Op zoek naar het Noorderlicht: Reykjavik by night

Het is al donker tegen dat we in ons hotel zijn - het is hier pas deftig licht vanaf zonsopgang om 10u30 en het is alweer gedaan rond 16u30. Ons hotel ligt buiten het stadscentrum en dus hebben we een autootje gehuurd om ons deze week overal heen te brengen. De rit van de luchthaven naar Reykjavik is al speciaal: je weet meteen wat de middle of nowhere eigenlijk is. Een kale vlakte met overal korstmos en rotsblokken, in de verte de besneeuwde toppen van een bergketen. Bijzonder!

We duiken de stad in op zoek naar een hapje. Dat wordt een Scandinavische bistro waar veel vis en lam op de kaart staan, allemaal lokaal en erg lekker. Gelukkig geen gebakken schapenkoppen te zien. Dat schijnt een lokale specialiteit te zijn :-). 

Als we naar het centrum lopen, valt ons oog op het kunstwerk aan de rand van het water op de Sæbraut, de dijkweg die langs de kust loopt. Dat is de Sun Voyager (Sólfarið in het Ijslands), een kunstwerk van Jón Gunnar Árnason dat hier in 1990 werd gezet. Het ziet eruit als een stalen structuur van een vikingsschip, maar toch heeft het niks met vikingen te maken. De kunstenaar wilde een droomschip voorstellen die staat voor hoop, vooruitgang en vrijheid. In het schip staan fuguurtjes met de armen naar de hemel uitgestrekt: het kunstwerk is bedoeld als een ode aan de zon. Ik vind het prachtig, zélfs in het donker! Ik vind de symboliek nog mooier als je bedenkt dat de zon hier in de winter pas goed opkomt rond een uur of 10 ’s ochtends en dat ze alweer ondergaat rond 16 uur. Geen wonder dat de zon hier wordt geapprecieerd. Dat gebrek aan licht in een winters Scandinavië is trouwens één van de dingen waar ik beducht voor ben, gevoelig als ik ben voor een winterdip ...

De hoofdstad van IJsland is meteen ook de grootste stad van het land met haar 123.246 inwoners op een oppervlak zo groot als Parijs (ter vergelijking: Antwerpen telt er 536.079) maar het stadscentrum is toch maar een voorschoot groot. Het is een mooi stadje, met oude vissershuizen met muren uit golfplaat in alle snoepkleurtjes. En de ene tourist shop na de andere, al zijn die wel smaakvoller en prijziger dan we van toeristenwinkels verwachten. We lopen langs vitrines vol vikingprullaria, papegaaiduikers in alle vormen en maten en Ijslandse wollen truien – duur! De wereldberoemde regenboogstraat is even speciaal in het echt als op de foto’s uit de boekjes en de kathedraal lijkt wel een spaceship dat in the middle of nowhere is geland na een storing in de GPS. Ik ben benieuwd of de sfeer bij daglicht even levendig is.

We belanden uiteindelijk toch in zo'n typische toeristenval, maar wel een leuke: een ice bar. Helemaal in het thema van de IJslandse sagen en legenden. Je kan er plaats nemen op de troon van Odin of een glas drinken in het gezelschap van Grylla, de trollenmama. Zij woont hier ergens in de bergen, als de Snorri Sturlusson (ja, die van de Edda) mogen geloven. Het is dat kerstmis al voorbij is, want vanaf ergens in de zeventiende eeuw wordt verteld dat ze dan met haar dertien zonen – de Kerstjongens – en haar reuzegrote zwarte kat – de Kerstkat – uit de bergen naar beneden komt op zoek naar stoute kinderen die het afgelopen jaar geen nieuwe kleren of schoenen  hebben gekregen (want brave kinderen kregen die wel). Die steekt ze in een grote zak om later te kunnen opeten. En als de Kerstkat hen vond, dan at die hen meteen op! In de dagen voor kerstdag komt elke dag een andere Kerstjongen naar beneden, tot kerstdag zelf. 

We zien er uit als een soort van middeleeuwse kooplui met de belachelijk uitziende mantels die we over onze jassen moeten aantrekken tegen de kou van het ijs :-). Ik ga op de ijstroon zitten, geflankeerd door twee walküren en natuurlijk Hugin en Munin, de twee raven van Odin. De uit het ijs gehakte wolvenkoppen waarmee de troon versierd is, zijn schitterend. Gelukkig ligt er een bontvel op de zitting, anders vroor mijn poep gegarandeerd vast. Maar het drankje dat we aangeboden krijgen is lekker. Een goeie start van deze week!