De Spirit van de Zomer
Ik zat in kleermakerszit in het gras. Onder mijn handen voelde ik het korte gras, waar de mensen van de stad een pad hadden gemaaid in de wildernis van de Konijnenwei. Het rook er lekker, die typische zomergeur, een mengeling van zoete bloemige geuren en droog gras. Ik kon in de verte het zachte razen van het verkeer op de Ring en de Singel horen, maar dat was maar achtergrondgeluid. Mijn oren waren meer toegespitst op het zoemen van de zweefvliegen en de hommels en het ritmische getschirp van de krekels die goed verstopt zaten in het groen.
Rondom mij zaten in een brede cirkel een heleboel wezens. Sommigen zouden ze elfen noemen, wezens van de natuur die hier op de Konijnenwei een thuis hebben gevonden. De meeste wezens zouden normaal gezien maar tot aan mijn knieën komen, maar nu ik neer zat keek ik hen recht in de ogen. Er waren er bij die ik herkende als aardmannetjes of zoiets, er waren een soort van groene elfjes, maar ik zag ook wezens die ik nog nooit had gezien. Sommige onder hen keken me nieuwsgierig aan, andere leken schuw en schichtig. Toen ze hadden gezien dat ik hen kon zien, waren ze voorzichtig naderbij geslopen. Nu zaten ze in een grote boog rond mij, aarzelend om nog dichterbij te komen maar toch gedreven door nieuwsgierigheid …
Ik moest denken aan die avond in de tuin van Villa Walhalla in Waulsort, waar we lang geleden met Arcadia op weekend waren en waar ik na vele jaren eindelijk mijn toewijding had bevestigd. Toen ik contact moest maken met de elementen vooraleer het toewijdingsritueel van start ging, had ik tot mijn verbazing iets soortgelijks meegemaakt. De wezentjes verdrongen zich toen rond mij heen, om toch maar niets te moeten missen van het spektakel. Het was een van de meest verrassende en speciale momenten geweest uit mijn heksencarrière (als je dat zo mag noemen).
Deze keer was het anders: de elementalen hier in de Konijnenwei waren veel wilder dan hun soortgenoten uit Waulsort. Zoals ze daar zo schichtig en tegelijk nieuwsgierig bekeken, had ik de indruk dat ze in een wip terug zouden kunnen verdwijnen in het groen. Ze keken mij nieuwsgierig aan en ik keek even nieuwsgierig terug, zonder te bewegen, uit schrik dat ik de betovering zou verbreken en hen met een onverwachte beweging weg zou jagen. Ik durfde haast niet ademen om het moment zo lang mogelijk te laten duren …
Toen was het alsof de tijd vertraagde en de wereld tot stilstand kwam. Alles stond stil. De wereld hield zijn adem in… Ik kon de lucht zien, blauw maar met die typische gele schijn van een zomernamiddag, met zaadpluisjes die door de zomerlucht zweven. Die hingen bewegingloos in de lucht. De vrouw kwam langzaam naar ons toegelopen, afgetekend tegen die gele zomerlucht. Op blote voeten liep ze door het ruige gras, een lange witte jurk bewoog sensueel om haar benen. Haar handen liet ze liefkozend doorheen het lange gras gaan. Haar gezicht kon ik niet zien, maar wel haar lange blonde haar dat kronkelend om haar slanke blote armen viel.
En ik wist het zeker: dit was Koningin Zomer, de spirit van de zomer, de tegenhanger van Koning Winter, en het voelde alsof mijn hart wou zingen en wenen tegelijk, zo heftig was het verlangen dat ik voelde.
Rondom mij zaten in een brede cirkel een heleboel wezens. Sommigen zouden ze elfen noemen, wezens van de natuur die hier op de Konijnenwei een thuis hebben gevonden. De meeste wezens zouden normaal gezien maar tot aan mijn knieën komen, maar nu ik neer zat keek ik hen recht in de ogen. Er waren er bij die ik herkende als aardmannetjes of zoiets, er waren een soort van groene elfjes, maar ik zag ook wezens die ik nog nooit had gezien. Sommige onder hen keken me nieuwsgierig aan, andere leken schuw en schichtig. Toen ze hadden gezien dat ik hen kon zien, waren ze voorzichtig naderbij geslopen. Nu zaten ze in een grote boog rond mij, aarzelend om nog dichterbij te komen maar toch gedreven door nieuwsgierigheid …
Ik moest denken aan die avond in de tuin van Villa Walhalla in Waulsort, waar we lang geleden met Arcadia op weekend waren en waar ik na vele jaren eindelijk mijn toewijding had bevestigd. Toen ik contact moest maken met de elementen vooraleer het toewijdingsritueel van start ging, had ik tot mijn verbazing iets soortgelijks meegemaakt. De wezentjes verdrongen zich toen rond mij heen, om toch maar niets te moeten missen van het spektakel. Het was een van de meest verrassende en speciale momenten geweest uit mijn heksencarrière (als je dat zo mag noemen).
Deze keer was het anders: de elementalen hier in de Konijnenwei waren veel wilder dan hun soortgenoten uit Waulsort. Zoals ze daar zo schichtig en tegelijk nieuwsgierig bekeken, had ik de indruk dat ze in een wip terug zouden kunnen verdwijnen in het groen. Ze keken mij nieuwsgierig aan en ik keek even nieuwsgierig terug, zonder te bewegen, uit schrik dat ik de betovering zou verbreken en hen met een onverwachte beweging weg zou jagen. Ik durfde haast niet ademen om het moment zo lang mogelijk te laten duren …
Toen was het alsof de tijd vertraagde en de wereld tot stilstand kwam. Alles stond stil. De wereld hield zijn adem in… Ik kon de lucht zien, blauw maar met die typische gele schijn van een zomernamiddag, met zaadpluisjes die door de zomerlucht zweven. Die hingen bewegingloos in de lucht. De vrouw kwam langzaam naar ons toegelopen, afgetekend tegen die gele zomerlucht. Op blote voeten liep ze door het ruige gras, een lange witte jurk bewoog sensueel om haar benen. Haar handen liet ze liefkozend doorheen het lange gras gaan. Haar gezicht kon ik niet zien, maar wel haar lange blonde haar dat kronkelend om haar slanke blote armen viel.
En ik wist het zeker: dit was Koningin Zomer, de spirit van de zomer, de tegenhanger van Koning Winter, en het voelde alsof mijn hart wou zingen en wenen tegelijk, zo heftig was het verlangen dat ik voelde.
Reacties