Ik ben de godin (en jij ook) (covenbijeenkomst)
Vanavond waren we te gast in de prachtige tuin van Hamamelis. Gelukkig had Hamamelis ons nog een snel berichtje gestuurd dat we ons warm moesten aankleden, want het begon al flink fris te worden. En zeggen dat in nog geen twee weken geleden met mijn kleintjes aan het dollen was op het strand in Hofstade! Bovendien begon het nog te regenen ook. We verhuisden dus met z'n allen naar de open houtschuur die Hamamelis' echtgenoot en schoonvader nog maar net achteraan in de tuin hadden gebouwd, een prima alternatief! Alleen het vuur wilde niet meewerken: hoe we ook bliezen en wapperden en vuurtje-stook bleven spelen, het hout in de houtkorf bleef alleen maar roken. 't Zou voor een volgende keer zijn :-)
Nadat we de cirkel hadden getrokken op Vesa's manier (ik ben in het midden van de cirkel, de cirkel is in mij, ik ben hier in vertrouwen en in liefde) werden we door Vesa uitgenodigd voor een pathworking naar de grot van Gaia. Daar was ik al twee keer geweest, de laatste keer samen met Brigindhu. Ik was benieuwd wie me zou staan opwachten om de grot te betreden. De vorige keren had Vesa ons al uitgelegd dat onze godinnen onze vrijgeleide zijn naar de grot van Gaia. Dat was ook de reden waarom Brigindhu me de vorige keer achter zich had getrokken toen ik te snel naar voor ging, om te zien wat er gebeurde in het water in de "doopvont" - ik kan het niet anders noemen - die in de grot staat. Ik dacht toen dat het een kwestie van respect was voor Gaia, maar nadat Brigindhu ostentatief één van haar messen in het water had gegooid alvorens te vertrekken, was ik daar niet zo zeker van ...
Toen ik aan de ingang van de grot kwam, stond Brigindhu me al op te wachten. Ze was duidelijk nerveus, ze beende heen en weer en stopte daar pas mee toen ze me zag. Ik zag hoe een opgeluchte lach over haar gezicht trok. Ze was bescheiden gekleed: een bruine broek van daim, een eenvoudig vest, de lange zwarte haren in haar nek samengeknoopt ... weinig tierlantijnen voor een godin. Ze dook samen met mij de ingang van de grot in en liep naar het midden van de grot, waar de doopvont staat. Dat was ook de enige plek in de grot die duidelijk verlicht was. Achter de doopvont zag ik Gaia staan, een prachtige vrouw in een glanzende zilveren jurk. Brigindhu bleef voor de doopvont staan, en ik half achter haar. Er stonden nog andere figuren langs onze kant, maar ik kon niet zien wie het precies waren. Ik ging er echter van uit dat dat de andere meisjes uit de coven waren, met hun respectievelijke godinnen of begeleiders.
Ik weet niet meer precies wat we deden in de grot, mijn aandacht werd zo goed als meteen afgeleid. Ik voelde hoe achter mij iemand kwam staan. Brigindhu was gespannen, maar keek niet om. Ik durfde niet omkijken. Had ik al verteld dat ik absoluut geen grote held ben? :-) Wat die strijdvaardige Brigindhu ooit in mij heeft gezien heb ik nooit goed begrepen ... De aanwezigheid achter mij werd groter en groter en sterker en sterker. Ik had de indruk dat die de hele grot vulde en dat er niet aan te ontsnappen viel. Ik was er van overtuigd dat het Isis was (of tenminste die godin die mij had laten kennismaken met haar macht, ik ben er nog steeds niet helemaal zeker van of het wel Isis is). Oh oh, dit zou meteen zo verschrikkelijk fout gaan! Ik stond klaar om heel hard weg te lopen, maar Brigindhu bleef gewoon stoicijns naar Gaia kijken en vertrok geen spier. Ik was er zeker van dat ze heel goed wist wie daar achter ons spierballen aan het rollen was! Tot mijn verbazing gebeurde er echter niks, integendeel. De aanwezigheid achter me voelde niet vijandig aan, maar eerder alsof die enkel wilde erkennen dat zij hier was en dat bevestigen aan wie dan ook die hier ook was. Het leek wel alsof het reuzegrote vleugels waren die rondom mij, Brigindhu en waarschijnlijk ook de rest van onze groepje waren geslagen, in een bijna bezitterig maar ook beschermend gebaar. Ik vroeg mij af wat dat wou zeggen: was het een bericht voor mij, voor Brigindhu, Of was het een bericht voor Gaia geweest?
