Het ga je goed, Merlin
Het ging niet goed met Merlin, dat wist iedereen, maar dat het plots zo verschrikkelijk mis kon gaan, daar schrokken we toch allemaal van: 3 januari is nog steeds mijn verjaardag, maar vanaf nu is het ook de sterfdatum van Merlin, de peetvader van de Gardneriaanse wicca in Nederland.
Ik had nog met hem heen en weer gemaild voor PaGE2012, de vierjaarlijkse pagan bijeenkomst die we met Arcadia dit jaar weer organiseren. Hij vertelde me dat hij gezondheidsproblemen had maar dat hij zeker zou komen voor een djembéworkshop als zijn gezondheid het toeliet. Hij had er goede hoop in. We hadden tijdens een aantal van onze rituelen ook speciaal voor hem "gewerkt" en hem extra energie gestuurd om hem te helpen genezen ... Ik was dan ook echt geschokt toen ik van Fjierra het bericht kreeg dat hij volgens de artsen nog maar een paar dagen te leven had. Kanker. Aan de storm van steunbetuigingen op Facebook te zien, wist hij heel wat los te maken, en niet alleen bij de heksen onder ons. Hij was dan ook iemand met een heel open geest, die veel respect had voor de mening van iemand anders.
Ik heb eigenlijk nooit beseft hoe belangrijk Merlin wel was binnen de pagan gemeenschap in Nederland. Gisteravond ben ik samen met Fjierra en Vesa naar de afscheidsviering gereden in het crematorium in Utrecht. Ik kende er zo goed als niemand, maar ik wilde absoluut naar de viering gaan om mijn laatste respect te betuigen aan iemand die ik graag mocht. Het is pas tijdens de viering dat ik besefte hoe een grote mijnheer hij was voor de Nederlandse wicca. Voor mij is en blijft hij gewoon die mooie goedlachse man met de zwarte paardenstaart, die ongelooflijk goed kon djembé spelen en die altijd pretlichtjes in zijn ogen had, met de bijhorende lachrimpeltjes. Ik denk dat hij dat misschien wel plezant had gevonden, om te weten dat hij voor mij niet persé de Granny Weatherwax van Nederland was maar gewoon de beste djembéspeler die ik kende :-) Zoals Abraham Lincoln wist te zeggen: "It's not the years in your life that count, but the life in your years." En leven, dat kon Merlin volgens mij heel goed als hij dat wilde.
De viering begon met een heel aanstekelijk stuk djembé, het kon niet passender. Het deed me plezier om te zien dat er her en der wat hoofden meedeinden met de muziek en wat voeten op en neer wipten op het ritme. Dat had Merlin zelf vast ook gedaan. Dat stukje met de djembés vond ik heel erg moeilijk. Ik weet niet waarom, maar ik was helemaal van de kaart. Zo goed kende ik hem nochtans ook niet. Maar als ik mijn ogen sloot, ik zweer je, dan kon ik hem zien. Hij had die typische lach op zijn gezicht, de ogen een beetje dichtgeknepen van plezier, en hij danste. Het licht rondom hem was warm en gelig, als op een lome zomernamiddag, en ik kon de pluizen van de appelbomen zien: hij was op dezelfde plek als waar ik lang geleden op een Samhain-viering mijn grootouders had gezien en hen de baby in mijn buik had laten zien ... Dit moesten de zogenaamde "Summerlands" zijn, waar de hogepriesteres van Merlins coven het over had. Terwijl wij allemaal ons best deden om toch maar niet teveel mee te bewegen met de muziek (we zijn in de Lage Landen nog steeds niet af van die overdreven neiging tot "Fatsoen"), had Merlin er duidelijk schik in: hij danste en hij lachte, vol plezier! Toen keek hij ons nog eens met ogen vol genegenheid aan, draaide zich om en danste verder de zomerse boomgaard in. Ik zag hoe hij zich nog één keer over zijn schouder omdraaide en zijn hand omhoogstak als laatste groet. En zo verdween hij de zomer in.
