Angaangaq Angakkorsuaq: Het ijs smelten in het hart van de mens (Global Shamanism Summit 2017)
Angaangaq Angakkorsuaq, ook wel “Nonkel” genoemd omdat zijn naam letterlijk “Hij die lijkt op zijn nonkel” betekent, is een sjamaan uit Groenland. Zijn grootmoeder leidde hem op om de volgende sjamaan te worden. Nadat hij al jaren zijn benen onder zijn lijf had gelopen om in opdracht van de elders van zijn volk de boodschap over het smelten van het ijs over te brengen, aanvaardde hij in 2004 de verantwoordelijkheid om sjamaan te worden. Ondertussen is hij met zijn boodschap al overal in de wereld geweest. Hij is een graag geziene gast op congressen en bijeenkomsten allerhande over de klimaatverandering, milieuproblematiek en alles wat inheemse volkeren betreft. Hij is immers een elder van zijn volk en was as such de vertegenwoordiger van de arctische inheemse volkeren in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Met andere woorden: zijn stem wordt gehoord.
Ook op de Global Shamanism Summit 2017 droeg hij zijn boodschap uit. Die is stevig geworteld in de tradities van de Eskimo-Kalaallit, een oeroud volk dat nooit oorlog heeft gekend. Hun orale traditie roept ons op om de kloof tussen onze geest en ons hart te dichten. Het resultaat is niet alleen persoonlijke transformatie maar ook een wereldwijd beterschap en genezing voor de tijden die voor ons liggen. Zoals Angaangaq Angakkorsuaq – wat een tongbreker! – het zelf zegt: je kan het ijs in je hart smelten en je wijsheid gebruiken om naar de toekomst te kijken.
Niemand van ons kan leven zonder zijn vooruders. De meesten onder ons vergeten die band echter. Nochthans is hij niet moeilijk om te onderhouden: je hoeft hen alleen maar te roepen en ze komen. Als je een voorouder roept, is die zo gelukkig dat je hem niet bent vergeten, dat hij al zijn eigen familie en vrienden meebrengt en voor je danst. Dat is voor de Eskimo-Kalaallit wat het Noorderlicht is. Dat Noorderlicht kan bewegen met een duizelingwekkende snelheid van wel 2.500km per seconde! Als je dus het noorderlicht ziet, en dat kan soms zelfs bij ons in België, denk dan aan je voorouders. Wat je voor je ziet in de lucht is immers hun dansvloer. In de poolgebieden heb je dat gevoel nog sterker: je hebt er geen bomen, enkel een enorme witte vlakte, een gigantische dansvloer dus.
De voorouders zijn er omdat ze onderweg zijn om de Allerhoogste te ontmoeten, wat dat die Allerhoogste ook moge zijn, wanneer en waar dat ook moge zijn. Op hun reis trekken ze doorheen de vele lagen van God. Hoeveel lagen dat precies zijn weten we niet. Aan de Groenlandse kinderen wordt gevraagd om naar het Noorderlicht te kijken en de lagen erin te tellen maar dat is natuurlijk een onbegonnen werk 😊
Je kan alleszins niet op deze aarde leven zonder je voorouders te kennen. Alles wat je moet doen is een persoon herdenken, in je voorouderveld, die dan op zijn beurt al zijn familie met zich meebrengt. Zij zullen voor je dansen omdat ze blij zijn dat je aan hen denkt.
Als je een berg beklimt, probeer dan eens luidop tegen de berg te praten over jezelf. Het voelt misschie ridicuul, maar je zal zien dat dat aartsmoeilijk is. Je betrapt jezelf erop dat je dingen achterhoudt en verzwijgt, mooier maakt dan ze zijn. Dan besef je pas dat je leven hol is. Het is echt een revelatie om tegen iemand te praten als je helemaal alleen bent, tegen iemand te praten die je niet kent, niet kan zien of horen. Het is allemaal sterker. Je moet er misschien zelfs van huilen.
