Het Zomerland (covenbijeenkomst)

Ik vond het echt balen voor Amara Fay, dat we met zo weinig waren bij deze covenbijeenkomst. Nu we eindelijk weer mogen samenkomen zou je denken dat iedereen naar die samenkomsten zou uitkijken. Bovendien stond de covenbijeenkomst van vanavond al maanden in de Arcadia kalender. Maar we waren maar met ons drietjes – Luna, Aurora en ik – en uiteindelijk zelfs maar met twee, aangezien Aurora meteen weer naar huis moest vertrekken om haar echtgenoot te gaan verlossen van een huilende baby.

Amara Fay had de avond al eeuwen geleden voorbereid voor een workshop, maar toen kwam corona. Een stemmetje – de Morrigan? - vertelde haar dat ze niet moest vrezen dat ze voor niets had gewerkt maar de workshop gewoon voor ons moest bewaren. Toen ik Chinese vrijwilligers aan wilde duiden om de covenbijeenkomsten van de volgende zes maanden voor te bereiden, was Amara Fay de eerste en enige die haar hand opstak: de maand oktober, zo vlak voor Samhain, was voor haar. En het werd een echt fijne avond.

We zouden gaan reizen naar de andere kant van de sluier. Daar zouden we misschien een geliefde ontmoeten die al was overgegaan. Het klonk als de normaalste zaak van de wereld, alsof we een stukje taart zouden gaan eten bij onze oma. Dat was eigenlijk wel een beetje zo, want ik wist haast zeker dat ik inderdaad mijn oma zou gaan zien, al was ik toch wel benieuwd. Er zijn immers niet zoveel mensen in mijn familie en vriendenkring die al naar de andere kant zijn verhuisd …

Na een emotionele reis naar het land aan de andere kant nodigt Amara Fay ons uit om intuitief één of twee bloemen uit de vaasjes te halen die de tafel opsieren. De tafel staat vol met kleine vaasjes vol kleurrijke bloemenpracht.

Ik ben nog een beetje emotioneel van de reis en ga voor roze anjers en germini. Roze is immers de kleur van liefde en tederheid. Daar gloei ik nog een beetje van na.

Amara Fay geeft ons nadien een beetje mee uitleg over de symboliek van de bloemen die we hebben uitgekozen:

• Chrysanten: teken van dankbaarheid
• Gerbera & germini: standvastigheid
• Gipskruid: standvastigheid, vriendschap en het hebben van een puur hart
• Roos: liefde, genegenheid, geluk & vreugde
• Anjers: toewijding, fascinatie & grilligheid
• Fresia: eerbaarheid, onvoorwaardelijke liefde, gedeelde vreugde

REIS NAAR HET ZOMERLAND

Ik zit rustig op mijn stoel en adem traag in en uit, klaar om te gaan reizen naar de anderwereld. In plaats van dat er wortels uit mijn voeten diep in de aarde schieten om daar te gaan wortelen, spruiten er uit de grond wortels naar omhoog, om en in mijn voeten. Traag slingeren ze zich omhoog, kronkelend rond mijn benen naar omhoog, houterige boomwortels en groene stengels. Ze groeien verder naar boven, achter mijn rug en vormen als het ware de rug van de stoel waar ik – zoals ik op metaniveau weet – in de tempelkamer van Amara Fay op zit. Ik ben me bewust van de wereld waar ik op een stoel zit, de wereld achter de wereld waar de kronkelende wortels me geaard houden en de anderwereld waar ik relax tegen een boom geleund sta.

Achter mijn rug voel ik immers niet langer de boomwortels maar de stam van een boom. Boven me zie ik de volle maan die de plek waar ik sta verlicht. Het mag dan al nacht zijn, donker is het bepaald niet. Voor me zie ik een pad dat het bos in kronkelt. Het maanlicht verlicht het pad en het bos. Ik kan de dieren horen die op pad zijn in het schemerduister en rondscharrelen tussen de bomen. 

“Je moet deze reis niet alleen maken,” zegt Amara Fay. Uit het bos komt een eekhoorn gescharreld. Hij heeft bolle wangen en schrandere zwarte glinsteroogjes. We moeten onze intentie aan het dier dat met ons meegaat vertellen, hoor ik Amara Fay zeggen. De eekhoorn komt naar me toegewipt, begint te kwetteren en haalt dan met een snel gebaar een noot uit zijn bolle wangzakken. Ik moet denken aan de fortune cookies met een fijne boodschap in het midden van iets lekkers. Dat moet de noot zijn voor mijn pluizige vriendje. Voorzichtig neem ik de noot uit zijn pootjes aan, zet hem aan mijn mond en blaas er mijn intentie in. Dan geef ik hem terug aan de eekhoorn. Voor ik het weet is de noot alweer verdwenen, waarschijnlijk in zijn bolle wangen :-).

