aarde en Finn heeft als taak de wetenschappers wereldwijd aan te spreken om een oplossing te vinden voor het afval- en energieprobleem. De vervuiling van de Golf van Mexico en mogelijk ook de Atlantische Oceaan is verschrikkelijk, maar hoort niet bij die taak. Fjierra heeft gelijk als ze zegt dat we dat er niet zomaar eventjes mogen bijschuiven. Zij is ontzettend geraakt door deze heel zooi, onder meer door haar band met Yemaya, die voor haar figuur staat voor de Wateren van Moeder Aarde. Yemaya is de oceaan en alle leven komt van haar.
De olieramp in de Golf van Mexico verdiende dan ook een eigen aanpak en daarom hielden we gisteren een RAT (Ritual Apart Together). We hadden afgesproken om negen uur en dus zette ik mij comfortabel in mijn bijna-tuintje, op een groot houtblok, waar ik mijzelf kon ontspannen bij het gekwetter van de vogeltjes. Ik had het eventjes moeilijk om mezelf helemaal weg te cijferen, maar toen voelde ik me dieper en dieper wegzakken, de aarde in.
Ik glipte doorheen de donkere aarde. Het rook er heerlijk naar verse aarde en ik wurmde me zonder enige moeite een weg naar beneden. Ik voelde hoe er rondom mij vele anderen eveneens doordrongen in de vochtige aarde en voelde me opgewonden, als een klein jongetje dat voor de eerste keer naar de Efteling gaat. Toen kantelde de wereld en bleek dat ik naar omhoog ging.
Ik klaterde over de rotsen, ik hoorde het water, rook het water, zag hoe zuiver het was, het was prachtig. Ik voelde me jong en rusteloos, vol dadendrang. Het ging razendsnel vooruit. Toen was ik een riviertje. Het water rondom mij was groen en ik zag hoe trage vissen langs me heen gleden. Boven me zag ik de groene glans van het oppervlak. Daarboven zag ik gras in het water hangen, hoorde het geluid van libellen die over het water scheerden en gras kauwende koeien die aan de rivier hun dorst kwamen lessen.
De rivier werd trager en breder en donkerder, vuiler ook denk ik. Het was alsof het water troebeler werd. Ik zag de schaduwen van grote schepen boven me, het silhouet van de stad die langs me gleed. Hier waren geen vissen meer, alleen stilte, af en toe onderbroken door een doffe scheepstoeter.
En toen was daar de zee. Het water werd weer helderder, maar zo zuiver als in het begin werd het nooit meer. Ik voelde het schommelen van de golven, de smaak van zout in mijn mond, het deinen van de branding, het geluid van golven die breken op de rotsen. Ik was een pulserend helderblauw bolletje en mijn lichtje scheen fel in het donker wordende water.
Ik ging op zoek naar mijn zussen van Arcadia. Het kostte me heel veel moeite hen te vinden. Ik zag nog bolletjes, net als ik. Sommigen schenen heel fel, anderen wat minder. Allemaal werden ze door de golven heen en weer geschommeld, heen en weer, heen en weer. Toen zag ik Anthea. Het leek wel alsof er een soort van projectie van Anthea op haar bolletje gebeurde. Ik zag haar lachen, ze was vrolijk, op haar gemak en zelfbewust, alsof ze zich ergens op een feestje aan het amuseren was. Haar bolletje scheen heel sterk. Vaag zag ik een beetje verder een bolletje waarvan ik denk dat het Moira was, maar zeker was ik er niet van. De anderen zag ik helemaal niet.