Angaangaq Angakkorsuaq heeft twee “medicijnen”: een botje van een blauwe vinvis en een klauw van een ijsbeer. Het botje van de blauwe vinvis draagt hij aan een kettinkje om zijn hals. Hij kreeg het van zijn broer toen hij terugkwam van een trip naar de top van een berg, met de woorden: “je bent zo sterk als de staart van de walvis”. De blauwe vinvis is het grootste zoogdier op aarde, een ongelooflij sterk beest. Als je gelooft dat je zo sterk bent, dan zal je zo sterk zijn. Als je dat niet gelooft, dan zal dat niet zo zijn. Je moet dus naar de top van je berg klimmen, ook al is dat een eenzame, gevaarlijke plek. Als je ooit valt, dan val je helemaal naar beneden.
De klauw van de ijsbeer kreeg hij ook van familie, onder het motto “je kan klimmen gelijk waar op aarde.” Als je een geschenk krijgt en je opent dat geschenk, dan neem je de verantwoordelijkheid van de sjamaan. Het is alsof je door het oog van de naald stapt, naar de andere kant van de wereld van de sjamaan. Er is geen weg terug naar wie je was daarvoor.
Mensen moeten afleren om vanuit hun hoofd te leven en in plaats daarvan uit hun hart leven. Anaangaq noemt dat “de les van de verstilling”: we kunnen niet wegraken uit wie we denken te zijn omdat we het zo druk druk druk hebben, met computers, met lijstjes, met vanalles. Wees gewoon stil en luister naarde stem van je voorouders, om vol liefde te worden.
Zit stil, praat niet, drink niet, eet niet, zit alleen maar, haal diep adem en ga diep in jezelf. Wie ben jij? We zijn in onszelf, dieper dan de diepste oceaan op aarde. Omdat het zo druk hebben met vanales, nemen we nooit de tijd om diep in onszelf op zoek te gaan naar onszelf en naar onszelf te kijken. Als je in jezelf kijkt, dan vind je jezelf en dan zie je wat je nodig hebt om verder te gaan met je leven, wat het ook is dat je ziet en wat het ook is dat Hij je geeft. Maak verbinding met het diepe! Dat is wat een vision quest is.
De wereld rondom ons valt uit elkaar. Wij zijn achtergebleven. Als we geen ceremonies gebruiken, denken we dat we niks hebben om te vieren. Maar het licht in ons hart kan worden aangestoken en dat licht zal groter worden en vroeger of later zal er een bloesemknop groeien en zich openen en bloeien. Die bloem zal opengaan in je hart en zaad dragen. De winden van verandering zullen komen en die zaden met zich meevoeren naar het hart van iemand anders, en dat gaat zo verder en verder. Dat is de verantwoordelijkheid van de sjamaan: het licht worden in de duisternis van de wereld waarin wij leven ...
Ceremonie geeft betekenis. We hebben zo veel om te vieren. Je bent de belangrijkste persoon in jouw wereld, je bent het waard om te vieren. Je leven is het waard om gevierd te worden.
Als ceremonie de spirit verliest, dan wordt het een ritueel en de wereld zoals die nu is, is vol van rituelen. We doen rituelen omdat dat nu eenmaal de manier is waarop dingen worden gedaan, maar eigenlijk weten we niet waarom ze op die manier worden gedaan. Iedereen doet dingen omdat dat zo hoort maar zo wordt iets zonder betekenis. Denk aan het verhaal van de worst in het pannetje (zie verder). Dat kan je vergelijken met ritueel. Het is helemaal OK om een traditie te imiteren of te volgen, maar het moet van jou komen. Het moet spontaan komen. Je moet je hart openen om een ceremonie te doen.
