De tempel van Moeder Aarde
De eerste keer dat ik hoorde over de grotten van Postojna, was in de tabletop roleplay Call of Cthulhu. We speelden een bont allegaartje dat in de jaren twintig half Europa doorreisde om duistere krachten tegen te houden die één van oude gruwelgoden wilde doen herrijzen. Onze party sloop in het geniep de grot binnen en verstopte zich in het treintje dat naar het hart van de grot leidde, waar een groep cultisten een luguber ritueel wilde uitvoeren We gingen allemaal dood of werden knettergek 😊. Natuurlijk was dat allemaal fantasie, maar de grot van Postojna bestaat wel echt. Zelfs het treintje is geen uitvindsel!
De grot van Postojna, in Slovenië, is de grootste publiek toegankelijke grot van Europa en de op één na grootste druipsteengrot ter wereld (de grootste grot ter wereld is de Hang Son Doong grot in Vietnam). Van de 24 km lange grot is slechts een klein gedeelte te bezoeken en een deel staat ook nog eens onder water. Maar dat is niet erg, want anders zouden we niet kennis kunnen maken met de één van de meest bijzondere dieren die er zijn. Postojna is immers de habitat van de olm of Proteus Anguinus, een kleurloze grotsalamander die in de donkere poelen diep in de grotten leeft. Met hun lange, witte lijfjes lijken ze wel een beetje op uit de kluiten gewassen babydraakjes. Dat is alleszins wat de plaatselijke bevolking geloofde dat ze waren toen ze bij overstromingen in de grot mee naar buiten werden gespoeld, omdat de mensen ervan overtuigd waren dat de grot het hol was van een verschrikkelijke draak. Hij wordt ook wel “de menselijke vis” genoemd door zijn lichte velletje en hij heeft het ondertussen tot de officiële mascotte van Postojna geschopt 😊
De “babydraakjes” werden in 1689 voor het eerst vernoemd door de Oostenrijks-Hongaarse natuurhistoricus Johann Weikhard von Valvasor. In 1789 werden ze voor het eerst wetenschappelijk beschreven door zijn collega natuuronderzoeker Josephus Nicolaus Laurenti, die twijfelde of het nu om larven ging of om volwassen dieren. De beroemde Zweedse zoöloog (en plantkundige, geoloog en art) Carl Linnaeus nam het diertje niet op in zijn bereldberoemde “Systema Naturae” ofte dierenlijst omdat hij van mening was dat het een larve betrof! Hij was natuurlijk helemaal fout want de olm is een apart dier, het enige gewervelde dier in Europa dat alleen in grotten leeft. Hij ziet er een beetje uit als een worm met pootjes en grote kieuwen. Olmen leven typisch in de kalksteengrotten van het karstgebied in de Balkan, waar ook Postojna bij hoort. In gevangenschap zijn ze bijna niet te houden, al worden er pogingen gedaan in andere grotten. Ook bij ons in de grotten van Han.
Een treintje brengt je tot diep in de grot, waar de tocht verder gaat te voet onder begeleiding van een gids. Ik was niet erg onder de indruk van wat de jongeman ons te vertellen had, want behalve het verschil tussen stalagmieten en stalagtieten – geleerd in het derde leerjaar! – kwamen we niet bijzonder veel wetenswaardigs te weten, maar dat was niet erg. De pracht van de druipsteengrot, met zijn ragfijne gordijnen, schitterende spaghettiplafonds en zalen vol schoonheid sprak voor zich. Je hebt ogen te kort!
Op de duur kwam ik in een soort van lichte trance. Het leek wel of de vele kleine stalagmieten daar bewust waren neergezet, voor de voeten van een goddelijke figuur dieper tegen de wand van de grot. Ze deden me denken aan votiefbeeldjes, uit dankbaarheid of als eerbetoon aan het goddelijke dat in deze grot huist. Deze keer was ik wel diep onder de indruk en vol eerbied voor de schoonheid die hier zo gul wordt tentoongespreid. Deze grot is waarlijk een tempel van Moeder Aarde!
Bronnen:
https://www.postojnska-jama.eu/nl/
https://www.reisroutes.be/blog/slovenie/grotten-van-postojna/
De grot van Postojna, in Slovenië, is de grootste publiek toegankelijke grot van Europa en de op één na grootste druipsteengrot ter wereld (de grootste grot ter wereld is de Hang Son Doong grot in Vietnam). Van de 24 km lange grot is slechts een klein gedeelte te bezoeken en een deel staat ook nog eens onder water. Maar dat is niet erg, want anders zouden we niet kennis kunnen maken met de één van de meest bijzondere dieren die er zijn. Postojna is immers de habitat van de olm of Proteus Anguinus, een kleurloze grotsalamander die in de donkere poelen diep in de grotten leeft. Met hun lange, witte lijfjes lijken ze wel een beetje op uit de kluiten gewassen babydraakjes. Dat is alleszins wat de plaatselijke bevolking geloofde dat ze waren toen ze bij overstromingen in de grot mee naar buiten werden gespoeld, omdat de mensen ervan overtuigd waren dat de grot het hol was van een verschrikkelijke draak. Hij wordt ook wel “de menselijke vis” genoemd door zijn lichte velletje en hij heeft het ondertussen tot de officiële mascotte van Postojna geschopt 😊
De “babydraakjes” werden in 1689 voor het eerst vernoemd door de Oostenrijks-Hongaarse natuurhistoricus Johann Weikhard von Valvasor. In 1789 werden ze voor het eerst wetenschappelijk beschreven door zijn collega natuuronderzoeker Josephus Nicolaus Laurenti, die twijfelde of het nu om larven ging of om volwassen dieren. De beroemde Zweedse zoöloog (en plantkundige, geoloog en art) Carl Linnaeus nam het diertje niet op in zijn bereldberoemde “Systema Naturae” ofte dierenlijst omdat hij van mening was dat het een larve betrof! Hij was natuurlijk helemaal fout want de olm is een apart dier, het enige gewervelde dier in Europa dat alleen in grotten leeft. Hij ziet er een beetje uit als een worm met pootjes en grote kieuwen. Olmen leven typisch in de kalksteengrotten van het karstgebied in de Balkan, waar ook Postojna bij hoort. In gevangenschap zijn ze bijna niet te houden, al worden er pogingen gedaan in andere grotten. Ook bij ons in de grotten van Han.
Een treintje brengt je tot diep in de grot, waar de tocht verder gaat te voet onder begeleiding van een gids. Ik was niet erg onder de indruk van wat de jongeman ons te vertellen had, want behalve het verschil tussen stalagmieten en stalagtieten – geleerd in het derde leerjaar! – kwamen we niet bijzonder veel wetenswaardigs te weten, maar dat was niet erg. De pracht van de druipsteengrot, met zijn ragfijne gordijnen, schitterende spaghettiplafonds en zalen vol schoonheid sprak voor zich. Je hebt ogen te kort!
Op de duur kwam ik in een soort van lichte trance. Het leek wel of de vele kleine stalagmieten daar bewust waren neergezet, voor de voeten van een goddelijke figuur dieper tegen de wand van de grot. Ze deden me denken aan votiefbeeldjes, uit dankbaarheid of als eerbetoon aan het goddelijke dat in deze grot huist. Deze keer was ik wel diep onder de indruk en vol eerbied voor de schoonheid die hier zo gul wordt tentoongespreid. Deze grot is waarlijk een tempel van Moeder Aarde!
 |
| Moeder met kind, toch? |
Bronnen:
https://www.postojnska-jama.eu/nl/
https://www.reisroutes.be/blog/slovenie/grotten-van-postojna/
Reacties