Mijn keel was helemaal samengeknepen en ik moest mijn best doen om het niet uit te snikken. Waarom zijn wij in 's hemelsnaam zo verschrikkelijk bedroefd in plaats van vol vreugde? We wenen voor ons zelf, voor wat we gaan missen, voor de angst die we voelen omdat we het nu zelf moeten gaan doen ... Nochtans is zo'n overgang eigenlijk een vreugdevolle belevenis, een reis naar iets anders, hopelijk iets beters. Dat had Merlin zelf ook begrepen: na de dienst werden we getrakteerd op een feestje met de vrolijke Middeleeuwse muziek waar hij zo van hield. Ik denk dat hij een heel groot gat gaat laten ...
Ik heb eigenlijk nooit beseft hoe belangrijk Merlin wel was binnen de pagan gemeenschap in Nederland. Gisteravond ben ik samen met Fjierra en Vesa naar de afscheidsviering gereden in het crematorium in Utrecht. Ik kende er zo goed als niemand, maar ik wilde absoluut naar de viering gaan om mijn laatste respect te betuigen aan iemand die ik graag mocht. Het is pas tijdens de viering dat ik besefte hoe een grote mijnheer hij was voor de Nederlandse wicca. Voor mij is en blijft hij gewoon die mooie goedlachse man met de zwarte paardenstaart, die ongelooflijk goed kon djembé spelen en die altijd pretlichtjes in zijn ogen had, met de bijhorende lachrimpeltjes. Ik denk dat hij dat misschien wel plezant had gevonden, om te weten dat hij voor mij niet persé de Granny Weatherwax van Nederland was maar gewoon de beste djembéspeler die ik kende :-) Zoals Abraham Lincoln wist te zeggen: "It's not the years in your life that count, but the life in your years." En leven, dat kon Merlin volgens mij heel goed als hij dat wilde.
De viering begon met een heel aanstekelijk stuk djembé, het kon niet passender. Het deed me plezier om te zien dat er her en der wat hoofden meedeinden met de muziek en wat voeten op en neer wipten op het ritme. Dat had Merlin zelf vast ook gedaan. Dat stukje met de djembés vond ik heel erg moeilijk. Ik weet niet waarom, maar ik was helemaal van de kaart. Zo goed kende ik hem nochtans ook niet. Maar als ik mijn ogen sloot, ik zweer je, dan kon ik hem zien. Hij had die typische lach op zijn gezicht, de ogen een beetje dichtgeknepen van plezier, en hij danste. Het licht rondom hem was warm en gelig, als op een lome zomernamiddag, en ik kon de pluizen van de appelbomen zien: hij was op dezelfde plek als waar ik lang geleden op een Samhain-viering mijn grootouders had gezien en hen de baby in mijn buik had laten zien ... Dit moesten de zogenaamde "Summerlands" zijn, waar de hogepriesteres van Merlins coven het over had. Terwijl wij allemaal ons best deden om toch maar niet teveel mee te bewegen met de muziek (we zijn in de Lage Landen nog steeds niet af van die overdreven neiging tot "Fatsoen"), had Merlin er duidelijk schik in: hij danste en hij lachte, vol plezier! Toen keek hij ons nog eens met ogen vol genegenheid aan, draaide zich om en danste verder de zomerse boomgaard in. Ik zag hoe hij zich nog één keer over zijn schouder omdraaide en zijn hand omhoogstak als laatste groet. En zo verdween hij de zomer in.
Mijn keel was helemaal samengeknepen en ik moest mijn best doen om het niet uit te snikken. Waarom zijn wij in 's hemelsnaam zo verschrikkelijk bedroefd in plaats van vol vreugde? We wenen voor ons zelf, voor wat we gaan missen, voor de angst die we voelen omdat we het nu zelf moeten gaan doen ... Nochtans is zo'n overgang eigenlijk een vreugdevolle belevenis, een reis naar iets anders, hopelijk iets beters. Dat had Merlin zelf ook begrepen: na de dienst werden we getrakteerd op een feestje met de vrolijke Middeleeuwse muziek waar hij zo van hield. Ik denk dat hij een heel groot gat gaat laten ...
Reacties