Het water was nu heel donker. Ik zag nog slechts vaag de omtrekken van de andere bolletjes rondom me. Het waren er best wel veel. Alleen Anthea, die vlakbij mij in het water deinde, zag ik heel duidelijk. Toen schrok ik me een ongeluk. Het donkere water nam vorm aan, het werd een vrouwenhand. Die schepte ons alletwee uit het water, alsof de vrouw in kwestie ons van korterbij wou bekijken. Toen zag ik hoe de vrouwenhand een zwarte klauw werd, en ik moest denken aan die zwarte heks uit de Disney versie van Doornroosje. Ik kon haar bijna horen lachen. Ze kneep haar hand dicht en ik voelde me helemaal gevangen, verstikt bijna. Ik was nog steeds aan het pulseren, net als Anthea, en instinctief stak ik alles wat ik had in mijn volgende puls. Ik zag dat Anthea dat ook had gedaan. Het leek alsof er een blauwe rimpeling door de lucht en door het water trok. Het donker week terug en een grote cirkel van helderblauw water werd alsmaar groter rondom ons en de zwarte arm die nog steeds uit het water stak, met die verschrikkelijke klauw die ons nog steeds fijngeknepen hield. Toen kwam er een soort van slang van water uit de cirkel die zich rondom de zwarte arm spiraalde. De zwarte arm hield nog even stand en viel toen uiteen in een fontein van water. We vielen in het warme heldere water. Het voelde fantastisch aan, we waren weer vrij, konden weer ademen.
Ik voelde hoe de golven me omsloten, me droegen, me heen en weer wiegden op de deining. Ik werd als vanzelf helemaal opgekikkerd, vol nieuwe energie. Het water voelde heerlijk. Hier kon ik nog heel lang blijven. Ik had heel veel moeite om terug te komen, ik wou hier helemaal niet weg. Groggy worstelde ik me een weg terug, tot ik opnieuw op mijn houtblok zat. Ik had zin in een warm bad.
---
Watervisualisatie Golf van Mexico
Ga rustig zitten, voeten naast elkaar, je rug rechtop tegen de leuning, handen ontspannen in je schoot.
Haal diep adem en laat tegelijk je buikwand naar voren komen. Het voelt alsof je adem tot diep in je onderbuik doordringt.
Laat dan de adem weer rustig naar buiten komen en de buikwand teruggaan naar zijn normale stand.
Probeer bij elke ademhaling meer ruimte te maken van binnen. Let goed op je tempo, ga niet te snel ademen, maar hou een rustig en ontspannen tempo aan.
Voel hoe je ademhaling nu heel rustig wordt. Je zuigt de heerlijke lucht op, en laat hem weer gaan. Blijf dit even herhalen...
- - -
Je bent een druppeltje water. Je bent fris en helder, en koel. Je bent soepel, en buigzaam. En je verlangt naar iets, je verlangt naar het grote water, oorsprong van alle leven.
Je voelt dat je rustig naar beneden valt, je valt als een regendruppel, en je komt terecht op de bruine aarde. Je ruikt de geur van verse bosgrond en je dringt diep in de bodem. Het is er donker, en warm. Je blijft verder doordringen, en plots voel je de aanwezigheid van het andere water. Het zit langs je, achter je, voor je, boven en onder je. Je voelt je vrolijk, want je weet dat het dat is, waar je naar verlangde. Je voegt je bij dat water, voelt je er één mee. Je bent niet langer een eenzame druppel, maar een groots ondergrondse meer.
- - -
Er gebeurt wat. Je wordt naar boven gestuwd, je ziet een groot licht, en je beseft dat je niet meer onder de grond bent, maar dat je via een bron in een kleine beek bent terechtgekomen. Je voelt hoe het beekje je meeneemt, je voelt je niet langer het meer, je voelt je de beek. Je voelt je het tuimelende water, het sprankelende beekje dat zo lieflijk vloeit.
- - -
Je vloeit, en je groeit, je voelt hoe je sterker wordt! Je komt voorbij een bos, je ziet de hoge bomen, de bladeren en het leven in het bos. Af en toe komt een diertje van je drinken of valt er een blad in je water. Maar dat geeft niet. Je neemt het mee, je speelt ermee. Je draagt het, en laat het tollen. Je laat het op je kabbelende water meevoeren. Je omarmd het, en je verstoot het. Je zoent het, en je spuwt erop. En dan, heel langzaam, breng je het tot zinken.
