Heksenweekend part 1
Arcadia organiseert een eerste heksenweekend in de Hoge Rielen. Er zijn een aantal mensen bij uit de cursus, zoals Louisa, Marijke en Benny, maar ook mensen die ik al heb gezien tijdens rituelen van Fjierra en nog een aantal andere mensen. Ik ben vandaag pas aangekomen omdat ik gisteren nogal laat moest werken en niet ’s nachts nog naar Kasterlee wou rijden. De rest was hier al gisteravond.
Deze ochtend was er een les aromatherapie, maar die heb ik eigenlijk voor drie vierden gemist. Daarna volgde er een wandeling met een gids door het natuurdomein. Hij wist blijkbaar dat we een wicca-groep waren want hij verwees met zichtbaar plezier naar de heksenboleet (een soort donkerbruine vlezige champignon met een rode steel), heksenboter (een geel soort korrelige stof die ook in een soort van vloeibare “kwak” kan veranderen en zich zo voortbeweegt, vandaar de naam), enz. ...
We deden daarna een oefening om via de alfa- naar de basistoestand en zelfs lager te gaan. Fjierra begeleidde ons in de visualisatie. Je moest eerst aftellen van drie naar één, waarbij je de cijfers moest visualiseren, telkens drie maal, waarna je telkens het cijfer weer laat verdwijnen. Je liep dan door een bos, tot je een tempel zag met een witte en een zwarte zuil langs de deur. Daar ging je binnen. Dat was je persoonlijke tempel, zei Fjierra. Dat is het niveau waarop je magisch werk verricht.
Ik had heel veel moeite met het visualiseren van de cijfers. Ik zag ze voor me als grote cijfers op een groot filmscherm, alsof ze onderdeel waren van een stomme film. Het kostte me moeite om de cijfers stabiel te houden. Ondertussen was Fjierra al aan één, terwijl ik nog aan het zwoegen was op drie.
We moesten door het bos lopen, no problem, en een beetje visualiseren (dat ging langs geen kanten) en toen kwam ik aan een grote kerkdeur (geen witte of zwarte zuilen in zicht). Ik deed de deur open; er scheen een blauwwit licht uit en toen ik erdoor stapte, bleek ik niet in een tempel te staan, maar in een ander bos, met hoge bomen en ee heel fel licht dat door de bomen scheen.
Het ging allemaal heel snel en ik had weer de indruk dat ik de controle verloor. Er waren twee momenten dat ik volledig weg was en de stem van Fjierra niet meer hoorde. Het eerste was alsof ik met mijn neus tegen iemands schouders stond; ik rook de geur van bloot vlees en ik voelde de textuur van dat vel onder mijn kaak. Ik stond met mijn gezicht naar die persoon toe, maar ik weet niet wie dat was. Een tweede moment was alsof ik een adelaar zag die in een potje aan het pikken was, alsof het een duif was die uit de hand van een toerist graantjes pikt. Ik kon de textuur van zijn pluimpjes zien in zijn nek en zijn zenuwachtige kraaloogjes. Ik stond zo kortbij dat ik denk dat hij op mijn hand zat. Toen was ik weer in het bos en alles ging weer ongelooflijk snel, alsof ik in een roetsjbaan zat maar dan tussen de bomen.
Toen hoorde ik Fjierra zeggen dat we moesten terugkeren. Ik zocht de treden en de deur om weg te gaan, maar vond ze niet. Ik geraakte niet terug. Ik voelde hoe mijn ogen begonnen te trillen; ik voelde hoe ik begon te zweten, en kreeg schrik. Ik forceerde mijn ogen open en naar gewoonte kon ik weer niet bewegen. Eirinn gaf me een boterham en een glas wijn om te gronden en toen ging het weer beter.
