De sauna van Venus (covenbijeenkomst Amma Devi)
Verelna werkt met de maangodin Selene, maar Venus heeft altijd tot haar verbeelding gesproken. Venus heeft een aantal aspecten die goed bij haar lijken te passen. Dat betekent niet dat Selene naar de achtergrond verdwenen zou zijn, maar de aantrekkingskracht van Venus is pertinent. Net zoals zijzelf twee gezichten heeft – de verantwoordelijke Verelna en de Verelna van de feestjes en de gedurfde plannetjes – lijken beide godinnen voor haar de twee zijden van eenzelfde munt te zijn. Nochthans komen ze uit twee verschillende pantheons, Selene is een Griekse en Venus een Romeinse godin, maar dat blijkt geen probleem te zijn. De Romeinen hadden de gewoonte om de goden van de regio’s die ze veroverden te assimileren met hun eigen goden. In de 5de eeuw voor Christus was het de beurt aan de Griekse goden. Beide pantheons komen dus erg overeen.
Venus is de Romeinse godin van de liefde en de schoonheid. Oorspronkelijk was ze een Ouditalische vegetatiegodin, de beschermster van tuinen en wijngaarden. De verering van Venus begon in Ardea en Lavinium, in Latium (het huidige Lazio, de streek rond Rome). Dat is ook de streek van de Etrusken. Zij noemden Venus Turan. Vanaf 217 voor Christus werd Venus geïdentificeerd met de Griekse godin Aphrodite.
De verschillende aspecten van Venus kregen elk een eigen naam en hun eigen tempels en feestdagen. Op 18 augustus werden destijds de Vinalia Rustica gevierd, één van twee wijnfeesten die aan Jupiter en Venus waren gewijd. De Vinalia Rustica kondigden het begin van de nieuwe oogst aan. Daarom werd op 18 augustus in het jaar 293 voor Christus de oudste tempel van Venus in gebruik genomen. Op 1 april werden dan weer de Veneralia gevierd ter ere van Venus Verticordia, de beschermvrouwe tegen de zonde.
Ze werd met de naam Venus Cloacina ook geassocieerd met een andere Romeinse godin, Cloacina, de godin van de hoofdriolering van Rome of de cloaca maxima. De cultus van Venus werd vooral bevorderd door de politieke leiders: Julius Caesar en Augustus lieten hun geslacht, de gens Julia, teruggaan op de mythische Aeneas, de zoon van Venus en Anchises. In deze vorm werd zij geëerd als Venus Genetrix. Andere titels van Venus komen eveneens voor zoals Venus Felix (gelukkige Venus), Venus Victrix (victorieuze Venus), en in de 3e eeuw Venus Caelestis (hemelse Venus). Venus behoorde, samen met Roma, tot de belangrijkste "beschermvrouwen" van de stad Rome, en de grootste tempel, de Tempel van Venus en Roma, werd aan de twee godinnen gewijd.
Venus werd door de Romeinen dikwijls afgebeeld met een rond voorwerp in haar hand, zoals een appel of een ronde spiegel, maar soms ook met een dolfijn of met Cupido op haar arm. Zo doet ze meteen denken aan Onze Lieve Vrouw met het kindje Jezus. Venus werd tot minstens het begin van de 4e eeuw vereerd, daarna kwam het Christendom.
Zowel Selene als Venus zijn liefdevolle godinnen en Verelna wilde ons graag meenemen in een helende meditatie met Venus, met de intentie om relationele dingen rond onze partner(s) – ook die van vroeger – achter ons te kunnen laten. We zouden gaan reizen naar haar tempel op de planeet Venus, of liever gezegd: haar wellness center :-).
Ik lig relax in een grote, doorschijnende bol. Ik zweef in de ruimte, tussen de sterren. Het is er licht, net zoals je wel eens ziet op foto’s van de maan, met de aarde op een pikzwarte achtergrond.
Een witte lichtstraal trekt de bol naar omhoog. De bal cirkel langzaam naar omhoog, met mij erin, naar de planeet Venus. Als ik daar aankom is het er helemaal anders dan ik had verwacht. Het is er koud en het voelt niet echt levend.
