Krachtdieren trancen: dag struisvogel (Covenbijeenkomst Hagazussa)
We zijn het gewend om goden en godinnen – en dan vooral die laatste – te trancen, maar dat gaat met alle soorten spirits. Trance prophesy gaat over het in ene diepe trance reizen naar de anderwereld om daar antwoorden te gaan zoeken en vragen van de spirits die daar huizen. Een stapje verder is trance possession waarbij je aan de spirit in kwestie de toestemming geeft om je lichaam te gebruiken om rechtstreeks te communiceren met de mensen in onze wereld.
Ik zeg nu bewust “spirits” en niet geesten, omdat je dan meteen weer zo’n connotatie krijgt, maar eigenlijk is het precies hetzelfde. In principe kan je dit met alle soorten spirits doen, dus ook met natuurspirits zoals planten- of dierenspirits. Je kan bijvoorbeeld een healing doen met de hulp van boomspirits (al is de kans bij een trance possession dan wel klein dat je veel van je plaats beweegt ).
Dierenspirits kennen we allemaal: totemdieren, krachtdieren, familiars (katten, uilen, raven, …). Spiritualiteit beperkt zich echter niet alleen tot deze dieren. Je kan ook met levende dieren een spirituele connectie maken. Vanuit de band die je hebt met bijvoorbeeld je kat kan je gaan kijken hoe je spiritueel met je huisdier verbonden bent. Of verbinding maken met een wild dier, het even recht in zijn ziel kijken en weten dat het terugkijkt, dat is héél bijzonder! Je maakt connectie tussen het dier en je spirituele zelf en het is precies dàt dat het dier herkent en erkent. Die connectie is heel speciaal.
Er zijn twee mogelijkheden om te kiezen met welk krachtdier we gaan trancen.
Mogelijkheid 1: we kiezen allemaal bewust hetzelfde dier, bijvoorbeeld een soort kat.
Mogelijkheid 2: we kiezen dat dier dat het dichtst bij onze eigenheid staat op dit moment. Dat gebeurt onbewust.
Ga naar je axis mundi, en ga via het gat tussen de wortels van de boom naar beneden. Dara kom je terecht in een grot waar je in de duisternis een heleboel dieren ziet passeren. Wees je bewust van je intentie: “Ik ga het dier dat het dichtst bij mijn eigenheid staat laten bewegen en zijn door mij.” (Niet “een stem geven door mij”, dat zou nogal raar zijn, tenzij in de tijd dat de dieren nog konden spreken ). Maak contact met de dieren die blijven staan, maar neem terug afscheid als je voelt dat het niet het dier is waarmee je gaat werken.
DE STRUISVOGEL
Elenors stem leidt ons de weg naar beneden: “Je staat in het midden van de cirkel, tussen de elementen, de zon boven je, de aarde onder je, blablabla…” Ik sta op een klif boven de zee. De zon staat hoog boven me en de wind waait mijn haren in mijn gezicht. Ik vraag me even af of ik mijzelf wel zie want ik zie mezelf langs de achterkant. Mijn haar is donkerder dan ik van mijzelf zou denken en is een beetje gefriezeld maar als ik me dat bedenk en beter kijk zie ik dat het net zo golft als dat van mij en toch niet zo erg donker is. Ik draag een lange rok en heb een omslagdoek omgeslagen tegen de wind.
“Je voelt jezelf tegen je boom zitten,” zegt Elenor. Op de klif staan geen bomen, maar als ik goed kijk zie ik een kleine scheut tussen het gras staan. Een nieuwe wereldboom! “Je voelt de stevigheid van de boom achter je.” Euh … Ik steek aarzelend mijn hand uit en streel het miniplantje voorzichtig en vol eerbied. Als we door het gat tussen de wortels naar beneden moeten gaan, moet ik toch even nadenken! Maar dan zie ik het gaatje in de grond aan de wortels van het boompje. Het is maar een piepklein gaatje - het is dan ook nog maar een piepklein boompje – en ik probeer te bedenken hoe we dit gaan doen.
Brigandhu laat zich in kleermakerszit naast me zakken. We kijken samen stilzwijgend uit over de grijze zee. Dan legt ze haar hand op mijn knie, buigt zich voor me langs en steekt haar andere hand in het gaatje in de grond. We zoeven met een rotvaart naar beneden, naar het licht. “Het wordt donkerder en donkerder,” zegt Elenor, maar ik glij nog altijd in volle vitesse naar het licht toe. Volgens mij is dat licht gewoon Brigandhu die me naar beneden voorgaat.
