Eén rode draad

In mijn hoofd ben ik nog altijd zestien, dat meisje van Wezembeek, de dochter van mijn ouders, een humeurige moeder die kettingrookte en de krant las in de zetel, en een vader die bijna nooit thuis was en àls hij thuis was ons het liefst allemaal in de auto laadde en weer weg was. Er loopt een onzichtbare draad tussen wie ik ben, nu, op dit moment, en dat zestienjarige onzekere meisje van toen.

Hoe je het ook draait of keert, die onzichtbare draad zit stevig verankerd in mijn hoofd, mijn herinneringen, mijn emoties, mijn onbewuste handelingen ... al die dingen die mij maken tot wie ik ben. Hij mag dan rafelen of uitrekken, knappen doet hij nooit.

Dan besef je dat die ene rode draad maar een draadje is in een groter geheel, en dat je kinderen ook zo'n draad hebben, dat je dochter ook de dochter is van haar ouders, van mij en mijn liefste, en misschien ooit ook op een zondagochtend in bed ligt na te denken over de geschiedenis van de mensheid, dat één groot weefsel is van ouders en kinderen, voor eeuwig onlosmakelijk verbonden ...

 

Photo by Benjamin Manley on Unsplash