De wereld rondom ons verandert zo snel dat we niet weten wat er morgen zal komen. Vandaag is belangrijk: doe iets dat een verschil maakt in je leven, doe een ceremonie die je spirit verheft en als dat het geval is, dan heb je alles in handen om de spirit van anderen te verheffen en zo verder. De wereld heeft hoop nodig en de enige hoop ligt in jezelf. Wees een licht in de duisternis van de wereld. In die duisternis zullen mensen op zoek gaan naar het licht en als ze jou vinden, dan omhels je hen. Elke omhelzing maakt een verschil. We zijn allemaal energie. Als je omhelst, dan verander je de energie, de verheft de spirit en de hoop leeft op. Denk aan alles wat er aan de hand is met de opwarming van de aarde, steden die onder water zullen lopen etc. ... Mensen hebben hoop nodig. Word die hoop voor de wereld!
Een klein meisje slaat haar mama gade in de keuken, terwijl die bezig is aan het avondeten. Na een poosje vraagt de kleine spruit: “Mama, waarom snijdt ge eigenlijk altijd de tjoepkes van de worst?”
“Tja,” zegt mama, “dat weet ik eigenlijk niet. Ik heb het mijn moeder altijd zo zien doen. Weet ge wat, als we zondag bij de bomma op bezoek gaan, zal ik het haar vragen.”
Kleine meisjes vergeten zoiets niet gauw en die zondag herinnert ze er haar moeder aan. “Juist,” zegt mama, “kom, we gaan het haar meteen vragen.”
Bomma is in de keuken bezig een lekkere tas koffie te zetten voor bij de taart, als haar dochter en kleindochter bij haar komen staan. “Moeder, waarom snijdt ge altijd de tjoepkes van de worsten voor ge ze bakt?”, vraagt de mama.
“Awel, dat ik het eigenlijk niet weet. Mijn moeder deed het ook altijd zo. Zij heeft mij leren koken en ik heb dat van haar overgenomen. Maar als ge wilt, zullen we het haar na de koffie gaan vragen.”
Overgrootmoeder leeft immers nog, is al stokoud en bijna doof, en wordt verzorgd in een bejaardentehuis in de buurt. Halverwege de namiddag komt haar familie eens langs. Na wat gekeuvel, pardon, geschreeuw in het hoorapparaat, komen de worstjes ter sprake.
“Meme?” begint de kleinste. “Ik zag mama deze week de tjoepkes van de sosissen snijden voor ze in de pan gaan. Mama wist niet waarom eigenlijk, en bomma weet het ook niet. Ze zeggen dat ze u dat altijd zien doen hebben.”
“Wa zegde mijn kind?” vraagt overgrootmoeder.
“Waarom dat ge de tjoepkes eigenlijk altijd van de sosissen snijdt voordat ge ze in de pan doet!” brult de bomma.
“Aaaai mennekes, bakte gijlie nog altij in da klein penneken?!” roept overgrootmoeder uit…
Bron:
Ook op de Global Shamanism Summit 2017 droeg hij zijn boodschap uit. Die is stevig geworteld in de tradities van de Eskimo-Kalaallit, een oeroud volk dat nooit oorlog heeft gekend. Hun orale traditie roept ons op om de kloof tussen onze geest en ons hart te dichten. Het resultaat is niet alleen persoonlijke transformatie maar ook een wereldwijd beterschap en genezing voor de tijden die voor ons liggen. Zoals Angaangaq Angakkorsuaq – wat een tongbreker! – het zelf zegt: je kan het ijs in je hart smelten en je wijsheid gebruiken om naar de toekomst te kijken.
