Webmaidens Grimoire

De Olympische Spelen zijn neergestreken in Parijs! Iedereen keek reikhalzend uit naar de openingsshow die extra bijzonder beloofde te zijn, als de eerste show die de stad zelf als backdrop zou gebruiken in plaats van een olympisch stadion. Die speelde zich af met tableau’s op verschillende plekken op en langs de Seine, waar de deelnemende landen en atleten met een botenparade aan het publiek zouden worden voorgesteld en langs waar de Olympische vlam de stad zou worden binnengebracht. Ik zag zelf enkel de laatste anderhalf uur (de show duurde een hééél lange vier uur!) en dat was best te pruimen. Meteen na de opening barste de controverse echter al los. Op sociale media raasden en tierden conservatieve Amerikanen dat het een schande was en dat dit de slechtste openingsshow ooit was. De spelen van 1936 in Berlijn, met een heel stadion dat de Hitlergroet bracht, werden gemakshalve even vergeten …. De hele heisa ging over een tafereel waarbij een een vrouw met een zilveren soort van zonnek

Eerder dit jaar kocht ik mijzelf een yoghurtmachine. Sindsdien maak ik zo ongeveer om de week een nieuwe batch yoghurt. Ik hou van de volle romige smaak die de yoghurt heeft. Zelfs zonder suiker vind ik hem lekker. Het heeft nochtans heel lang geduurd eer ik die omslag maakte want mijn oudste herinneringen aan het witte goedje zijn niet echt positief en lange tijd moest ik er niks van hebben.  Toen ik nog een kleuter was, kwam de melkboer nog elke week melk en andere zuivelproducten aan de voordeur zetten. Ook yoghurt. Die zat in grote glazen flessen en elke ochtend goot mijn moeder een flinke scheut in een soepkom voor bij het ontbijt. Ik vond het walgelijk, al de bruine suiker ten spijt die mama eronder mengde om de zure smaak te camoufleren. Het was geen succes. Toen ik een tiener was - en nog steeds niks moest weten van witte yoghurt - ging ik regelmatig met mijn grootouders mee naar Frankrijk, op familiebezoek. Onderweg naar mijn oom en tante die in het zuiden wonen, gingen we alt

Ik heb het eerder al eens gehad over geel nagelkruid, dat met zijn gele bloemetjes even spectaculair de zomer inluidt als het Sint-Janskruid dat we allemaal kennen. Als je aan een heks vraagt naar Sint-Janskruid, dan zal die instemmend knikken en meteen van wal steken. Heb je het over geel nagelkruid, dan zie je al snel de wenkbrauwen vragend naar omhoog gaan, tenzij je een herborist voor je hebt staan. Nochtans is het kruid even wijdverspreid als het Sint-Janskruid en was het in vervlogen tijden een plant die graag gezien was en in iedere kruidentuin stond. Dat komt omdat hij beschouwd werd als een panacea, een plant waar je zowat alles mee kon oplossen. Wij zijn echter meer geïnteresseerd in zijn magische toepassingen. Hij is samen met Sint-Janskruid en Bijvoet één van onze inheemse beschermingskruiden. Het is dus een typisch heksenkruid! De gekendste (nu ja) toepassing van die anti-kwaadaardige eigenschappen is Malefiz-poeder. Dat is bij ons helemaal niet meer gekend maar in Duitsla