Mens sana in corpore sano

Ik kijk met trots – en een beetje afgunst – naar mijn mooie dochter die met veel aplomb een crop top draagt die haar blote buik laat zien. Ze heeft alle juiste rondingen op alle juiste plekken. Ik zou moeten vermageren, zegt ze, terwijl ze zich uitrekt en dat stukje blote buik nog bloter wordt. 

Ik zwijg en denk aan hoe onzeker ik was toen ik zo oud was als zij. Als ik nu terugdenk, had ik een perfect lijf. Niet te dik en niet te mager. En toch vond ik dat ik moest vermageren. De modellen in de magazines hadden geen rondingen en influencers en social media waren er nog niet. Maar het hoeft niet altijd kommer en kwel te zijn: body positivity is gelukkig geen fringe dingetje meer en dat hebben we waarschijnlijk ook te danken aan het internet.

Ik moet denken aan een reportage die ik zag over de beeldvorming onder het Trump regime. De mannen lijken er wel een uniform te dragen met hun blauwe pakken en rode das. Hetzelfde geldt voor de vrouwen in zijn entourage: brains en expertise was niet voldoende, ze moesten vooral leuk om naar te kijken zijn. De jaren vijftig zijn helemaal terug: ze hebben bijna allemaal lange blonde haren en zwaar opgemaakte gezichten. En waarschijnlijk pijnlijke voeten en honger, aan de te magere lijven en naaldhakken te zien. Het gebruik van Botox is duidelijk geen taboe. Eerlijk? Het lijkt wel een rijtje stijve Barbie-poppen, zo plastiek zien ze er uit (en klinken ze ook).

Foto: J. Scott Applewhite / AP

Ik ben blij dat Kaat haar heel eigen stijl gevonden heeft, met brede broeken, spannende t-shirtjes en af en toe een zelfgehaakte debardeur. Geen spoor van Barbie te zien. Misschien wel iets van de roodharige Lisa Jean die ik toen ik tien was van de Sint kreeg: die kon haar armen en benen plooien en droeg sportschoenen en een jeansbroek.