- - -
Je bent nu uit het bos, en je bent gegroeid! Je bent een heuse rivier als je het bos verlaat. Je komt voorbij een veld, met prachtige bloemen lans de oevers. Paars, groen, wit, geel, en rood zijn kleuren die je vermaken. Als je kijkt met je water-ogen, vermengen die kleuren zich tot een schitterende compositie. De zon staat hoog en verwarmt je water. De geuren van het platteland stromen je tegemoet. Maar je kan hier niet blijven, je moet verder. Je stroomt doorheen prachtige landerijen, je zwelt en zwelt en zwelt. De zon gaat stilaan onder, en je gaat verder.
- - -
Het is nacht, en je bent niet langer een rivier, je bent een hele stroom geworden. Je bent breed en gaat niets uit de weg. Je bent vol, en sterk. De volle maan schijnt helder, en de sterren zijn te zien. Je stroomt een stad binnen. Je ziet de verlichte gebouwen, je ziet mensen, je hoort een fanfare spelen. Maar je gaat voorbij. Je moet verder, je kan niet blijven stilstaan. En je deint uit, en je wordt groter. Je denkt de wereld te kunnen omvatten. Je bent zo groot en sterk, je kan alles overwinnen!
- - -
Je proeft zout water, en je weet plots wat je doel was. Daar is de zee, en wat verder de Oceaan. Daar moet je naartoe, daar moet je zijn! Dat is wat je wil bereiken, dat is je doel, het is je eindbestemming.
Je voelt je opperbest, je bent de zee, de deinende zee. Straks zal je opnieuw een druppel zijn, en zal de cyclus herbeginnen. Dat weet je, dat maakt je blij! Je voelt je goed in je vel, je voelt je zo fijn. Je bent een druppel, maar toch een zee. Je bent gegroeid! Je bent geworden wat je wou worden, je bent geweldig!
Je voelt de aanwezigheid van 7 anderen, die net als jij dit pad als druppels zijn gestart. Dit zijn je zusters van Arcadia, en mogelijk zijn er nog een aantal anderen die zich bij ons voegen, omdat zij zich net als wij verbonden voelen met het lot van de Aarde en haar Wateren. En je wéét dat als wij samenkomen, de kracht van onze verbondenheid een heilige plek vormt. Vandaag is het Water deze heilige plek. En samen, wanneer wij werken, kunnen we bergen verzetten en de wereld veranderen. Je voelt de kracht die ons verbindt en net die kracht gaan wij vandaag samen inzetten om de Wateren van de Moeder te zuiveren van de olie die al meer dan een maand aan een razend tempo in de Golf van Mexico lekt. Je weet dat de krachten van de Moeder onvoorstelbaar en onvoorspelbaar zijn, en vandaag ben jij hier – zijn WIJ hier om die regenererende krachten extra steun te geven. De Moeder weet wat er moet gebeuren en hoe dat moet gebeuren. Concentreer je daarom nu op die verbondenheid met je zusters die je in het verleden al meermaals hebt gevoeld, op de kracht die ons verbind. Voel deze even sterk als wanneer we naast elkaar zouden zitten. Elk van ons doet dit op dit eigenste moment en je voelt de energie groeien en uitbreiden. Je mag en kan dit puur mentaal doen, maar wanneer je het gevoel hebt dat ademhalings- of andere technieken dit proces voor jou nog kunnen versterken, doe dan dan gerust! En eens je voelt dat deze een hoogtepunt hebben bereikt, laat je in één klap los. Je laat los en zend al deze kracht door naar het hogere en heilige bewustzijn van de Aarde. Daarna ontspan je, en geniet je van het heerlijke warme zilte water.
Je bent nu niet langer een druppel, je bent terug in je eigen lichaam, terug hier bij ons. Je voelt je opperbest, want je hebt een groei doorstaan. Je zal je in je dagelijkse leven beter, en sterker voelen. Je zal meer zelfvertrouwen hebben, en je zal stralen! Keer nu terug, voel je lichaam, voel je ledematen. Je voeten, je benen, je romp, met daarin je hart dat sterker en krachtiger pompt dan tevoren. Je armen en je handen. Je voelt je nek, en daarboven je hoofd. Je voelt je volledig, en gesterkt. Beweeg zachtjes met je vingers en je tenen, en dan met je armen en benen. Draai je hoofd voorzichtig rond. Haal diep adem, en nog eens. Open nu langzaam je ogen.
Reacties