Het pad door het bos komt uit op een zandvlakte aan een groot meer. Het maanlicht weerkaatst op het water. Ik moet denken aan het Vänernmeer in Zweden, waarvan je ook de overkant niet kon zien. Zo groot is dit meer ook. Een verweerde houten aanlegsteiger verbindt de oever met het meer. In het zand bij de steiger is een stok met een lantaarn geplant. Aan de steiger ligt een klein en sierlijk houten zeilbootje. De boot is goed onderhouden, de bruine houten boeg glanst in het maanlicht. Op de steiger staat een figuur die naar me wenkt en teken doet dat ik aan boord mag komen. De veerman verrast me. Hij ziet eruit als een visser, niet als de griezelige dementor die ik had verwacht :-). Hij helpt me aan boord en houdt dan zijn hand omhoog. Hij wil betaald worden.

De eekhoorn wipt behendig aan boord en legt een noot in de hand van de veerman. Even denk ik dat het mijn intentie is, en misschien is het die ook wel, maar als de veerman de noot kraakt met één kneep van zijn hand zie ik dat er een glanzende munt ligt tussen de resten van de schaal. De man steekt de munt tussen zijn tanden, bijt erop, knikt me goedkeurend toe en steekt ze vervolgens weg in zijn zak. Dan draait hij zich om, maakt de touwen los en gooit die op het dek. Dan springt hij zelf aan boord. 

De boot vaart geruisloos het meer op, met bolle zeilen, ook al staat er geen zuchtje wind. Algauw wordt het mistig en is de oever verdwenen. Ik kon gezworen hebben dat er daarnet van op de oever geen wolkje mist te zien was. Het is nu vreemd stil. Er zijn geen geluiden te horen, enkel het zachte klotsen van het water tegen de boeg van het bootje.

Dan doemt in de verste een eiland op in de mist. Ik kan de lichtjes zien die overal op het eiland branden. We naderen net zo’n kleine steiger als aan de andere oever van het meer. Als het bootje aanmeert, springt de eekhoorn meteen aan land en loopt naar een pad dat een beetje verderop naar omhoog loopt. Boven aan het pad verschijnt een schaduw. Als ik dichterbij kom herken ik mijn oma. Ze is op de ene of de andere manier een beetje flou, alsof je een heleboel foto’s over elkaar hebt gelegd om tot één beeld te komen. Achter mijn oma verschijnt een tweede schim. Het is mijn opa. Als hij dichterbij komt is hij wel haarscherp. Hij heeft nog steeds dezelfde glinstering in zijn ogen als toen hij nog leefde en zit nog steeds vol van die kwajongensachtige plagerijtjes, zo lijkt het wel. 

Mijn oma komt naar me toe, kijkt me aan met ogen die overlopen van warmte en legt haar twee handen om mijn gezicht, met zo’n teder gebaar dat ik moet slikken. Het voelt alsof haar aanraking een vloedgolf van liefde losmaakt. Ik weet dat we niet alleen zijn, dat onze geliefden die al zijn heengegaan liefdevol over ons waken en toezien op onze levens. Ik voel een krop in mijn keel.

Ondertussen is mijn opa de eekhoorn aan het plagen. Hij zit op één knie in het zand en houdt plagerig een noot voor de neus van het diertje. De eekhoorn kijkt verlangend naar de noot, geeft hem de noot met mijn intentie en grist de andere uit mijn opa’s hand. Die heeft nog twee noten, grijnst hij, eentje voor de eekhoorn, eentje voor de veerman en eentje voor mij, voor als het nodig is. Drie noten, net als in de sprookjes!

Dan is het tijd om te vertrekken. Ik krijg nog een laatste knuffel, maar knuffel hen even hard terug. Het is moeilijk om hen los te laten. Stel je voor, ik die altijd zo ongemakkelijk word van geknuffel. Mijn armen willen hen gewoon niet loslaten. Mijn hoofd ook niet.

De eekhoorn kwettert druk en ik weet dat we echt moeten gaan.

De veerman staat naast zijn boot te wachten. Hij houdt opnieuw zijn hand op en ik leg de noot die ik van mijn opa heb gekregen erin. Deze keer steekt hij hem zonder te kraken weg. De eekhoorn springt met bolle kaken aan boord. Als de veerman me aan boord heeft geholpen, draai ik me om. Ik kan het silhouet van bomama en bompapa zwart afgetekend zien tegen de maanverlichte hemel. Roerloos kijken ze hoe de boot van het eiland wegvaart en verdwijnen dan in de mist.