Ik zie de tempel van Venus. Ook die is helemaal niet wat ik had verwacht. In plaats van een sierlijk bouwsel is het een robuust stenen gevaarte dat er oeroud uit ziet. Het is er donker, zelfs bij het licht van de maan. De muren van de tempel zijn heel dik, met grote zware stenen.
Ik loop door dunne gangen en een gevoel van claustrofobie bekruipt me. De gangen zijn zo breed als mijn schouders en het is er donker. Volgens Verelna moet er een mooie kristallen vloer onder onze voeten zitten, maar de vleor die ik voel is van ruwe steen, net als de muren. Dan voel ik water onder mijn voeten. Dat voelt al snel aan als een stroompje tussen de smalle muren. Ik heb de diee dat ik in een doolhof of een labyrinth aan het ronddolen ben. Ik volg het water dat rond mijn onderbenen stroomt.
Het water stroomt nu sneller. De gangen worden nog smaller. Ik heb de indruk dat de gangen naar rehts draaien, terwijl we meestal naar links draaien als we naar de benedenwereld gaan om goden en godinnen te ontmoeten. Ik veronderstel dus dat we naar de bovenwereld gaan om Venus te ontmoeten ...
Dan worden de smalle gangen een ronde tunnel die naar beneden duikt. Het water stroomt nu heel erg snel en ik verlies mijn evenwicht. Samen met het water spoel ik de donkere tunnel in. Plots stopt de stroom water, er sijpelen enkel nog druppels door. Er is geen water meer om mee mee te glijden en ik glijd dus niet meer verder. Hier zit ik dan: ik zit vast.
Dan zie ik de man: hij staat heel scherp afgetekend, alsof er nog een zwart lijntje rond hem zit of zo :-). Hij draagt een soort van pij of kapmantel en doet me denken aan een Jedi master :-). Het lijkt wel of hij licht geeft in het donker van de tunnel. Is dit een gids? De man steekt zijn hand uit en trekt me recht, zonder één woord te spreken. Maar ik heb wel het gevoel dat hij geamuseerd is. Hij neemt me mee.
Ik zie zijn voeten in sandalen en weet dat ik naast hem loop. Naast onze voeten zie ik de rand van een zwembad met lichtblauw water dat zachtjes uitnodigend kabbelt. Ik spring in het water. Dat is warm en blauw. Naast me zwemt een grote zeeschildpad. Het lijkt wel de zee in plaats van een zwembad.
Ik zie dat voor mij iemand zwemt met lang zwart haar. Dan pas vallen me haar benen op, of het gebrek daaraan: in plaats van benen zie ik een grote vissenstaart op en neer gaan. Het is een zeemeermin. Is dat goed of slecht?
Ik zie een fotokader met een foto van mijn liefste. Hij staat er lachend op, het is een goede foto. Water spoelt over het kader. Dan sta ik voor mijn liefste. Hij kijkt heel liefdevol naar me. Ik zie de sexy kraaienpootjes rond zijn lachende ogen en zijn vertederde glimlach. Ik raak zijn kaak aan. “Ik vergeef mezelf,” zeg ik en dan “Ik vergeef je” terwijl ik naar hem kijk. Ik geef hem een zoen op zijn mond. Het is een emotioneel moment.
Dan schiet ik wakker. Waar zonet nog mijn liefste stond, zie ik een zwart spichtig gezicht met witte tanden. Veel te veel tanden, als een zeemonster. Het ding grijnst met opengesperde muil en giftige zwarte kraaloogjes naar me. Ik ben al half terug. Waar ben ik in ’s hemels naam?
Een hand reikt naar me onder water en trekt me op het droge. Het is Brigandhu. Ik lig op mijn rug naast het zwembad, kletsnat. Rond het zwembad zie ik sierlijke zuilen en overal gebeeldhouwde muren en Romeinse of Griekse beelden. Brigandhu zit op haar hurken naast me en ik zie haar vragende ogen die me onderzoekend aankijken. Verderop zie ik een vrouw met lang bruin haar, een witte badjas en badslippers. Dat moet Venus zijn, denk ik. Ze komt naar ons toe en geeft aan Brigandhu een beker. Dan draait ze zich weer om en gaat een dikke witte handdoek halen. Brigandhu geeft de beker aan mij. Ik mag me bijna doodgeschrokken zijn, beide godinnen lijken me niet bezorgd. Brigandhu is de situatie duidelijk de baas, ze heeft ingegrepen toen ze vons dat het nodig was.
