Dikke knuffel
Knuffelen maakt gelukkig, lees ik in de krant vandaag. Dat komt omdat lichamelijk contact zorgt voor het vrijkomen van het "gelukshormoon" oxytocine in je hersenen. Blijkbaar countert oxytocine de adrenaline in je bloed. Mensen met veel adrenaline in hun bloed hebben meer stress en zijn dus blijkbaar minder gelukkig. Zo beïnvloedt knuffelen je geluk. Wie meer knuffelt, is dus gelukkiger. Zou dat gelden voor zowel diegene die knuffelt als diegene die de knuffels krijgt, vraag ik me af?
Ik heb het nochthans niet zo op knuffelen. Ik heb het altijd een beetje vreemd gevonden hoeveel er wordt afgeknuffeld in de pagan scene. Gelijk waar je ook komt, wildvreemde mensen vallen elkaar om de hals alsof ze hartsvriendinnen zijn en elkaar al eeuwen niet meer hebben gezien. Eigenlijk vind ik dat zelfs een beetje creepy ... Ik vind het overigens even hypocriet om op al die familiefeesten en vriendenkransjes iedereen plat te zoenen. Het zal wel aan mij liggen, maar mijn persoonlijke ruimte is echt wel van mij, al laat ik er mijn liefste en mijn kinderen graag binnen. De madammen van de coven houden daar rekening mee, meestal raak ik weg met een vaag handgebaar in de algemene richting :-)
Op de ene of de andere manier zijn knuffels voor mij verbonden met sterke emoties, goede én slechte. Thuis werd er ook niet zoveel geknuffeld. Alleen in speciale gevallen, als we het echt nodig hadden. Ik herinner me hoe vreselijk ik me voelde toen mijn grootmoeder langs moeders kant me vertelde dat ik beter nooit was geboren (van je familie moet je 't hebben) en hoe mijn beide ouders allebei beschermend rond me stonden om me te troosten met een knuffel. Met mijn ouders knuffelde ik anders nooit. Kinderen knuffelen van zichzelf maar ze leren het ook vanzelf af als je er niet voor open staat. Mijn maatje Gerard, knuffelmaester eersteklas, zegt dat ik helemaal verstijf als hij me een knuffel geeft. Ik heb het er inderdaad nog steeds moeilijk mee als iemand mij zomaar knuffelt. Ik ga meteen in defense mode, alsof ik terug vijftien ben en in de armen van mijn ouders sta dood te gaan van miserie.
Met mijn oma langs vaderskant knuffelde ik er dan weer op los. Ze was een stukje kleiner dan ik en ze prostesteerde altijd lachend als ik haar knuffelde en tegelijk van de grond tilde, zo'n beetje zoals ik nu placht te doen met mijn kinderen. Ik voelde de genegenheid en liefde uit al mijn poriën overstromen. Dat heb ik nu ook met mijn kinderen, al is het gevoel anders bij Kaat dan bij Dries. Dries heb ik borstvoeding gegeven en dat vond ik iets heel bijzonders. Heel intiem ook. Bij Kaat was dat niet het geval omdat ik haar door de medicatie die ik moest slikken geen borstvoeding mocht geven. Ik heb haar geboorte niet bewust meegemaakt. Het ene moment ging ik hoogzwanger slapen, het volgende moment werd ik met bed en al naar de dienst neonatologie gebracht en werd me een klein bundeltje in de armen gestopt dat nog drie maanden in de couveuse moest blijven ... In de jaren tachtig bleek dat de prematuurtjes van een bepaalde verpleegster het veel beter deden dan an,dere kindjes. De vrouw bleek de babietjes die aan haar zorgen waren toevertrouwd uit de couveuse te nemen en te troosten in haar armen. Dat was strikt verboden, want men was bang voor infecties. Juist doordat ze met liefde werden aangeraakt in plaats van steriel en medisch, deden de kindjes het echter beter. En dus mochten ook wij met Kaat "kangoeroeën": ze werd uit haar glazen kastje gehaald en op mijn blote vel gelegd. Het gevoel van dat kleine wezentje tegen je hart is niet te beschrijven. Ik ben niet zeker of de band met mijn dochter dezelfde zou zijn geweest, gezien de traumatische gebeurtenissen rond haar geboorte, als ik haar die drie eerste maanden niet had mogen "voelen". Ik had wel uren haar kleine lijfje op dat van mij kunnen voelen, die kleine vingertje zachtjes krabbend op mijn vel.