Dan sta ik in een grote ruimte. Het is er schemerig en in de duisternis zitten volgens Elenor allemaal dieren. Het lijkt een beetje op de Ark van Noah maar dan onder de grond :-). We moeten de dieren gewoon laten passeren tot we voelen met welk dier we ons het meest verwant voelen. Zo moeten we drie dieren herkennen.
Het eerste dier dat voor me stopt is een paard. Het dier hinnikt, schudt zijn manen en buigt zijn hoofd als het voor me staat. De herkenning is wederzijds. Het is een prachtige witte schimmel die lijkt te stralen in de duisternis en die me aankijkt met mooie, donkere, vochtige ogen met lange, gevoelige wimpers.
Dan is het paard weer weg, opgeslokt door de duisternis van de grot. Ik zie een ander paar paardenogen glanzen, schitterend zwart met de langste wimpers die ik ooit heb gezien. Het dier komt dichterbij en ik moet onwillekeurig lachen want het is helemaal geen paard maar een kameel :-)
Ook de kameel verdwijnt weer in de duisternis en mijn blik blijft hangen op een struisvogel die me onbeweeglijk staat aan te kijken met zijn intelligente, zwarte oogjes, nieuwsgierig en heel geïnteresseerd. Opnieuw vallen me de mooie zwarte wimpers op die de ogen van de vogel omranden.
Vraag of het dier naast je komt zitten, zegt Elenor. Voel zijn lijf. Vraag of hij in je wil komen. De struisvogel komt dichterbij en steekt zijn kop in mijn hoofd, maar meer niet. Het cliché van de struisvogel die zijn kop in het zand steekt :-) Ik lach. Ik had al heel de tijd het gevoel dat mijn voorhoofd open was, blijkbaar was ik niet de enige die dat had gezien :-)
Ik ben struisvogel. Ik ben heel hoog. Als ik naar beneden kijk, zie ik mijn poten. Die ongelooflijk sterke poten krabben de kleinste graankorreltjes naar boven. Ik pik ze op van de grond en ik ben onder de indruk van de kracht waarmee mijn snavel de grond raakt en de precisie waarmee ik het kleinste graankorreltje weet te vinden. Elke keer als mijn snavel de grond raakt, klinkt er een doffe klap. Mijn snavel is keihard. Als er geen graankorreltjes meer zijn, schud ik mijn vleugels uit tot mijn veren goed liggen en maak ik kroelende geluidjes. Het leven is simpel en goed.
Ik zeg nu bewust “spirits” en niet geesten, omdat je dan meteen weer zo’n connotatie krijgt, maar eigenlijk is het precies hetzelfde. In principe kan je dit met alle soorten spirits doen, dus ook met natuurspirits zoals planten- of dierenspirits. Je kan bijvoorbeeld een healing doen met de hulp van boomspirits (al is de kans bij een trance possession dan wel klein dat je veel van je plaats beweegt ).
Dierenspirits kennen we allemaal: totemdieren, krachtdieren, familiars (katten, uilen, raven, …). Spiritualiteit beperkt zich echter niet alleen tot deze dieren. Je kan ook met levende dieren een spirituele connectie maken. Vanuit de band die je hebt met bijvoorbeeld je kat kan je gaan kijken hoe je spiritueel met je huisdier verbonden bent. Of verbinding maken met een wild dier, het even recht in zijn ziel kijken en weten dat het terugkijkt, dat is héél bijzonder! Je maakt connectie tussen het dier en je spirituele zelf en het is precies dàt dat het dier herkent en erkent. Die connectie is heel speciaal.
Er zijn twee mogelijkheden om te kiezen met welk krachtdier we gaan trancen.
Mogelijkheid 1: we kiezen allemaal bewust hetzelfde dier, bijvoorbeeld een soort kat.
Mogelijkheid 2: we kiezen dat dier dat het dichtst bij onze eigenheid staat op dit moment. Dat gebeurt onbewust.
Ga naar je axis mundi, en ga via het gat tussen de wortels van de boom naar beneden. Dara kom je terecht in een grot waar je in de duisternis een heleboel dieren ziet passeren. Wees je bewust van je intentie: “Ik ga het dier dat het dichtst bij mijn eigenheid staat laten bewegen en zijn door mij.” (Niet “een stem geven door mij”, dat zou nogal raar zijn, tenzij in de tijd dat de dieren nog konden spreken ). Maak contact met de dieren die blijven staan, maar neem terug afscheid als je voelt dat het niet het dier is waarmee je gaat werken.
