Imbolc
Nadat we een vruchtbare voormiddag hadden doorgebracht in de Verscholen Tuin in Deurne met onze Arcadia Dorpsdag van 2019, vierden we in de namiddag samen Imbolc met de meisjes van de Amazones lesgroep. Zij moesten van Fjierra vier jaarfeesten uitkiezen en voorbereiden, en Imbolc was er daar eentje van. Gezien de band van onze coven met de Ierse godin Brighid, is Imbolc in principe een belangrijk jaarfeest voor ons, zeker omdat zowel Fjierra, Eirinn en ikzelf met een aspect (of verschillende aspecten) van deze godin werken. Brigandhu is er de continentale Gallische versie van.
Het was de bedoeling dat Eirinn via Brighid zou trancen zodat we haar iets konden vragen als we daar behoefte aan hadden. Nadat we een cirkel hadden getrokken en Eirinn zich met wat Ierse whiskey had voorbereid op het verwelkomen van de godin in zichzelf, vroeg Fjierra iedereen om fluisterend Brighid aan te roepen, telkens en telkens opnieuw, in een ritmische cadans die de trance moest helpen induceren. “Brighid, I call your name.” Ik dook met mijn koord het kruispunt in om daar energie te gaan halen die ik aan Eirinn kon sturen, en tot mijn verbazing stond daar niet de oude vrouw met de hoge zwarte punthoed, maar Brigandhu. Ze nam een van de astrale eindjes van mijn koord vast en trok er aan. Energie zat! Toen was het zover, Brighid was gearriveerd.
“Don’t worry, there’s no reason to be afraid. I’m not the red one.” Ik moest heimelijk een beetje lachen want er was inderdaad wat reserve bij de deelnemers. De Schotse versie van de godin die Eirinn meestal trancet is niet bepaald een doetje. :-) Dat is de rode, Brighid is de groene en Brigandhu is de zwarte (en uiteraard zijn ze allemaal alle drie!).
Ik weet nooit wat ik moet vragen in zo’n trance prophecy sessie. Als ik al problemen zou hebben, dan zijn dat mijn problemen en dan is het niet aan de goden om die op te lossen. Meestal blijf ik dus gewoon braafjes op mijn stoel of kussen zitten. Terwijl de eerste meisjes al dan niet schoorvoetend voor de godin neerknielden en fluisterend hun ding deden, voelde ik de drang opbouwen om op te staan en voor de stoel van Eirinn op de grond te zakken. Dat was zeker en vast Brigandhu, die me in mijn rug aan het stoempen was om recht te staan. Toen ik voor de godin op mijn knieën zat, was het simpel. Ik vertelde haar dat ik haar als priesteres van Brigandhu eer wilde bewijzen en vroeg haar een zegening voor Hagazussa en het werk dat we daar doen.
De godin boog zich voorover en fluisterde zachtjes “Dank je.” Achteraf vertelde Eirinn dat Brigandhu toen achter haar stond, de armen over elkaar geslagen, goedkeurend knikken. Het was alsof ze aan Brighid trots iets als “Dat is nu die van mij, zie!” wilde overbrengen. :-)
Ik spoedde me weer naar mijn plekje en keek toe hoe de rest van de groep zijn respect kwam betuigen. Toen viel het mij op dat de godin elkeen aanraakte, hun handen in de hare nam of haar hand op hun hoofd legde in een zegening, of hen met haar handen wilde healen. Mij had ze helemaal niet aangeraakt, zelfs al had ik om een zegening gevraagd. Integendeel, het leek alsof ze dat net probeerde te vermijden.
Toen stond Brigandhu voor me. Ze legde haar hand achter mijn hoofd en trok me naar zich toe, tot we voorhoofd aan voorhoofd stonden. Zachtjes zei ze: “You are mine. You need just ask.” Ik hoorde de genegenheid in haar stem, en het leek alsof er achter die woorden nog een “you foolish woman” hoorde. Ik kreeg een kropje in mijn keel.
Toen vroeg de godin waarom er meisjes bij waren die geen priesteres waren. Fjierra vertelde haar dat dat “witchlings” waren, meisjes die nog in de leer waren. Dat vond de godin maar zever in pakskes. Volgens haar waren het allemaal priesteressen, alleen waren ze nog bezig met het openen van deuren. Ziedaar, een inwijding nog voor ze een toewijding hadden gehad! :-)
Tot slot nam de godin afscheid van ons met een minispeech die Maera meteen kon incorporeren in het lied dat ze van de godin voor haar moest maken (een strak plan waar ik zelf meteen ook superenthousiast over was!):
Ik ben je droom en je grootste angst.
Ik ben het woord dat nooit wordt gezegd.
Ik ben het lied dat nooit wordt gezongen.
Ik ben het leven en de dood.