Ook mijn liefste knuffel ik graag. Ik vind het heerlijk om gewoon tegen hem te gaan staan, mijn neus tegen zijn borst of zijn rug, de warmte van zijn lijf tegen het mijne. Ik heb het dus wel voor knuffelen. Als het echt goed aanvoelt, maakt het me echt gelukkig. Dikke knuffel!
Ik heb het nochthans niet zo op knuffelen. Ik heb het altijd een beetje vreemd gevonden hoeveel er wordt afgeknuffeld in de pagan scene. Gelijk waar je ook komt, wildvreemde mensen vallen elkaar om de hals alsof ze hartsvriendinnen zijn en elkaar al eeuwen niet meer hebben gezien. Eigenlijk vind ik dat zelfs een beetje creepy ... Ik vind het overigens even hypocriet om op al die familiefeesten en vriendenkransjes iedereen plat te zoenen. Het zal wel aan mij liggen, maar mijn persoonlijke ruimte is echt wel van mij, al laat ik er mijn liefste en mijn kinderen graag binnen. De madammen van de coven houden daar rekening mee, meestal raak ik weg met een vaag handgebaar in de algemene richting :-)
Op de ene of de andere manier zijn knuffels voor mij verbonden met sterke emoties, goede én slechte. Thuis werd er ook niet zoveel geknuffeld. Alleen in speciale gevallen, als we het echt nodig hadden. Ik herinner me hoe vreselijk ik me voelde toen mijn grootmoeder langs moeders kant me vertelde dat ik beter nooit was geboren (van je familie moet je 't hebben) en hoe mijn beide ouders allebei beschermend rond me stonden om me te troosten met een knuffel. Met mijn ouders knuffelde ik anders nooit. Kinderen knuffelen van zichzelf maar ze leren het ook vanzelf af als je er niet voor open staat. Mijn maatje Gerard, knuffelmaester eersteklas, zegt dat ik helemaal verstijf als hij me een knuffel geeft. Ik heb het er inderdaad nog steeds moeilijk mee als iemand mij zomaar knuffelt. Ik ga meteen in defense mode, alsof ik terug vijftien ben en in de armen van mijn ouders sta dood te gaan van miserie.
Met mijn oma langs vaderskant knuffelde ik er dan weer op los. Ze was een stukje kleiner dan ik en ze prostesteerde altijd lachend als ik haar knuffelde en tegelijk van de grond tilde, zo'n beetje zoals ik nu placht te doen met mijn kinderen. Ik voelde de genegenheid en liefde uit al mijn poriën overstromen. Dat heb ik nu ook met mijn kinderen, al is het gevoel anders bij Kaat dan bij Dries. Dries heb ik borstvoeding gegeven en dat vond ik iets heel bijzonders. Heel intiem ook. Bij Kaat was dat niet het geval omdat ik haar door de medicatie die ik moest slikken geen borstvoeding mocht geven. Ik heb haar geboorte niet bewust meegemaakt. Het ene moment ging ik hoogzwanger slapen, het volgende moment werd ik met bed en al naar de dienst neonatologie gebracht en werd me een klein bundeltje in de armen gestopt dat nog drie maanden in de couveuse moest blijven ... In de jaren tachtig bleek dat de prematuurtjes van een bepaalde verpleegster het veel beter deden dan an,dere kindjes. De vrouw bleek de babietjes die aan haar zorgen waren toevertrouwd uit de couveuse te nemen en te troosten in haar armen. Dat was strikt verboden, want men was bang voor infecties. Juist doordat ze met liefde werden aangeraakt in plaats van steriel en medisch, deden de kindjes het echter beter. En dus mochten ook wij met Kaat "kangoeroeën": ze werd uit haar glazen kastje gehaald en op mijn blote vel gelegd. Het gevoel van dat kleine wezentje tegen je hart is niet te beschrijven. Ik ben niet zeker of de band met mijn dochter dezelfde zou zijn geweest, gezien de traumatische gebeurtenissen rond haar geboorte, als ik haar die drie eerste maanden niet had mogen "voelen". Ik had wel uren haar kleine lijfje op dat van mij kunnen voelen, die kleine vingertje zachtjes krabbend op mijn vel.
Ook mijn liefste knuffel ik graag. Ik vind het heerlijk om gewoon tegen hem te gaan staan, mijn neus tegen zijn borst of zijn rug, de warmte van zijn lijf tegen het mijne. Ik heb het dus wel voor knuffelen. Als het echt goed aanvoelt, maakt het me echt gelukkig. Dikke knuffel!
Reacties