Nadat we allemaal terug waren, gaven we de kelk met wijn en de koekjes door, die dienst moesten doen als cake&wine. Ik vond het tof dat we dat eens in de contekst van de cirkel deden en niet gewoon achteraf (al stond er binnen nog een heel buffet op ons te wachten!). We gaven elkaar de kelk of het schoteltje koekjes door met de woorden "Jij bent de godin", waarop we bevestigend antwoordden "ik ben de godin" en vervolgens dronken en aten, en dat tot alle koekjes en alle wijn uit de fles op was. Het begon aarzelend en bijna fluisterend, maar naarmate de kelk steeds weer de cirkel rondging, voelde je het vertrouwen groeien (al kan dat ook de overmoed van de wijn geweest zijn :-)): wij zijn allemaal godinnen en we zullen het geweten hebben ook!
Nadat we de cirkel hadden getrokken op Vesa's manier (ik ben in het midden van de cirkel, de cirkel is in mij, ik ben hier in vertrouwen en in liefde) werden we door Vesa uitgenodigd voor een pathworking naar de grot van Gaia. Daar was ik al twee keer geweest, de laatste keer samen met Brigindhu. Ik was benieuwd wie me zou staan opwachten om de grot te betreden. De vorige keren had Vesa ons al uitgelegd dat onze godinnen onze vrijgeleide zijn naar de grot van Gaia. Dat was ook de reden waarom Brigindhu me de vorige keer achter zich had getrokken toen ik te snel naar voor ging, om te zien wat er gebeurde in het water in de "doopvont" - ik kan het niet anders noemen - die in de grot staat. Ik dacht toen dat het een kwestie van respect was voor Gaia, maar nadat Brigindhu ostentatief één van haar messen in het water had gegooid alvorens te vertrekken, was ik daar niet zo zeker van ...
Toen ik aan de ingang van de grot kwam, stond Brigindhu me al op te wachten. Ze was duidelijk nerveus, ze beende heen en weer en stopte daar pas mee toen ze me zag. Ik zag hoe een opgeluchte lach over haar gezicht trok. Ze was bescheiden gekleed: een bruine broek van daim, een eenvoudig vest, de lange zwarte haren in haar nek samengeknoopt ... weinig tierlantijnen voor een godin. Ze dook samen met mij de ingang van de grot in en liep naar het midden van de grot, waar de doopvont staat. Dat was ook de enige plek in de grot die duidelijk verlicht was. Achter de doopvont zag ik Gaia staan, een prachtige vrouw in een glanzende zilveren jurk. Brigindhu bleef voor de doopvont staan, en ik half achter haar. Er stonden nog andere figuren langs onze kant, maar ik kon niet zien wie het precies waren. Ik ging er echter van uit dat dat de andere meisjes uit de coven waren, met hun respectievelijke godinnen of begeleiders.
Ik weet niet meer precies wat we deden in de grot, mijn aandacht werd zo goed als meteen afgeleid. Ik voelde hoe achter mij iemand kwam staan. Brigindhu was gespannen, maar keek niet om. Ik durfde niet omkijken. Had ik al verteld dat ik absoluut geen grote held ben? :-) Wat die strijdvaardige Brigindhu ooit in mij heeft gezien heb ik nooit goed begrepen ... De aanwezigheid achter mij werd groter en groter en sterker en sterker. Ik had de indruk dat die de hele grot vulde en dat er niet aan te ontsnappen viel. Ik was er van overtuigd dat het Isis was (of tenminste die godin die mij had laten kennismaken met haar macht, ik ben er nog steeds niet helemaal zeker van of het wel Isis is). Oh oh, dit zou meteen zo verschrikkelijk fout gaan! Ik stond klaar om heel hard weg te lopen, maar Brigindhu bleef gewoon stoicijns naar Gaia kijken en vertrok geen spier. Ik was er zeker van dat ze heel goed wist wie daar achter ons spierballen aan het rollen was! Tot mijn verbazing gebeurde er echter niks, integendeel. De aanwezigheid achter me voelde niet vijandig aan, maar eerder alsof die enkel wilde erkennen dat zij hier was en dat bevestigen aan wie dan ook die hier ook was. Het leek wel alsof het reuzegrote vleugels waren die rondom mij, Brigindhu en waarschijnlijk ook de rest van onze groepje waren geslagen, in een bijna bezitterig maar ook beschermend gebaar. Ik vroeg mij af wat dat wou zeggen: was het een bericht voor mij, voor Brigindhu, Of was het een bericht voor Gaia geweest?
Nadat we allemaal terug waren, gaven we de kelk met wijn en de koekjes door, die dienst moesten doen als cake&wine. Ik vond het tof dat we dat eens in de contekst van de cirkel deden en niet gewoon achteraf (al stond er binnen nog een heel buffet op ons te wachten!). We gaven elkaar de kelk of het schoteltje koekjes door met de woorden "Jij bent de godin", waarop we bevestigend antwoordden "ik ben de godin" en vervolgens dronken en aten, en dat tot alle koekjes en alle wijn uit de fles op was. Het begon aarzelend en bijna fluisterend, maar naarmate de kelk steeds weer de cirkel rondging, voelde je het vertrouwen groeien (al kan dat ook de overmoed van de wijn geweest zijn :-)): wij zijn allemaal godinnen en we zullen het geweten hebben ook!
Reacties