Blessed bebe mama (Moederschapsritueel Aurora)

Voor de eerste keer dat we weer een live ritueel deden was er haast geen heuglijker reden te bedenken: een moederschapsritueel voor Aurora. Haar covenzusters van de Amazones coven hadden me uitgenodigd om mee te komen vieren en dat liet ik me geen twee keer zeggen. Niet alleen omdat het zoals gezegd het eerste live ritueel in eeuwen was, maar ook omdat zo’n nieuw kindje eigenlijk altijd een feest is.

Aurora woont in een buitenwijk van Wetteren, met een heerlijke stadstuin met een vijvertje en een met wingerd begroeide pergola die zorgt voor lommer, een fijne plek om te genieten van de zomer. Meteen ook de plek voor het ritueel, want corona is er natuurlijk nog altijd en dus was het buiten te doen (heerlijk!) waar de zon onbarmhartig heet brandde (niet altijd even heerlijk :-)). 

De vrouwen van de Amazones coven hadden het ritueel voorbereid. Van zodra we met het eigenlijke ritueel begonnen – de Vuurvogel - en een cirkel trokken, voelde ik haar al. Brigandhu stond achter me, haar hand op mijn rechterschouder. Was dat nu omdat ik met die ene schouder in de volle zon stond en die dus warm aanvoelde :-)? 

Uiteraard werden ook Hades en Scatagh uitgenodigd, de goden (of spirits) waar Aurora mee werkt. Toen Hades in de cirkel verscheen, zag ik hoe Brigandhu hem een knikje gaf en hij haar een knikje teruggaf. Een heel andere reactie dan toen Scatagh haar opwachting maakte. Beide vrouwen waren duidelijk verheugd elkaar te zien. Ik vond het heel grappig om te zien hoe Scatagh een vuistje maakte om elkaar op z’n coronaproofs te begroeten :-). Het viel me op hoe ze ook een beetje op elkaar leken zoals de daar stonden in hun zwarte broek, met diezelfde zelfzekere houding en blote armen. Hun haar zat wel anders: dat van Scatagh was halflang en los, als een soort van bob, een “pagekopke” zoals mijn moeder zou zeggen, terwijl dat van Brigandhu strak gevlochten zat. 

---

Ik sta in een grot. In het midden van de grot zie ik een rechthoekig waterbassin. Het groene water in het bassin glinstert en die glinsteringen worden overal in de grot weerkaatst. Het is er licht. 

Het bassin is niet erg groot. Er passen misschien drie mensen in ofzo, dat zal al veel zijn. Hij ziet er oeroud uit, de randen zijn afgesloten van ouderdom. Treden aan één van de korte zijden leiden het water in. De baarmoedergrot, schiet er door mijn hoofd.

Scatagh en Brigandhu staan aan weerszijden van het bassin, Hades staat aan de overkant van de treden met zijn armen gekruist te wachten. Beide vrouwen trekken een mes uit hun gordel en trekken een snee over de palm van hun hand. Dan geven ze elkaar over de smalle poel heen een stevige hand. Een druppel bloed valt van hun verstrengelde handen in het water.

(Achteraf vertelt Aurora me hoe Scatagh van haar een bloedoffer verwacht, een snee in haar hand. Ze was dus helemaal niet verbaasd toen ik haar vertelde wat ik had gezien.)

Dan hoor ik hoe Amara Fay het heeft over een grot, de baarmoedergrot. Daar was ik dus al de hele tijd, lang voordat de andere vrouwen hier aankomen :-).

Aurora komt een beetje moeizaam de grot binnen. Ze is naakt en zo overduidelijk zwanger! Ik kan me niet voorstellen dat het nog lang gaat duren eer ze bevalt … Beide godinnen gaan naar haar toe, en elk aan één kant van Aurora leiden ze haar vriendelijk maar kordaat het water in. De godinnen duwen haar zonder compassie met haar hoofd onder water. Ze moet blijkbaar helemaal onder water gaan. Proestend en naar adem happend komt Aurora weer boven. 

Ze is nog altijd aan het proesten als Hades op zijn hurken gaat zitten. Aurora kijkt naar hem op, haar haar helemaal aan haar gezicht geplakt, terwijl de god haar iets zegt. Ik kan niet horen wat. Dan staat hij recht en gaat Scatagh op haar hurken zitten om iets tegen Aurora te zeggen.

Van zodra ik dat zie ben ik in een flits terug in het hier en nu. Dat was blijkbaar wat ik moest zien. Brigandhu is er nog steeds - ik kan haar voelen – maar wat moest gebeuren is gebeurd. Ik voel wel hoe ze minder aanwezig is dan eerst.

---

Als we allemaal terug zijn is het cadeautjestijd. Ik had een pakketje samengesteld met allemaal dingetjes voor Aurora als vrouw en niet als moeder. Iedereen denkt bij een nieuw babietje altijd aan cadeautjes voor de baby maar niemand denkt aan de spreekwoordelijke gin&tonic met de meisjes waar je eens je mama bent blijkbaar geen recht meer op hebt :-)

Het echte cadeau – naar mijn aanvoelen – was echter het gedicht dat ik had meegebracht. Heel toepasselijk als ik Aurora met haar bloemenkrans zie lachen. Ik krijg er een dikke keel van als ik het voordraag en word warempel emotioneel (al denk ik niet dat iemand dat heeft gemerkt). En als ik het heb voorgedragen sta ik stijf van de energie. Ik denk dat iemand anders door mijn mond sprak. Blessed be, kleintje.