DE STRUISVOGEL
Elenors stem leidt ons de weg naar beneden: “Je staat in het midden van de cirkel, tussen de elementen, de zon boven je, de aarde onder je, blablabla…” Ik sta op een klif boven de zee. De zon staat hoog boven me en de wind waait mijn haren in mijn gezicht. Ik vraag me even af of ik mijzelf wel zie want ik zie mezelf langs de achterkant. Mijn haar is donkerder dan ik van mijzelf zou denken en is een beetje gefriezeld maar als ik me dat bedenk en beter kijk zie ik dat het net zo golft als dat van mij en toch niet zo erg donker is. Ik draag een lange rok en heb een omslagdoek omgeslagen tegen de wind.
“Je voelt jezelf tegen je boom zitten,” zegt Elenor. Op de klif staan geen bomen, maar als ik goed kijk zie ik een kleine scheut tussen het gras staan. Een nieuwe wereldboom! “Je voelt de stevigheid van de boom achter je.” Euh … Ik steek aarzelend mijn hand uit en streel het miniplantje voorzichtig en vol eerbied. Als we door het gat tussen de wortels naar beneden moeten gaan, moet ik toch even nadenken! Maar dan zie ik het gaatje in de grond aan de wortels van het boompje. Het is maar een piepklein gaatje - het is dan ook nog maar een piepklein boompje – en ik probeer te bedenken hoe we dit gaan doen.
Brigandhu laat zich in kleermakerszit naast me zakken. We kijken samen stilzwijgend uit over de grijze zee. Dan legt ze haar hand op mijn knie, buigt zich voor me langs en steekt haar andere hand in het gaatje in de grond. We zoeven met een rotvaart naar beneden, naar het licht. “Het wordt donkerder en donkerder,” zegt Elenor, maar ik glij nog altijd in volle vitesse naar het licht toe. Volgens mij is dat licht gewoon Brigandhu die me naar beneden voorgaat.
Dan sta ik in een grote ruimte. Het is er schemerig en in de duisternis zitten volgens Elenor allemaal dieren. Het lijkt een beetje op de Ark van Noah maar dan onder de grond :-). We moeten de dieren gewoon laten passeren tot we voelen met welk dier we ons het meest verwant voelen. Zo moeten we drie dieren herkennen.
Het eerste dier dat voor me stopt is een paard. Het dier hinnikt, schudt zijn manen en buigt zijn hoofd als het voor me staat. De herkenning is wederzijds. Het is een prachtige witte schimmel die lijkt te stralen in de duisternis en die me aankijkt met mooie, donkere, vochtige ogen met lange, gevoelige wimpers.
Dan is het paard weer weg, opgeslokt door de duisternis van de grot. Ik zie een ander paar paardenogen glanzen, schitterend zwart met de langste wimpers die ik ooit heb gezien. Het dier komt dichterbij en ik moet onwillekeurig lachen want het is helemaal geen paard maar een kameel :-)
Ook de kameel verdwijnt weer in de duisternis en mijn blik blijft hangen op een struisvogel die me onbeweeglijk staat aan te kijken met zijn intelligente, zwarte oogjes, nieuwsgierig en heel geïnteresseerd. Opnieuw vallen me de mooie zwarte wimpers op die de ogen van de vogel omranden.
Vraag of het dier naast je komt zitten, zegt Elenor. Voel zijn lijf. Vraag of hij in je wil komen. De struisvogel komt dichterbij en steekt zijn kop in mijn hoofd, maar meer niet. Het cliché van de struisvogel die zijn kop in het zand steekt :-) Ik lach. Ik had al heel de tijd het gevoel dat mijn voorhoofd open was, blijkbaar was ik niet de enige die dat had gezien :-)
Ik ben struisvogel. Ik ben heel hoog. Als ik naar beneden kijk, zie ik mijn poten. Die ongelooflijk sterke poten krabben de kleinste graankorreltjes naar boven. Ik pik ze op van de grond en ik ben onder de indruk van de kracht waarmee mijn snavel de grond raakt en de precisie waarmee ik het kleinste graankorreltje weet te vinden. Elke keer als mijn snavel de grond raakt, klinkt er een doffe klap. Mijn snavel is keihard. Als er geen graankorreltjes meer zijn, schud ik mijn vleugels uit tot mijn veren goed liggen en maak ik kroelende geluidjes. Het leven is simpel en goed.
Reacties