De rest ben ik vergeten :-) maar ik moest meteen denken aan Battle Hymn, een song van de Amerikaanse band Faith and the Muse, een lied dat mij aan Brigandhu doet denken.
Na het ritueel had ik een beetje te veel van de energie van Brigandhu in me. De fles Irish Mist en ook de Guinness gingen vlot rond en ik moest me inhouden om niet roekeloos te gaan bingedrinken, rechtstreeks van de fles. Ik moest immers nog naar huis rijden! Thuis had ik een wolvenhonger en dus moest er een heel pak chocoladekoeken aan geloven eer ik weer min of meer het gevoel had dat ik mezelf was. En dan moesten de traditionele pannenkoeken nog komen :-)
Het was de bedoeling dat Eirinn via Brighid zou trancen zodat we haar iets konden vragen als we daar behoefte aan hadden. Nadat we een cirkel hadden getrokken en Eirinn zich met wat Ierse whiskey had voorbereid op het verwelkomen van de godin in zichzelf, vroeg Fjierra iedereen om fluisterend Brighid aan te roepen, telkens en telkens opnieuw, in een ritmische cadans die de trance moest helpen induceren. “Brighid, I call your name.” Ik dook met mijn koord het kruispunt in om daar energie te gaan halen die ik aan Eirinn kon sturen, en tot mijn verbazing stond daar niet de oude vrouw met de hoge zwarte punthoed, maar Brigandhu. Ze nam een van de astrale eindjes van mijn koord vast en trok er aan. Energie zat! Toen was het zover, Brighid was gearriveerd.
“Don’t worry, there’s no reason to be afraid. I’m not the red one.” Ik moest heimelijk een beetje lachen want er was inderdaad wat reserve bij de deelnemers. De Schotse versie van de godin die Eirinn meestal trancet is niet bepaald een doetje. :-) Dat is de rode, Brighid is de groene en Brigandhu is de zwarte (en uiteraard zijn ze allemaal alle drie!).
 |
| Zeer toepasselijk: rood, groen en zwart! :-) |
De godin boog zich voorover en fluisterde zachtjes “Dank je.” Achteraf vertelde Eirinn dat Brigandhu toen achter haar stond, de armen over elkaar geslagen, goedkeurend knikken. Het was alsof ze aan Brighid trots iets als “Dat is nu die van mij, zie!” wilde overbrengen. :-)
Ik spoedde me weer naar mijn plekje en keek toe hoe de rest van de groep zijn respect kwam betuigen. Toen viel het mij op dat de godin elkeen aanraakte, hun handen in de hare nam of haar hand op hun hoofd legde in een zegening, of hen met haar handen wilde healen. Mij had ze helemaal niet aangeraakt, zelfs al had ik om een zegening gevraagd. Integendeel, het leek alsof ze dat net probeerde te vermijden.
Toen stond Brigandhu voor me. Ze legde haar hand achter mijn hoofd en trok me naar zich toe, tot we voorhoofd aan voorhoofd stonden. Zachtjes zei ze: “You are mine. You need just ask.” Ik hoorde de genegenheid in haar stem, en het leek alsof er achter die woorden nog een “you foolish woman” hoorde. Ik kreeg een kropje in mijn keel.
Toen vroeg de godin waarom er meisjes bij waren die geen priesteres waren. Fjierra vertelde haar dat dat “witchlings” waren, meisjes die nog in de leer waren. Dat vond de godin maar zever in pakskes. Volgens haar waren het allemaal priesteressen, alleen waren ze nog bezig met het openen van deuren. Ziedaar, een inwijding nog voor ze een toewijding hadden gehad! :-)
Tot slot nam de godin afscheid van ons met een minispeech die Maera meteen kon incorporeren in het lied dat ze van de godin voor haar moest maken (een strak plan waar ik zelf meteen ook superenthousiast over was!):
Ik ben je droom en je grootste angst.
Ik ben het woord dat nooit wordt gezegd.
Ik ben het lied dat nooit wordt gezongen.
Ik ben het leven en de dood.
De rest ben ik vergeten :-) maar ik moest meteen denken aan Battle Hymn, een song van de Amerikaanse band Faith and the Muse, een lied dat mij aan Brigandhu doet denken.
Na het ritueel had ik een beetje te veel van de energie van Brigandhu in me. De fles Irish Mist en ook de Guinness gingen vlot rond en ik moest me inhouden om niet roekeloos te gaan bingedrinken, rechtstreeks van de fles. Ik moest immers nog naar huis rijden! Thuis had ik een wolvenhonger en dus moest er een heel pak chocoladekoeken aan geloven eer ik weer min of meer het gevoel had dat ik mezelf was. En dan moesten de traditionele pannenkoeken nog komen :-)
Reacties