Als Verelna het heeft over regenbooglicht trekt Brigandhu haar wenkbrauwen op. “Really?” zie ik haar bijna spottend denken. “Ga maar,” zegt ze rustig.
Ik ben terug. Verelna staat boven me een trekt een pentagram over me. Ik voel hoe de ster in mijn lijf dringt. Het voelt als een zegenijng na wat er is gebeurd.
 |
| Venus (Michael Parkes, 2007) |
De verschillende aspecten van Venus kregen elk een eigen naam en hun eigen tempels en feestdagen. Op 18 augustus werden destijds de Vinalia Rustica gevierd, één van twee wijnfeesten die aan Jupiter en Venus waren gewijd. De Vinalia Rustica kondigden het begin van de nieuwe oogst aan. Daarom werd op 18 augustus in het jaar 293 voor Christus de oudste tempel van Venus in gebruik genomen. Op 1 april werden dan weer de Veneralia gevierd ter ere van Venus Verticordia, de beschermvrouwe tegen de zonde.
Ze werd met de naam Venus Cloacina ook geassocieerd met een andere Romeinse godin, Cloacina, de godin van de hoofdriolering van Rome of de cloaca maxima. De cultus van Venus werd vooral bevorderd door de politieke leiders: Julius Caesar en Augustus lieten hun geslacht, de gens Julia, teruggaan op de mythische Aeneas, de zoon van Venus en Anchises. In deze vorm werd zij geëerd als Venus Genetrix. Andere titels van Venus komen eveneens voor zoals Venus Felix (gelukkige Venus), Venus Victrix (victorieuze Venus), en in de 3e eeuw Venus Caelestis (hemelse Venus). Venus behoorde, samen met Roma, tot de belangrijkste "beschermvrouwen" van de stad Rome, en de grootste tempel, de Tempel van Venus en Roma, werd aan de twee godinnen gewijd.
Venus werd door de Romeinen dikwijls afgebeeld met een rond voorwerp in haar hand, zoals een appel of een ronde spiegel, maar soms ook met een dolfijn of met Cupido op haar arm. Zo doet ze meteen denken aan Onze Lieve Vrouw met het kindje Jezus. Venus werd tot minstens het begin van de 4e eeuw vereerd, daarna kwam het Christendom.
Zowel Selene als Venus zijn liefdevolle godinnen en Verelna wilde ons graag meenemen in een helende meditatie met Venus, met de intentie om relationele dingen rond onze partner(s) – ook die van vroeger – achter ons te kunnen laten. We zouden gaan reizen naar haar tempel op de planeet Venus, of liever gezegd: haar wellness center :-).
Ik lig relax in een grote, doorschijnende bol. Ik zweef in de ruimte, tussen de sterren. Het is er licht, net zoals je wel eens ziet op foto’s van de maan, met de aarde op een pikzwarte achtergrond.
Een witte lichtstraal trekt de bol naar omhoog. De bal cirkel langzaam naar omhoog, met mij erin, naar de planeet Venus. Als ik daar aankom is het er helemaal anders dan ik had verwacht. Het is er koud en het voelt niet echt levend.
Ik zie de tempel van Venus. Ook die is helemaal niet wat ik had verwacht. In plaats van een sierlijk bouwsel is het een robuust stenen gevaarte dat er oeroud uit ziet. Het is er donker, zelfs bij het licht van de maan. De muren van de tempel zijn heel dik, met grote zware stenen.
Ik loop door dunne gangen en een gevoel van claustrofobie bekruipt me. De gangen zijn zo breed als mijn schouders en het is er donker. Volgens Verelna moet er een mooie kristallen vloer onder onze voeten zitten, maar de vleor die ik voel is van ruwe steen, net als de muren. Dan voel ik water onder mijn voeten. Dat voelt al snel aan als een stroompje tussen de smalle muren. Ik heb de diee dat ik in een doolhof of een labyrinth aan het ronddolen ben. Ik volg het water dat rond mijn onderbenen stroomt.
