Roeping
Het blijft pokkevroeg opstaan om zondag om 9 uur naar de kerk te gaan, maar aangezien Kaat haar communie gaat doen en de catechese in die vieringen gebeurt, scheur ik me kreunend uit mijn warme bed. Gelukkig vind ik het achteraf wel plezant om zoveel tijd te hebben voor vanalles en nog wat, iets wat niet het geval is op mijn gebruikelijke zondagen :-)
Ik moet toegeven dat de familievieringen van Christus Koning eigenlijk best OK zijn. Meer zelfs, ik vind ze interessant omdat ze me ook toelaten om de basis van wat het christendom eigenlijk is terug te koppelen naar mijn eigen religieuze beleving.
Vandaag ging het over "roeping" en wat dat eigenlijk is. Volgens de catechese wil dat eigenlijk zeggen dat God je roept. Je moet leren luisteren naar het woord van God, maar je moet niet zozeer luisteren met je oren maar luisteren met je hart. En met je hart weet je wat God wil vertellen: hij zegt ons dat we goed moeten zijn voor elkaar en voor elkaar moeten uitkijken. Of er tegenwoordig nog steeds wordt gezwaaid met pek en veren en de verschrikkingen van de hel als je je niet houdt aan het woord van God weet ik niet, maar eigenlijk zegt hij hetzelfde als wat heksen vertellen in de wet van drie, al zullen ze dat in Rome niet graag horen: wat je geeft, krijg je drie maal terug. Je oogst wat je zaait. Karma! We zijn dus niet zo heel erg verschillend.
De kinderen leren in de catechese niet alleen waar het christendom voor staat, maar ook meteen hoe zo'n eucharistie als ritueel in elkaar zit. Vandaag leerden ze wat het wil zeggen als de grote mensen met hun duim een kruisje maken op hun voorhoofd, hun mond en hun hart voordat ze het evangelie horen. Roeping gaat over het horen van het woord van God en dat woord vinden we in de bijbel. Die boodschap moeten we met ons verstand begrijpen, met onze mond verder vertellen en in ons hart opbergen. Mooi. Ik kan die symboliek wel smaken. Na dertig jaar, weet ik eindelijk waar dit voor staat :-)
En dan krijgen we het evangelie zelf natuurlijk. Pastoor Jan vertelt het verhaal van de goede herder. Daar gaat roeping uiteindelijk over. Kom met ons mee doen, zegt God. Word deel van mijn kudde.Ook pastoors hebben een roeping, zegt Pastoor Jan. Ik spits mijn oren. Ik ben wel nieuwsgierig naar dat priesterschap van Pastoor Jan en wil wel eens horen hoe dat in het christendom zit. In tegenstelling tot de andere meisjes in onze coven, noem ik mijzelf geen priesteres. Voor mij staat het woord priesteres voor dienstbaarheid en gehoorzaamheid. Ik ben eigenlijk bang voor die band en voor de verantwoordelijkheden die ermee gepaard gaan.
In se is dat net hetzelfde als een gewone roeping, zegt Pastoor Jan. Alleen komt er pastoraal werk bij en het sacrament of ritueel werk. Pastoraal komt van het Latijnse woord "pastor", dat herder betekent. Ik moet lachen: een priesterroeping gaat over het verschil tussen een schaap zijn of een herder. Of je wil leiden of geleid worden. Daar moet ik toch ook eens over nadenken. De reden waarom ik geen priesteres ben, is omdat ik niet geleid wil worden, maar zelf mijn eigen keuzes wil maken. Maar door de keuze van het priesteressenschap niet te maken, herleid je jezelf juist tot de rol van een schaap dat al dan niet gewillig enkel gaat waar de herder het laat gaan ...
Ik moet toegeven dat de familievieringen van Christus Koning eigenlijk best OK zijn. Meer zelfs, ik vind ze interessant omdat ze me ook toelaten om de basis van wat het christendom eigenlijk is terug te koppelen naar mijn eigen religieuze beleving.