Het belang van het eren van de voorouders
Veel mensen in het westen, en zeker in Amerika waar niemand al eeuwenlang geworteld is, voelen zich verweesd omdat ze de band met hun voorouders niet voelen. Toen zijn volk hem vroeg om het Heilige Vuur naar Groenland te brengen en elders van overal in de wereld naar een oude site in Nepal trokken - het dak van de wereld – om dat vuur daar te gaan halen, bracht hij het naar het land van zijn grootmoeder, die hem alles had geleerd wat hij als sjamaan moest weten. Dat land van zijn grootmoeder is het land van zijn voorouders en de band met zijn voorouders is heel reëel.Niemand van ons kan leven zonder zijn vooruders. De meesten onder ons vergeten die band echter. Nochthans is hij niet moeilijk om te onderhouden: je hoeft hen alleen maar te roepen en ze komen. Als je een voorouder roept, is die zo gelukkig dat je hem niet bent vergeten, dat hij al zijn eigen familie en vrienden meebrengt en voor je danst. Dat is voor de Eskimo-Kalaallit wat het Noorderlicht is. Dat Noorderlicht kan bewegen met een duizelingwekkende snelheid van wel 2.500km per seconde! Als je dus het noorderlicht ziet, en dat kan soms zelfs bij ons in België, denk dan aan je voorouders. Wat je voor je ziet in de lucht is immers hun dansvloer. In de poolgebieden heb je dat gevoel nog sterker: je hebt er geen bomen, enkel een enorme witte vlakte, een gigantische dansvloer dus.
De voorouders zijn er omdat ze onderweg zijn om de Allerhoogste te ontmoeten, wat dat die Allerhoogste ook moge zijn, wanneer en waar dat ook moge zijn. Op hun reis trekken ze doorheen de vele lagen van God. Hoeveel lagen dat precies zijn weten we niet. Aan de Groenlandse kinderen wordt gevraagd om naar het Noorderlicht te kijken en de lagen erin te tellen maar dat is natuurlijk een onbegonnen werk 😊
Je kan alleszins niet op deze aarde leven zonder je voorouders te kennen. Alles wat je moet doen is een persoon herdenken, in je voorouderveld, die dan op zijn beurt al zijn familie met zich meebrengt. Zij zullen voor je dansen omdat ze blij zijn dat je aan hen denkt.
Ambassadeur van het hart
We hebben allemaal bergen in onszelf. Als je een berg beklimt, is je intentie om de top te bereiken. Hoe weet je nu wanneer je de top hebt bereikt? Het moment waarop je jezelf het graagst zag, waarop je het meest respect voor jezelf had, dat is de hoogste top van je innerlijke berg.Als je een berg beklimt, probeer dan eens luidop tegen de berg te praten over jezelf. Het voelt misschie ridicuul, maar je zal zien dat dat aartsmoeilijk is. Je betrapt jezelf erop dat je dingen achterhoudt en verzwijgt, mooier maakt dan ze zijn. Dan besef je pas dat je leven hol is. Het is echt een revelatie om tegen iemand te praten als je helemaal alleen bent, tegen iemand te praten die je niet kent, niet kan zien of horen. Het is allemaal sterker. Je moet er misschien zelfs van huilen.
Angaangaq Angakkorsuaq heeft twee “medicijnen”: een botje van een blauwe vinvis en een klauw van een ijsbeer. Het botje van de blauwe vinvis draagt hij aan een kettinkje om zijn hals. Hij kreeg het van zijn broer toen hij terugkwam van een trip naar de top van een berg, met de woorden: “je bent zo sterk als de staart van de walvis”. De blauwe vinvis is het grootste zoogdier op aarde, een ongelooflij sterk beest. Als je gelooft dat je zo sterk bent, dan zal je zo sterk zijn. Als je dat niet gelooft, dan zal dat niet zo zijn. Je moet dus naar de top van je berg klimmen, ook al is dat een eenzame, gevaarlijke plek. Als je ooit valt, dan val je helemaal naar beneden.
De klauw van de ijsbeer kreeg hij ook van familie, onder het motto “je kan klimmen gelijk waar op aarde.” Als je een geschenk krijgt en je opent dat geschenk, dan neem je de verantwoordelijkheid van de sjamaan. Het is alsof je door het oog van de naald stapt, naar de andere kant van de wereld van de sjamaan. Er is geen weg terug naar wie je was daarvoor.