Het water stroomt nu sneller. De gangen worden nog smaller. Ik heb de indruk dat de gangen naar rehts draaien, terwijl we meestal naar links draaien als we naar de benedenwereld gaan om goden en godinnen te ontmoeten. Ik veronderstel dus dat we naar de bovenwereld gaan om Venus te ontmoeten ...
Dan worden de smalle gangen een ronde tunnel die naar beneden duikt. Het water stroomt nu heel erg snel en ik verlies mijn evenwicht. Samen met het water spoel ik de donkere tunnel in. Plots stopt de stroom water, er sijpelen enkel nog druppels door. Er is geen water meer om mee mee te glijden en ik glijd dus niet meer verder. Hier zit ik dan: ik zit vast.
Dan zie ik de man: hij staat heel scherp afgetekend, alsof er nog een zwart lijntje rond hem zit of zo :-). Hij draagt een soort van pij of kapmantel en doet me denken aan een Jedi master :-). Het lijkt wel of hij licht geeft in het donker van de tunnel. Is dit een gids? De man steekt zijn hand uit en trekt me recht, zonder één woord te spreken. Maar ik heb wel het gevoel dat hij geamuseerd is. Hij neemt me mee.
Ik zie zijn voeten in sandalen en weet dat ik naast hem loop. Naast onze voeten zie ik de rand van een zwembad met lichtblauw water dat zachtjes uitnodigend kabbelt. Ik spring in het water. Dat is warm en blauw. Naast me zwemt een grote zeeschildpad. Het lijkt wel de zee in plaats van een zwembad.
Ik zie dat voor mij iemand zwemt met lang zwart haar. Dan pas vallen me haar benen op, of het gebrek daaraan: in plaats van benen zie ik een grote vissenstaart op en neer gaan. Het is een zeemeermin. Is dat goed of slecht?
Ik zie een fotokader met een foto van mijn liefste. Hij staat er lachend op, het is een goede foto. Water spoelt over het kader. Dan sta ik voor mijn liefste. Hij kijkt heel liefdevol naar me. Ik zie de sexy kraaienpootjes rond zijn lachende ogen en zijn vertederde glimlach. Ik raak zijn kaak aan. “Ik vergeef mezelf,” zeg ik en dan “Ik vergeef je” terwijl ik naar hem kijk. Ik geef hem een zoen op zijn mond. Het is een emotioneel moment.
Dan schiet ik wakker. Waar zonet nog mijn liefste stond, zie ik een zwart spichtig gezicht met witte tanden. Veel te veel tanden, als een zeemonster. Het ding grijnst met opengesperde muil en giftige zwarte kraaloogjes naar me. Ik ben al half terug. Waar ben ik in ’s hemels naam?
Een hand reikt naar me onder water en trekt me op het droge. Het is Brigandhu. Ik lig op mijn rug naast het zwembad, kletsnat. Rond het zwembad zie ik sierlijke zuilen en overal gebeeldhouwde muren en Romeinse of Griekse beelden. Brigandhu zit op haar hurken naast me en ik zie haar vragende ogen die me onderzoekend aankijken. Verderop zie ik een vrouw met lang bruin haar, een witte badjas en badslippers. Dat moet Venus zijn, denk ik. Ze komt naar ons toe en geeft aan Brigandhu een beker. Dan draait ze zich weer om en gaat een dikke witte handdoek halen. Brigandhu geeft de beker aan mij. Ik mag me bijna doodgeschrokken zijn, beide godinnen lijken me niet bezorgd. Brigandhu is de situatie duidelijk de baas, ze heeft ingegrepen toen ze vons dat het nodig was.
Als Verelna het heeft over regenbooglicht trekt Brigandhu haar wenkbrauwen op. “Really?” zie ik haar bijna spottend denken. “Ga maar,” zegt ze rustig.
Ik ben terug. Verelna staat boven me een trekt een pentagram over me. Ik voel hoe de ster in mijn lijf dringt. Het voelt als een zegenijng na wat er is gebeurd.
Reacties