Webmaidens Grimoire

We zijn halfweg de zomer en dus is het tijd om Lughnasadh te vieren, het eerste van de drie oogstfeesten. Het jaarfeest wordt traditioneel op 1 augustus gevierd en ging altijd gepaard met grote feesten waarop de drank rijkelijk vloeide en de maaltijden copieus waren. Om de eerste oogst van het groeiseizoen te vieren, werd er genoten van de overvloed aan granen en groenten die de zomer had gebracht. En natuurlijk ging dat gepaard met dansen, frivoliteiten allerhande en schitterende bloemenversieringen. In vroeger dagen werd een stier geofferd (en stond er dus rundsvlees op het menu van het feestmaal dat daarop volgde). Dat doet me denken aan het feest van Saint-Cochon in die kleine dorpjes in Frankrijk, waar het hele dorp (en de dorpen in de omtrek) samen komen om te genieten van varken aan het spit). Dat ging natuurlijk niet om het feedtmaal zelf, maar om dankbaarheid en respect betonen voor de oogst en de eerste vruchten van de oogst. De eerste korenaar die van de velden werd geplukt ...

Zo goed als alles wat we weten over de Kelten is speculatie. Omdat ze een orale traditie hadden, vinden we enkel zeer sporadisch stukjes van hun cultuur, geschiedenis en spiritualiteit terug in fysieke bronnen zoals stenen inscripties. We kennen hen eigenlijk het best uit de gedichten en liederen die werden opgetekend door anderen, zoals de christelijke monniken die met hun scriptoria een belangrijke rol speelden in het optekenen van de vroegmiddeleeuwse geschiedenis, zij het geïnterpreteerd en opgefleurd (een beetje zoals de barden zelf waarschijnlijk moeten hebben gedaan :-)). Maar een aantal teksten werden ook opgetekend door barden zelf, zoals de Ierse bard Amergin Glúingel (of Amargin White-Knee). In de mythen en verhalen van de Kelten die wel werden opgetekend, kom je al eens een ketel tegen. Denk aan de magische ketel van Bran the Blessed of die van Cerridwen uit de Welshe Mabinogion of de ketel van overvloed van de Ierse Dagda. In al die verhalen zorgen die ketels voor transfor...

Heerlijk toch, zo’n traditionele dorpsfeesten! We zitten hier in la France profonde, tussen de velden en de kleine boerendorpjes. Het is alsof je hier net iets dieper kan ademhalen. Ruraal betekent hier toch net iets anders dan in Wilrijk. :-) Dat rurale karakter vind je ook terug in de eventkalender van de dorpen hier in de buurt. We hadden de affiches al zien hangen in de buurt en nieuwsgierig als we waren trokken we dus naar Lucy-sur l’Yonne voor Saint-Cochon. Aan de hoeveelheid volk te zien was het één van de hoogtepunten van het jaar. Blijkbaar wordt dat traditionele feest van Sint-Varken wel in meer Franse boerendorpjes gevierd. Het wordt ook wel “Le tue-cochon” of “La pelèra” genoemd, afhankelijk van de regio, en is ondertussen zelfs opgenomen in de Unesco-lijst van immaterieel erfgoed van Frankrijk. Het gaat niet om een echte heilige uiteraard, maar het geeft wel het belang aan dat in vroeger dagen aan de slacht werd gegeven. Blijkbaar is de traditie nog ouder dan Frankrijk zel...

Ik had aan G. beloofd om mee te komen figureren op het eendags LARP-event dat hij had georganiseerd binnen de imaginaire wereld van Omen, de fantasy LARP waar hij en Luna als speler aan deelnemen. Begin van deze week kreeg ik de briefing doorgestuurd: een korte beschrijving van de wereld en hoe die in elkaar zit, de achtergrond van het personage dat ik zou moeten spelen en de situatie op de plek waar we ons in-game zouden bevinden: een soort van Romeinse gladiatorenschool annex lusthof.  Toen ik die achtergrond las moest ik lachen: G. had me getypecast. Hij had een heks nodig gehad, pardon, een priesteres van de Moeder. In Oresta – lees: Rome – worden de Vader en de Moeder aanbeden, waarbij die laatste staat voor vruchtbaarheid, liefde, alles wat met vrouwelijkheid en seks te maken heeft, enz. … Het klassieke plaatje.  Symbool voor de Vader en de Moeder staan de Leeuw en de Leeuwin. Dat mijn personage oorspronkelijk uit Aymun – lees: Egypte – kwam, deed me meteen wat rechter z...

Met veel emotie komen ze over de meet boven op de Passo dello Stelvio, de op 2758 meter hoogte gelegen bergpas in de Italiaanse Alpen die steevast deel uitmaakt van het parcours van de Giro. Zes maanden lang hebben de diabetespatiënten hard gewerkt om zichzelf en hun ziekte vandaag te overwinnen. Het is een mooi initiatief van de Diabetesliga dat een gezonde en sportieve levensstijl wil promoten.  Partner van het initiatief is de Deense farmareus Novo Nordisk, die gespecialiseerd is in diabetesmedicijnen. De uitzending op de VRT lijkt wel één lange promospot voor het bedrijf, met zelfs product placement voor de diabetesmedicijnen die Novo Nordisk op de markt brengt. Het logo van het bedrijf is constant prominent in beeld, op de truitjes van de deelnemers, op de banners langs het parcours. Dat logo trekt meteen mijn aandacht want het toont een koe met tussen haar horens de zon. Koeien met de zon tussen hun horens, zoveel zijn er daar niet van. Het is de typische vorm van Hathor...