Webmaidens Grimoire

Toen ik deze ochtend onderweg was naar een scouting voor een evenement, speelde op de radio het nummer Life on Mars van David Bowie. De luisteraars van Radio 1 hadden het nummer met een overweldigende meerderheid gekozen. Life on Earth van Snow Patrol maakte geen kans.  De aanleiding voor de mini-jukeboxwedstrijd was het nieuwsbericht dat NASA aanwijzingen heeft gevonden dat er vroeger misschien leven was op Mars. Hun ombemande Mars-rover Perseverance ontdekte in juli vorig jaar een rots met luipaardvlekken die misschien wel fossielen van bacteriën zouden kunnen zijn volgens NASA. “Zouden kunnen zijn” want misschien is er ook een andere uitleg, al achten wetenschappers de fossielentheorie de meest waarschijnlijke. Ik moet meteen denken aan Elon Musk die met SpaceX al in 2026 een onbemande raket – een zogenaamd “Starship” – richting de rode planeet wil sturen, met als ultiem doel om daar een zelfvoorzienende kolonie te stichten. De planeet is nochtans niet echt herbergzaam: de gemid...

“Ik had er toch meer van verwacht” zegt ze voorzichtig. We zitten in de auto op weg naar huis na de Summer Circle van Greencraft. Kaat volgt les in de Tuatha lesgroep van Arcadia. Onze coven is gestoeld in de Alexandrijnse traditie, net als Greencraft, maar werkt veel eclectischer. Greencraft Wicca is ontstaan uit de Corona Borealis moedercoven van Hera en Arghuicha, die in rechte lijn terug gaat tot de coven van Maxine en Alex Sanders, de stichters van de Alexandrijnse wicca. Maar dat is onze coven eigenlijk ook want wij beschouwen Janet Farrar uit de coven van de Sanders toch zo’n beetje als onze “meter’.  De Greencraft covens zijn veel traditioneler en geslotener dan wij, en toen ik de aankondiging van hun Summer Circle zag passeren op de FB pagina van de Pagan Federation was mijn nieuwsgierigheid meteen gewekt. Kaat wilde ook wel eens zo’n traditioneel Alexandrijns ritueel bijwonen, met alle toeters en bellen, en ook Amara Fay wilde wel mee. In de namiddag was er een heksenmark...

Katherine Hepburn! Toen ik die naam zag opduiken in de New York Times werd ik meteen naar mijn kindertijd gecatapulteerd. Tot diep in de jaren tachtig stond er op de toenmalige BRT steevast een film geprogammeerd op zaterdagnamiddag. Dat waren filmklassiekers in zwart wit. Doris Day, Cary Grant, Humphrey Bogart, Rock Hudson, James Dean … ze passeerden allemaal de revue. En ik vond dat fantastisch! Maar het fijnst vond ik toch de films met Katherine Hepburn en Spencer Tracy, die elkaar op het scherm het leven zuur maakten om daarna in elkaars armen te vallen zoals alleen échte koppels dat kunnen. De chemie tussen die twee was legendarisch en spatte gewoon van het witte doek. Geen wonder, ze waren ook naast het scherm 27 jaar lang een liefdeskoppel, ook al waren ze alletwee met iemand anders getrouwd. Ze was een echte superster: ze heeft nog altijd het hoogste aantal Oscars voor beste actrice op haar naam staan (4 stuks, waarvan een met Spencer Tracy, Guess Who’s Coming to Dinner uit 196...

Mijn liefste heeft onze vakantiefoto’s overgezet van onze GSM’s naar de computer, gesorteerd, gedeleted en bewerkt waar nodig. We kijken samen naar het resultaat en hebben nu al heimwee naar die warme, zonnige dagen in Italië. ‘En, wat vonden jullie het leukst?’ is een vraag die ik steevast stel nadat we met z’n vieren zijn weggeweest. Ik moet niet lang nadenken over die vraag: de hoogtepunten waren voor mij Herculaneum en Napels. Napels is een bruisende stad. De volkse buurten met straatverkopers die hun tomaten, verse inktvis of andere waar staan aan te prijzen zijn fantastisch om doorheen te struinen. Je zintuigen worden er gebombardeerd, je komt er ogen te kort. Ik kan meteen geloven dat deze stad voor sommige mensen te druk, te luid, te rommelig is. Ik vind het geweldig. Overal in de volkse buurten zie je blauwe en witte accenten, de kleuren de stad maar ook de kleuren van SSC Napoli, de lokale voetbalploeg, en van het shirt van de Argentijnse sterspeler Maradona, die in 1984 teke...

Zweden is misschien het meest gekend om haar midzomerfeest, maar er is nog een ander feest dat door de Zweden met veel gusto wordt gevoerd en dat is kräftskiva, het “rivierkreeftenfeest”, in de periode waarin de rivierkreeften uit de vele Zweedse meren en rivieren worden gevangen. Eigenlijk is het dus een Zweedse versie van een oogstfeest. Het is vooral een zomers tuinfeest met vrienden en familie waarop uiteraard rivierkreeft (gekookt in water met zout, suiker en dille) op het menu staat, maar ook een heleboel bijgerechten, zoals we van een typisch Zweeds smörgåsbord gewoon zijn, en veel drank en het bijhorend plezier. Het feest wordt traditioneel ook buiten gevierd, om te profiteren van de laatste goede dagen van de zomer. Traditioneel startte het seizoen op de eerste woensdag van augustus, omdat er tussen november en 7 augustus geen rivierkreeften mochten worden gevangen. In Zweden wordt 8 augustus als datum geprikt, al ligt de dag van vandaag die datum niet meer zo erg vast. Het kr...

