Elegy for a Dead Witch

To think that you are gone, over the crest of the hills,
As the Moon passed from her fulness, riding the sky,
And the White Mare took you with her.
To think that we will wait another life
To drink wine from the horns and leap the fire.
Farewell from this world, but not from the Circle.
That place that is between the worlds
Shall hold return in due time. Nothing is lost.
The half of a fruit from the tree of Avalon
Shall be our reminder, among the fallen leaves
This life treads underfoot. Let the rain weep,
Waken in sunlight from the Realms of Sleep.

(Elegy for a Dead Witch, Doreen Valiente)



Tijdens de healingrituelen die Elenor het afgelopen jaar regelmatig organiseerde, maakten we elke keer opnieuw tijd voor Kyra Isis. Zij was al vele jaren zwaar ziek en sukkelde van de ene chemo naar de andere. En toch zat ze vol levenskracht en gaf ze het niet op. Ze was een echte paardenliefhebber en om de zoveel tijd postten zowat all heksen van de lage landen foto’s van paarden en zotte beesten op een Facebookpagina, Haardvuur voor Kyra Isis, om haar wat op te vrolijken.

Vorig weekend werd het haar uiteindelijk te veel en is ze zachtjes heengegaan. Ook al wisten we al jaren dat de dag er zat aan te komen – zijzelf ook, ze was bezig met het uitruimen van haar huis en had alles geregeld met de notaris – toch kwam het nog als een schok. Ik troost me met de gedachte dat ze nu vrij is.

'Soms probeer ik mensen duidelijk te maken hoe aards en natuurlijk hekserij eigenlijk is en hoe jammer het is dat we die verbondenheid met de natuur zijn kwijtgespeeld. Het is belangrijk dat mensen stilstaan bij het leven. Je hoeft het daarom geen hekserij of zelfs christendom te noemen en je moet niet aan godinnenverering te doen. Maar sta af en toe eens stil bij het leven.' (Uit “Goed Gevoel”, juli 2008).

Je beseft pas als iemand er niet meer is, hoe weinig we stilstaan bij dat leven dat voor ons allemaal eigenlijk het hoogste goed is. Want ooit komt ook voor ons de dag dat dat leven voorbij is. We kunnen er alleen maar voor zorgen dat we zo vol mogelijk hebben geleefd en zin hebben gegeven aan het leven van de mensen om ons heen.