’s Avonds hielden we een ritueel waarin we Pan en Bridget opriepen. Pan staat voor de wilde natuur en aangezien we hier op een natuurdomein zitten, was dat wel toepasselijk. Fjierra waarschuwde ons wel voor de ontembaarheid van Pan, die net als de natuur soms wel een beetje grillig durft te zijn. Eirinn riep Pan op in Mario, de hogepriester van de Triskel coven (maar die er ginder uitgestapt is omdat de hogepriesteres avances maakte). Eirinn gebood Pan om naar ons te komen en dat is echt het juiste woord, zo streng klonk haar stem. Ik voelde me heel raar. Mario stond met zijn rug naar me, ter hoogte van waar ik zat. Ik voelde me heel zwaar worden; het was alsof iets me terugduwde in mijn stoel en ik voelde woede opkomen. Niet echt woede, maar een soort van broeden, wachten op het juiste moment om uit te barsten. Het was alsof Pan mee in mij was gekomen. Een heel bizar gevoel. Het voelde echt alsof hij niet content was, kwaad, en alleen maar wachtte op een excuus om iets verschrikkelijks te doen.
Toen Pan weg was, riepen we Bridget aan en vroegen haar om naar beneden te komen in Fjierra. Nu voelde ik niet echt iets. Maar ik was nog veel te veel onder de indruk van Pan. Bridget is de godin van de inspiratie en de heling. Fjierra had gevraagd of drie personen naar Bridget wilden komen, één die inspiratie nodig had bij het schrijven – de Schrijver, één die inspiratie nodig had bij zijn hobby – de Vakman, en één die inspiratie nodig had bij het genezen – de Heler. Ik kan wel inspiratie gebruiken bij het schrijven van LARP scenario’s en personages, dus ik wou wel de Schrijver zijn. Ik vroeg Bridget om me hierbij te helpen. Benny vroeg hulp bij zijn hobby; hij is blijkbaar airbrusher, en Louisa werkt in een bejaardentehuis en was de Heler. We gingen daarna allemaal nog eens naar haar bij het altaar om een stukje peterselie te eten. Peterselie staat voor inspiratie. We gingen daarna nog een keer een woordje wisselen met haar om heling te vragen voor onszelf of voor mensen die we kennen. Ik vroeg haar of ze eens naar R. Kon kijken, of ze er niet voor kan zorgen dat de pijn die hij nog steeds heeft om zijn scheiding zou weggaan. Als hij eenmaal over zijn verdriet om zijn ex heen is en zijn gebrek aan zelfrespect en eigenwaarde dat daar uit voortvloeit verdwijnt, kan hij misschien verder met zijn leven. We knipten een stukje natuurwol af waarin die intentie zat.
Deze ochtend was er een les aromatherapie, maar die heb ik eigenlijk voor drie vierden gemist. Daarna volgde er een wandeling met een gids door het natuurdomein. Hij wist blijkbaar dat we een wicca-groep waren want hij verwees met zichtbaar plezier naar de heksenboleet (een soort donkerbruine vlezige champignon met een rode steel), heksenboter (een geel soort korrelige stof die ook in een soort van vloeibare “kwak” kan veranderen en zich zo voortbeweegt, vandaar de naam), enz. ...
 |
| Gewone heksenboleet - Boletus erythropus |
Ik had heel veel moeite met het visualiseren van de cijfers. Ik zag ze voor me als grote cijfers op een groot filmscherm, alsof ze onderdeel waren van een stomme film. Het kostte me moeite om de cijfers stabiel te houden. Ondertussen was Fjierra al aan één, terwijl ik nog aan het zwoegen was op drie.
We moesten door het bos lopen, no problem, en een beetje visualiseren (dat ging langs geen kanten) en toen kwam ik aan een grote kerkdeur (geen witte of zwarte zuilen in zicht). Ik deed de deur open; er scheen een blauwwit licht uit en toen ik erdoor stapte, bleek ik niet in een tempel te staan, maar in een ander bos, met hoge bomen en ee heel fel licht dat door de bomen scheen.