Vandaag ging het over "roeping" en wat dat eigenlijk is. Volgens de catechese wil dat eigenlijk zeggen dat God je roept. Je moet leren luisteren naar het woord van God, maar je moet niet zozeer luisteren met je oren maar luisteren met je hart. En met je hart weet je wat God wil vertellen: hij zegt ons dat we goed moeten zijn voor elkaar en voor elkaar moeten uitkijken. Of er tegenwoordig nog steeds wordt gezwaaid met pek en veren en de verschrikkingen van de hel als je je niet houdt aan het woord van God weet ik niet, maar eigenlijk zegt hij hetzelfde als wat heksen vertellen in de wet van drie, al zullen ze dat in Rome niet graag horen: wat je geeft, krijg je drie maal terug. Je oogst wat je zaait. Karma! We zijn dus niet zo heel erg verschillend.
De kinderen leren in de catechese niet alleen waar het christendom voor staat, maar ook meteen hoe zo'n eucharistie als ritueel in elkaar zit. Vandaag leerden ze wat het wil zeggen als de grote mensen met hun duim een kruisje maken op hun voorhoofd, hun mond en hun hart voordat ze het evangelie horen. Roeping gaat over het horen van het woord van God en dat woord vinden we in de bijbel. Die boodschap moeten we met ons verstand begrijpen, met onze mond verder vertellen en in ons hart opbergen. Mooi. Ik kan die symboliek wel smaken. Na dertig jaar, weet ik eindelijk waar dit voor staat :-)
En dan krijgen we het evangelie zelf natuurlijk. Pastoor Jan vertelt het verhaal van de goede herder. Daar gaat roeping uiteindelijk over. Kom met ons mee doen, zegt God. Word deel van mijn kudde.Ook pastoors hebben een roeping, zegt Pastoor Jan. Ik spits mijn oren. Ik ben wel nieuwsgierig naar dat priesterschap van Pastoor Jan en wil wel eens horen hoe dat in het christendom zit. In tegenstelling tot de andere meisjes in onze coven, noem ik mijzelf geen priesteres. Voor mij staat het woord priesteres voor dienstbaarheid en gehoorzaamheid. Ik ben eigenlijk bang voor die band en voor de verantwoordelijkheden die ermee gepaard gaan.
In se is dat net hetzelfde als een gewone roeping, zegt Pastoor Jan. Alleen komt er pastoraal werk bij en het sacrament of ritueel werk. Pastoraal komt van het Latijnse woord "pastor", dat herder betekent. Ik moet lachen: een priesterroeping gaat over het verschil tussen een schaap zijn of een herder. Of je wil leiden of geleid worden. Daar moet ik toch ook eens over nadenken. De reden waarom ik geen priesteres ben, is omdat ik niet geleid wil worden, maar zelf mijn eigen keuzes wil maken. Maar door de keuze van het priesteressenschap niet te maken, herleid je jezelf juist tot de rol van een schaap dat al dan niet gewillig enkel gaat waar de herder het laat gaan ...
Reacties
Ik gruw een beetje bij de gedachte dat priesteres zijn zou willen zeggen dat je beperkt bent tot dienstbaarheid en gehoorzaamheid aan je Godin. Dat klinkt enorm beperkend en zo ervaar ik het totaal niet. Dienstbaarheid wil voor mij zeggen "ik doe iets voor u of voor het grotere geheel en ik wijdt mijn leven aan die taak om het goede voorbeeld te geven". Gehoorzaamheid is iets heel relatief. Ik heb een goede band met mijn Godin, maar zij eist geen gehoorzaamheid van mij. Ze leidt mij en stuurt mij, maar ik ben nog steeds degene die mijn eigen keuzes maak en die daar zelf de verantwoordelijkheid voor draag.
En zo zie ik ook mijn taak als priesteres of herderin. Het gaat er net om leiding te geven op zo'n manier dat degene aan wie je leiding geeft leert om zijn eigen keuzes te maken en daar zelf de verantwoordelijkheid voor op te nemen. De verantwoordelijkheid die je als priesteres draagt is vooral om het goede voorbeeld te geven, om ook effectief te doen wat je zegt dat je doet en om andere mensen op die manier te helpen meer zichzelf of een beter mens te worden.
Groetjes,
Anthea