Meiklokje tingelingeling!
De tuin van mijn grootouders liep over in een bos waar wij als kind graag gingen spelen. Aan de voet van de lommerrijke berkenbomen verscheen in de lente een tapijt van heerlijk ruikende meiklokjes. De geur brengt me elke keer als ik hem ruik weer naar die tuin in mijn jeugd.
Die typische geur mag dan ouderwets zijn, hij is nog altijd heel populair bij parfumiers en producenten van wasmiddelen allerhande. Als Pleasures van Estée Lauder, mijn all time favourite, zo’n lekker geurtje is, dan is dat omdat de bedwelmende zoete geur van meiklokjes er de basis van is. Nochthans is dat niet zo evident want de geurstoffen van het meiklokje lossen niet op in olie en dat betekent dat er geen natuurlijk meiklokjesparfum is. Die lekkere meiklokjesgeur van je wasverzachter is dus gegarandeerd synthetisch.
Bij ons is het gebruik niet zo wijdverspreid maar ten zuiden van de taalgrens en in Frankrijk wordt op 1 mei traditioneel een boeketje van de tere bloemetjes gegeven aan de mensen die je graag ziet en die je geluk wil wensen. Overal op de kruispunten en aan de uitgang van de supermarkten staan verkopers die meiklokjes aan de man of vrouw brengen. Die Franse traditie zou dateren uit de zestiende eeuw, toen Koning Charles IX bij een bezoek aan de Drôme een boeketje kreeg en de geur zo lekker vond dat hij er vanaf dan elk jaar eentje cadeau deed aan alle vrouwen aan het hof. In Frankrijk heten ze muguets. Franse dandy’s die (een beetje te) veel aandacht aan hun uiterlijk schonken werden ook zo genoemd, naar de mierzoete geur van het bloemetje :-). In Nederland heten ze overigens zeer praktisch Lelietjes-van-dalen. Ondertussen is de wetenschappelijke naam van het plantje wel veranderd van Lilium Convallium naar Convallaria Majalis: ze blijken veel te veel te verschillen van de echte lelies.
Meiklokjes zijn net als citroenmelisse: heb je er een, dan heb je er veel :-) Met hun ondergrondse wortelstokken kruipen ze steeds verder en kunnen ze alles overwoekeren. Dat klopt met het verhaal dat ze geschapen zouden zijn door Apollo, die de aarde wilde bedekken zodat de muzen hun tere voetjes niet zouden kwetsen. Sommige mensen willen ze daarom absoluut niet in hun tuin.
Er zijn nog andere mythologische verhalen te vertellen over het meiklokje. De bloemetjes steken hun kopjes op in de periode van Beltain, het Keltische feest dat de komst van de zomer en de heropleving van de natuur viert. Meiklokjes stonden daar dan ook symbool voor. Het Christendom was er dus als de kippen bij om die symboliek te vervangen door hun eigen versie: op de plaats waar de tranen van Maria (die weende om de dood van haar zoon met Pasen, net voordat de meiklokjes hun bloemetjes laten zien) op de grond vielen, kwamen meiklokjes naar boven. In het Duits heten ze overigens ook Marientropfen, Mariadruppels. Omdat ze zo wit en teer zijn, worden ze geassocieerd met zuiverheid en onschuld, net als Maria.
Het is wel opletten geblazen want meiklokjes zijn niet zo onschuldig als ze eruit zien. En boeketje meiklokjes blijkt een giftig geschenk! Alle delen van de plant zijn supergiftig. Zelfs met het water waarin je de bloemetjes zet moet je opletten. In de zestiende eeuw dacht men nochthans dat het plantje geneeskrachtige eigenschappen had: een aftreksel van meiklokjes zou helpen tegen hartkloppingen, draaierigheid, vallende ziekte, enz. ... Studenten gebruikten alcohol met meiklokjes omdat dat een tonicum zou zijn voor het brein en goed zou zijn voor het geheugen. Geen goed plan! :-)
Bronnen:
Reacties