Volgens onze gids is Napels voor sommige mensen die de stad voor het eerst bezoeken te overweldigend. Ik begrijp meteen wat ze bedoelt.  Het begint al bij de parking met zijn glanzende marmeren muren en valets die je auto met een zelfbewuste macho grijns tetrisgewijs dieper de garage in rijden. Dat macho rijgedrag is hier een vanzelfsprekendheid en geldt zowel voor mannen als voor vrouwen. Bumperkleven, je ertussen wringen, dubbel rijden op een eenvaksbaan, dubbel parkeren, ... we hebben het hier allemaal gezien. Om nog te zwijgen van de ogen die je in je rug moet hebben om de scooters te ontwijken die langs links en rechts en overal rond de auto kolken. Ik ben blij dat Bart rijdt, zelf had ik al lang een hartverzakking gehad. We hebben een gratis toer geboekt die ons langs de highlights van de stad brengt. In een uurtje toont gids Carmen ons de must see plekjes met wat historische context, daarna kunnen we zelf verder op ontdekking. Volgens Goethe was dit de mooiste stad ter werel...

Geschiedenisliefhebbers als we zijn konden we niet in de buurt van Napels zijn en geen bezoekje brengen aan Caserta. Dat koninklijk paleis ligt op een half uurtje van Napels en wordt gezien als het grootste gebouw dat in de 19de eeuw in Europa gebouwd werd. Dat geloof je direct als je naar de mastodont kijkt die in een gigantische kaal verschroeide vlakte voor je opdoemt. Koning Carlos VII van Napels (de latere koning van Spanje) gaf opdracht voor de bouw van het paleis. Hij had er al drie andere laten bouwen in Napels zelf maar dat was schijnbaar niet genoeg. Hij keek met afgunst naar het gigantische koninklijk paleis in Madrid (gebouwd tussen 1738 en 1755 en met een oppervlakte van 135.000 m² en 3.500 kamers het grootste koninklijk paleis ter wereld) en natuurlijk de pracht en praal van Versailles (dat bij Madrid in het niet valt). En dus startte in 1755 de bouw van nòg een koninklijk paleis voor de koningen van Napels. Niet dat Carlos er ooit heeft gewoond, tegen dat het paleis klaa...

Herculaneum ligt op een klein uurtje rijden van onze agriturismo, zo'n 7 km van de Vesuvius. Samen met Pompeï zijn het bij de best bewaarde Romeinse ruïnes ter wereld en ze staan al heel lang op onze reisbucketlist. Als we door de straten van de oude Romeinse havenstad lopen, ben ik onder de indruk. De stad is inderdaad bijzonder goed bewaard gebleven. Ik ben helemaal gecharmeerd van de mooie mozaieken en tegelvloeren en van de beschilderde muren in de huizen. Al die schoonheid waar zo veel moeite werd in gestoken en die op die fatale dag in 79 na Christus in één klap werd weggevaagd … Ook al is het bijna tweeduizend jaar geleden, toch doet het iets met een mens. Drie grote hoofdstraten vormen het kader waarbinnen handelshuizen, een bakkerij, openbare toiletten, huizen van rijke kooplui, enz. ... liggen, met elkaar verbonden door binnenplaatsen en zuilengalerijen. Het is hier heerlijk dwalen van patio naar patio en het is helemaal niet moeilijk om je de stad voor te stellen vol men...

Na de toeristische drukte van Sorrento willen we relaxen aan de Fjordo die Crapolla, een verborgen strandje in een diepe kloof waar vooral de locals komen zwemmen. Je geraakt er alleen per boot of via een wandelpad dat vertrekt in Sant'Agata sui Due Golfi (Massa Lubrense). Sant’Agata is zo'n typisch Italiaans stadje, met één hoofdstraat en een kerk die vele malen groter is dan het gemeentehuis. De sfeer is er gemoedelijk en we zijn gecharmeerd van de Harry Potterdecoratie die je overal in de stad ziet: bomen die vol hangen met gouden sleuteltjes met libellenvleugels, banieren van Grifindoro, slangen voor Serpeverde, enz. ... Tegenover onze parking vinden we warempel een quidditchveld! Het hele stadje is versierd en ze hebben er duidelijk veel moeite en plezier in gestoken. Blijkbaar wordt er in de zomer kinderanimatie georganiseerd in dit thema, met ploegen van de vier huizen, en doen niet alleen de kinderen van de stad enthousiast mee. Supertof! Het pad naar Crapolla loopt van...

We zitten hier in de streek van het citrusfruit en dus kan je hier niet om de citroenen heen. Sorrento is de stad van de limoncello - lekker! - maar ook van de nep citroenen in keramiek.  Die citroenen van Sorrento zijn overigens niet de zure citroenen die wij kennen van de supermarkt, maar een speciale kruising die minder zuur en zelfs lichtzoet smaakt. Die Sorrento citroenen hebben ook een veel dikkere pel waarvan de limoncello wordt gemaakt, de typische likeur van hier. Die kan je overigens gemakkelijk zelf maken en elke zichzelf respecterende Trattoria hier in de streekzou zijn eigen artisanaal bereide versie hebben. Ik moet meteen denken aan de lekkere tiramisu met limoncello die Tom meebracht naar ons jaarlijkse BBQ-treffen met vrienden! Als je de toeristenwinkels in de oude stad links laat liggen is dit best een gezellige stad. We genieten van de smalle straatjes. De stad voelt als een oude Italiaanse donna, een beetje in verval maar verder nog heel scherp. Het is zondag en ...