Het ging allemaal heel snel en ik had weer de indruk dat ik de controle verloor. Er waren twee momenten dat ik volledig weg was en de stem van Fjierra niet meer hoorde. Het eerste was alsof ik met mijn neus tegen iemands schouders stond; ik rook de geur van bloot vlees en ik voelde de textuur van dat vel onder mijn kaak. Ik stond met mijn gezicht naar die persoon toe, maar ik weet niet wie dat was. Een tweede moment was alsof ik een adelaar zag die in een potje aan het pikken was, alsof het een duif was die uit de hand van een toerist graantjes pikt. Ik kon de textuur van zijn pluimpjes zien in zijn nek en zijn zenuwachtige kraaloogjes. Ik stond zo kortbij dat ik denk dat hij op mijn hand zat. Toen was ik weer in het bos en alles ging weer ongelooflijk snel, alsof ik in een roetsjbaan zat maar dan tussen de bomen.
Toen hoorde ik Fjierra zeggen dat we moesten terugkeren. Ik zocht de treden en de deur om weg te gaan, maar vond ze niet. Ik geraakte niet terug. Ik voelde hoe mijn ogen begonnen te trillen; ik voelde hoe ik begon te zweten, en kreeg schrik. Ik forceerde mijn ogen open en naar gewoonte kon ik weer niet bewegen. Eirinn gaf me een boterham en een glas wijn om te gronden en toen ging het weer beter.
’s Avonds hielden we een ritueel waarin we Pan en Bridget opriepen. Pan staat voor de wilde natuur en aangezien we hier op een natuurdomein zitten, was dat wel toepasselijk. Fjierra waarschuwde ons wel voor de ontembaarheid van Pan, die net als de natuur soms wel een beetje grillig durft te zijn. Eirinn riep Pan op in Mario, de hogepriester van de Triskel coven (maar die er ginder uitgestapt is omdat de hogepriesteres avances maakte). Eirinn gebood Pan om naar ons te komen en dat is echt het juiste woord, zo streng klonk haar stem. Ik voelde me heel raar. Mario stond met zijn rug naar me, ter hoogte van waar ik zat. Ik voelde me heel zwaar worden; het was alsof iets me terugduwde in mijn stoel en ik voelde woede opkomen. Niet echt woede, maar een soort van broeden, wachten op het juiste moment om uit te barsten. Het was alsof Pan mee in mij was gekomen. Een heel bizar gevoel. Het voelde echt alsof hij niet content was, kwaad, en alleen maar wachtte op een excuus om iets verschrikkelijks te doen.
Toen Pan weg was, riepen we Bridget aan en vroegen haar om naar beneden te komen in Fjierra. Nu voelde ik niet echt iets. Maar ik was nog veel te veel onder de indruk van Pan. Bridget is de godin van de inspiratie en de heling. Fjierra had gevraagd of drie personen naar Bridget wilden komen, één die inspiratie nodig had bij het schrijven – de Schrijver, één die inspiratie nodig had bij zijn hobby – de Vakman, en één die inspiratie nodig had bij het genezen – de Heler. Ik kan wel inspiratie gebruiken bij het schrijven van LARP scenario’s en personages, dus ik wou wel de Schrijver zijn. Ik vroeg Bridget om me hierbij te helpen. Benny vroeg hulp bij zijn hobby; hij is blijkbaar airbrusher, en Louisa werkt in een bejaardentehuis en was de Heler. We gingen daarna allemaal nog eens naar haar bij het altaar om een stukje peterselie te eten. Peterselie staat voor inspiratie. We gingen daarna nog een keer een woordje wisselen met haar om heling te vragen voor onszelf of voor mensen die we kennen. Ik vroeg haar of ze eens naar R. Kon kijken, of ze er niet voor kan zorgen dat de pijn die hij nog steeds heeft om zijn scheiding zou weggaan. Als hij eenmaal over zijn verdriet om zijn ex heen is en zijn gebrek aan zelfrespect en eigenwaarde dat daar uit voortvloeit verdwijnt, kan hij misschien verder met zijn leven. We knipten een stukje natuurwol af waarin die intentie zat.
Reacties