Liefde voor jezelf
Mensen wordt aangeleerd om klein te blijven terwijl er zoveel meer in hen zit. We hebben juist mensen nodig die in hun kracht stappen en dingen veranderen. Respecteer jezelf, erken jezelf, aanvaard jezelf en wie je bent, herken jezelf. Als je jezelf graag ziet, dat is wanneer je echt het sterkst bent. Niet omdat iemand je dat gezegd heeft. Het zit allemaal in jezelf. Je maakt je zelf sterk in jezelf. Je kan nooit van iemand houden als je niet eerst van jezelf houdt. Al die kleine dingen die zo onnozel lijken, die zijn juist heel belangrijk. Het is moeilijk om van jezelf te houden precies zoals je bent. Als je van jezelf houdt, dan word je vol liefde en liefde doet nooit pijn. Dat is helemaal niet egoistisch: door van jezelf te houden, word je sterk voor de mensen waar je van houdt. Of zoals Angaangaqs moeder zei: “je moet het ijs in het hart van de mensen smelten en als het smelt dan beginnen de dingen te veranderen.”Mensen moeten afleren om vanuit hun hoofd te leven en in plaats daarvan uit hun hart leven. Anaangaq noemt dat “de les van de verstilling”: we kunnen niet wegraken uit wie we denken te zijn omdat we het zo druk druk druk hebben, met computers, met lijstjes, met vanalles. Wees gewoon stil en luister naarde stem van je voorouders, om vol liefde te worden.
Zit stil, praat niet, drink niet, eet niet, zit alleen maar, haal diep adem en ga diep in jezelf. Wie ben jij? We zijn in onszelf, dieper dan de diepste oceaan op aarde. Omdat het zo druk hebben met vanales, nemen we nooit de tijd om diep in onszelf op zoek te gaan naar onszelf en naar onszelf te kijken. Als je in jezelf kijkt, dan vind je jezelf en dan zie je wat je nodig hebt om verder te gaan met je leven, wat het ook is dat je ziet en wat het ook is dat Hij je geeft. Maak verbinding met het diepe! Dat is wat een vision quest is.
De ceremonie terugbrengen
Een goede start is het terugbrengen van de ceremonie. De wereld waarin wij leven is de ceremonie kwijt geraakt. Het gaat niet om complexe dingen, maar om heel simpele ceremonies! Wij hebben bijvoorbeeld niet de tijd om het rijzen van de zon te vieren. Nochthans kunnen we zonder de zon niet leven, zij geeft leven. De verantwoordelijkheid van de sjamaan ligt erin om de ceremonie tyerug te brengen en mensen te leiden in hun zoektocht. Overal waar je kijkt zijn mensen op zoek. Ze weten niet precies wat ze zoeken maar ze willen iets vinden.De wereld rondom ons valt uit elkaar. Wij zijn achtergebleven. Als we geen ceremonies gebruiken, denken we dat we niks hebben om te vieren. Maar het licht in ons hart kan worden aangestoken en dat licht zal groter worden en vroeger of later zal er een bloesemknop groeien en zich openen en bloeien. Die bloem zal opengaan in je hart en zaad dragen. De winden van verandering zullen komen en die zaden met zich meevoeren naar het hart van iemand anders, en dat gaat zo verder en verder. Dat is de verantwoordelijkheid van de sjamaan: het licht worden in de duisternis van de wereld waarin wij leven ...
Ceremonie geeft betekenis. We hebben zo veel om te vieren. Je bent de belangrijkste persoon in jouw wereld, je bent het waard om te vieren. Je leven is het waard om gevierd te worden.
