Webmaidens Grimoire

 Op de vooravond van augustus wordt Lughnasadh – of Lugunasatis voor de continentale Kelten – gevierd, het feest van de Keltische zonnegod Lugh. Het is één van de grote jaarfeesten en het eerste van de oogstfeesten. Wij zitten dan nog volop in de zomer, het graan staat rijp op de velden, de tomaten in mijn tuintje doen het goed. In vroeger dagen was het moment aangebroken om de steriliseerbokalen boven te halen om de voorraden voor de winter aan te vullen met ingelegde groenten en verse potten confituur vol zomers vitamine C. Het is inderdaad bijna tijd om te oogsten en dus ook om stil te staan en dankbaar te zijn voor wat we allemaal krijgen van moeder natuur. Zonder haar gulheid maken wij mensen immers geen schijn van kans.  Die gulheid van de natuur weerspiegelt zich in de gulheid van het feest van Lughnasadh: het was een groot feest waarop familie en vrienden samenkwamen om gul te delen wat ze zelf zo gul hadden gekregen. In keltische tijden was het feest zo belangrijk dat...

Het is eigenlijk al lang geleden dat ik nog eens echt de drang heb gevoeld om een ritueel of ceremonie helemaal uit te werken. Die drang is moeilijk te beschrijven; het voelt als een soort van “frenzy”, alsof er iets in je zit dat er gewoonweg uit moet komen. Deze week was Lughnasadh de trigger en dus zette ik mij achter mijn computer en het rolde er gewoon uit. En de dag nadien rolde er nog een versie uit! Lugunasatis 2023 is alvast gecovered! :-) Het zal de zon wel zijn en wat die met mij doet zeker? Jammer genoeg waren er maar een handjevol van onze heksen beschikbaar om samen Lughnasadh mee te vieren. De meesten zitten in het buitenland, op vakantie na twee jaar coronabeperkingen. Omdat ik wel het gevoel had dat ik dit jaarfeest zeker moest meepikken – twee Lughnasadh rituelen schrijven in één week, dat betekent toch iets – ging ik naar de open ceremonie van de Nervii Nemeton uit Wilrijk waar we op waren uitgenodigd. Die druid grove organiseert wel vaker open rituelen, maar meesta...

Als ik de deur van De Spinnerij in Tilburg openduw, moet ik spontaan lachen. Ik had het niet zien aankomen: dit is een kattencafé. Mijn liefste heeft een verrassingsuitje geregeld en hier zijn we dan, klaar voor een high tea onder het welwillende oog van prinses Zoé en haar zeven kattenvrienden, die allemaal van een Griekse zwerfkattenorganisatie op het eiland Kreta komen.  “Ik had mijn Father of Cats t-shirt moeten aantrekken,” zegt mijn liefste, die zijn ogen niet kan afhouden van Catoo die behendig over de loopbruggetjes trippelt die aan het plafond zijn bevestigd. Heel het café is ingericht voor de acht katten die hier wonen. Aan het plafond en de muren hangen loopbruggen en ligplanken en hokjes. Er is een kattenluikje naar de “VIP lounge”, een ruimte waar de katten alleen kunnen zijn en waar ze ook hun eten krijgen. Er staan gezellige zetels die duidelijk niet enkel in trek zijn bij de menselijke bezoekers en op een kleed in de hoek ligt een heel assortiment kattenhengels en ...

Toen we de uitnodiging in de bus kregen, waren we meteen enthousiast. Niet alleen omwille van B&E die hun tien jaar getrouwd in stijl wilden vieren, maar ook omwile van het thema - the end of the world as we know it - en de bijhorende dresscode - be your favourite alien (of blijf een mens als je écht geen zin hebt om mee te gaan in de sfeer die de gastvrouw voor ogen had). Zeer Dr. Whoviaans allemaal :-)  Ook de animatie was net iets anders dan gewoonlijk. Je kon je kaarten laten leggen door Madame Bizarre, een waarzegster, iets dat duidelijk veel succes had bij de gasten. Er stond altijd wel iemand te wachten voor haar tafeltje.  Luna, Amara Fay en ikzelf wilden dat wel eens uitproberen. We spraken af dat we gezamenlijk zouden gaan, als heksen van Arcadia - zonder dat evenwel met zoveel woorden te zeggen - en de kaarten zouden laten leggen voor de coven in plaats van voor onszelf individueel. Zo gezegd, zo gedaan. We moesten best lang wachten. Madame Bizarre nam haar tijd...