Webmaidens Grimoire

Elk jaar komen we allemaal samen om het afgelopen jaar te bespreken en te bekijken wat we het volgende jaar gaan doen. Iedereen kan er zijn zegje doen, het maakt niet uit of je nog maar net in de coven actief bent of zoals ik al bijna bij het meubilair hoort. De vorige dorpsdag was nogal woelig verlopen, iets dat het hele jaar lang zijn weerslag had gehad op onze bijeenkomsten, en dus beslisten we het simpel te houden: iedereen was gwewoon welkom rond de grote tafel bij ons thuis, voor een babbel bij de lunch waar iedereen iets voor moest meebrengen. Jammer genoeg waren we weeral niet compleet (is dat niet altijd zo, zou mijn liefste ogen rollend zeggen), maar het werd wel een fijn gesprek waarin we nogmaals de puntjes op de i zetten en samen een kalender opstelden voor 2024. Iedereen kon suggesties doen en op basis van ieders wishlists verdeelden we het jaar in 4 blokken, met telkens een andere focus. De dualiteit die in de natuur zit, staken we ook in ons jaarprogramma. We starten me...

Ik had de kinderen beloofd om tijdens het krokusverlof een dagje op uitstap te gaan, maar er lag weer zoveel werk op de plank dat het er bijna niet van was gekomen tot Kaat me fijntjes wees op de Museumpas die tot nu toe ongebruikt was gebleven. En dus sprongen we deze woensdagnamiddag in de auto op zoek naar wat cultuur. Gelukkig was ik iets minder impulsief dan anders geweest, want de Ensor-tentoonstelling die ik vaagweg in gedachten had gehad bleek nog niet open :-). Dus trokken we naar Tervuren, met in het achterhoofd dat we nadien nog even konden binnenwippen bij oma en opa. Ik wip daar wel eens vaker binnen, maar de kinderen komen er niet zo veel. Mijn moeder zou in de wolken zijn. Ik was al jaren niet meer in het Afrika Museum geweest. Het museum had een fikse renovatie achter de rug en ik was benieuwd of er nog iets van de charme van die ouderwetse negentiende-eeuwse sfeer overgebleven zou zijn. Ik herinner me nog hoe mijn tien jaar jongere broertje en zusje – we noemen hen som...

Vorige week was het de Week van de Poëzie. Die Poëzieweek start zoals altijd op Gedichtendag, en loopt de hele laatste week van januari. Net te laat voor Imbolc dus, maar omdat dat het feest van Brigid is, de Keltische godin van de poëzie, werd ik daar toch door geïnspireerd om poëzie in het Imbolc-ritueel te smokkelen. Een gedicht … het klinkt als iets dat moeilijk is, maar iedereen kan hier echt mee aan de slag! We maakten dus een poëtische versie van het klassiek Brigids kruis, waarbij we de zaadjes die we dit jaar in de lente willen planten verwoordden in een pachtig gedicht dat we tot het kruis vlochten. De eerste stap is om na te denken wat die zaadjes precies zijn. Welke nieuwe dingen wil ik tot leven brengen in 2024? Wat wil ik koesteren en voeden om het dit jaar tot bloei te laten komen? Nadat ik daar even over had nagedacht, noteerde ik drie dingen: ENERGIE en PLEZIER NIEUWE DINGEN ONTDEKKEN LIEFDE en GEDRAGENHEID Die drie dingen vertaalde ik in een 15-tal zinnen, die daarna ...

Vanavond vieren wij hier thuis Imbolc, met veel kaarsen en natuurlijk ook pannenkoeken. Want in Vlaanderen wordt het feest gevierd als Maria Lichtmis, en daar horen traditioneel pannenkoeken bij. Maria Lichtmis is maar één van de vele traditionele feesten die overal in de wereld rond deze tijd werden en worden gevierd, zoals Groundhog Day in Amerika, en ook al wortelen ze in verschillende tradities en religies, en is soms hun oorsprong wat troebel en soms zelfs helemaal vergeten, bijna allemaal gaan ze over de komst van de lente. Als wij Imbolc vieren, dan vieren we de terugkeer van het licht na de donkere maanden van de winter. Dat is wat mij betreft iets dat absoluut mag worden gevierd. Dat tekort aan zonlicht en warmte begint op de duur wel door te wegen. De winterblues, weet je wel? Dat moet in vroeger tijden nog veel erger geweest zijn, want leven met de seizoenen betekende in die dagen letterlijk leven in de zomer en doodgaan van kou en honger in de winter als je je niet goed had...