Als ceremonie de spirit verliest, dan wordt het een ritueel en de wereld zoals die nu is, is vol van rituelen. We doen rituelen omdat dat nu eenmaal de manier is waarop dingen worden gedaan, maar eigenlijk weten we niet waarom ze op die manier worden gedaan. Iedereen doet dingen omdat dat zo hoort maar zo wordt iets zonder betekenis. Denk aan het verhaal van de worst in het pannetje (zie verder). Dat kan je vergelijken met ritueel. Het is helemaal OK om een traditie te imiteren of te volgen, maar het moet van jou komen. Het moet spontaan komen. Je moet je hart openen om een ceremonie te doen.
De wereld rondom ons verandert zo snel dat we niet weten wat er morgen zal komen. Vandaag is belangrijk: doe iets dat een verschil maakt in je leven, doe een ceremonie die je spirit verheft en als dat het geval is, dan heb je alles in handen om de spirit van anderen te verheffen en zo verder. De wereld heeft hoop nodig en de enige hoop ligt in jezelf. Wees een licht in de duisternis van de wereld. In die duisternis zullen mensen op zoek gaan naar het licht en als ze jou vinden, dan omhels je hen. Elke omhelzing maakt een verschil. We zijn allemaal energie. Als je omhelst, dan verander je de energie, de verheft de spirit en de hoop leeft op. Denk aan alles wat er aan de hand is met de opwarming van de aarde, steden die onder water zullen lopen etc. ... Mensen hebben hoop nodig. Word die hoop voor de wereld!
Het verhaal van het pannetje
(bron: https://alcyon.wordpress.com/2006/10/21/de-worst-en-het-pannetje/)Een klein meisje slaat haar mama gade in de keuken, terwijl die bezig is aan het avondeten. Na een poosje vraagt de kleine spruit: “Mama, waarom snijdt ge eigenlijk altijd de tjoepkes van de worst?”
“Tja,” zegt mama, “dat weet ik eigenlijk niet. Ik heb het mijn moeder altijd zo zien doen. Weet ge wat, als we zondag bij de bomma op bezoek gaan, zal ik het haar vragen.”
Kleine meisjes vergeten zoiets niet gauw en die zondag herinnert ze er haar moeder aan. “Juist,” zegt mama, “kom, we gaan het haar meteen vragen.”
Bomma is in de keuken bezig een lekkere tas koffie te zetten voor bij de taart, als haar dochter en kleindochter bij haar komen staan. “Moeder, waarom snijdt ge altijd de tjoepkes van de worsten voor ge ze bakt?”, vraagt de mama.
“Awel, dat ik het eigenlijk niet weet. Mijn moeder deed het ook altijd zo. Zij heeft mij leren koken en ik heb dat van haar overgenomen. Maar als ge wilt, zullen we het haar na de koffie gaan vragen.”
Overgrootmoeder leeft immers nog, is al stokoud en bijna doof, en wordt verzorgd in een bejaardentehuis in de buurt. Halverwege de namiddag komt haar familie eens langs. Na wat gekeuvel, pardon, geschreeuw in het hoorapparaat, komen de worstjes ter sprake.
“Meme?” begint de kleinste. “Ik zag mama deze week de tjoepkes van de sosissen snijden voor ze in de pan gaan. Mama wist niet waarom eigenlijk, en bomma weet het ook niet. Ze zeggen dat ze u dat altijd zien doen hebben.”
“Wa zegde mijn kind?” vraagt overgrootmoeder.
“Waarom dat ge de tjoepkes eigenlijk altijd van de sosissen snijdt voordat ge ze in de pan doet!” brult de bomma.
“Aaaai mennekes, bakte gijlie nog altij in da klein penneken?!” roept overgrootmoeder uit…
Bron:
- www.icewisdom.com
- http://shamanismsummit.com/program/143
- https://www.noorderlicht.nl/alles-over-het-noorderlicht/wat-is-noorderlicht
- https://www.poollicht.be/nl/help/wanneer-kunnen-we-nu-poollicht-zien
Reacties