Webmaidens Grimoire

Volgens onze gastvrouw Donna is Rochefort-en-Terre in het Bretoense departement Morbihan één van de mooiste stadjes van Frankrijk. Nieuwsgierig als we zijn besluiten we om er zelf een kijkje te gaan nemen en ze heeft absoluut niet gelogen. Anton Pieck had hier zijn hart opgehaald! Met die kleine geplaveide straatjes en prachtige verweerde gevels uit natuursteen lijkt het wel of we rondlopen in de 18de eeuw, ware het niet voor de winkeltjes met Bretoens handwerk, handgemaakte zeep en crèmes, gebak en andere dingen waar toeristen gek op zijn.  Nadat we op het stadspleintje Kouign Amann gebakjes hadden gekocht, die typische lekkernij uit Bretagne, slenterden we door de smalle straatjes en genoten van de schoonheid van het stadje. Zoals in wel meer van de Middeleeuwse stadjes waar we de afgelopen week hadden rondgelopen kan je hier overal sieraden met halfedelstenen kopen, of gewoon de stenen zelf. En dus is hier ook een kristallenwinkel en zelfs een heuse heksenwinkel waar behalve snu...

Vol bewondering kijken we naar het mechanisme van de klok en de bolletjes die boven ons hoofd hangen in de glazen koepel. We staan op het binnenplein van het klooster van de “Frères de l’Instruction Chrétienne” in Ploërmel, op zoek naar de astronomische klok, een verborgen pareltje op een half uurtje rijden van ons huisje. De klok is het werk van broeder Bernardin, die hem tussen 1850 en 1855 bouwde. Dat vertelt de oude man ons die een oogje in het zeil houdt. Broeder Arsène is zo’n beetje de bewaker van de klok en weet alles wat er over te weten valt. Met zijn kleine gestalte, twinkeloogjes en beetje kinderlijk gevoel voor humor doet hij me denken aan mijn grootvader. Die kon ook honderduit vertellen over zijn Leeuw van Waterloo, alsof hij de slag zelf had meegemaakt. :-) Broeder Bernardin - geboren  als Gabriel Morin in 1812 - was volgens hem een beetje een autist die het niet zo goed deed op school. Hij was wel heel goed in tellen en bloeide pas helemaal open toen hij als veerti...

Ze stonden hoog op onze bucketlist voor deze zomer en dus trapten we er onze vakantie in Bretagne mee af: de menhirs van Carnac. Ons huisje ligt op een uur rijden van de site en dus gaan we na een goed ontbijt op zoek naar deze fascinerende plek. En nog vele vele anderen met ons, zo blijkt. Er komen nu zoveel mensen de menhirs bekijken dat je er enkel nog langs de omheining omheen kan lopen, tenzij je met een gids meegaat. Alleen met een gids kan je tijdens de drukke zomermaanden nog echt tussen de rijen menhirs zelf lopen. Heel begrijpelijk maar wel jammer. Het zegt iets over onze tijd dat de stenen die hier al een paar duizend jaar weer en wind trotseren, nu op een fractie van die tijd verloren dreigen te gaan door de sturm & drang van onnozele mensen zonder respect voor de geschiedenis van deze speciale plek. Wetenschappers weten nog altijd niet waar de stenen echt voor dienden. Ze werden hier gezet tussen de 3.000 en de 5.000 jaar voor Christus, in een tijd waarin mankracht nog...