Webmaidens Grimoire

Onze volgende covenbijeenkomsten worden telkens door een andere priesteres geleid. Daar was wat professioneel nudgewerk van mijn kant voor nodig :-) en de eerste Chinese vrijwilliger die de spits mocht afbijten was Hamamelis, die van de slag in een zenuwachtige kramp schoot die achteraf nergens voor nodig bleek. Het thema waar ze voor koos was vogels, zeer toepasselijk in deze tijd van het jaar waarop het vinnige gescharrel op de voederplanken plaats bbegint te maken voor het aanhoudende suskewiet bij het minste lekkere lenteweertje. Heerlijk vind ik die eerste lentedagen waarop de zon voorzichtig maar enthousiast haar best doet en de vogels allemaal tegelijk hun beste zangkunsten laten horen. Als de temperatuur ietsje hoger was, dan was dit absoluut mijn favoriete seizoen (nu is dat met stip op één de zomer). Ik was dus even enthousiast als de mezen in mijn stadstuintje toen Hamamelis vertelde dat ze het over vogels zou gaan hebben en hoe die hun plaats hebben in de hekserij, met een ...

De meisjes van de Amazones-coven hadden me gevraagd om hen te helpen bij de wijding van hun spiritkoord. Die eerste wijding van drie is een wijding op het kruispunt tussen de werelden, dat net achter onze eigen wereld ligt. Dat kruispunt is een neutrale plek, waar spirits van allerlei slag en van allerlei realms elkaar kunnen ontmoeten op neutraal terrein. En wij kunnen er ook heel gemakkelijk terecht. Je hoeft er niet eens je ogen voor te sluiten. Wie op PaGE2016 de workshop van Arthur Billington heeft gevolgd, herinnert zich zeker de mythe rond de legendarische bluesmuzikant Robert Johnson, die zo geniaal was in zijn vak dat er wordt verteld dat hij op een kruispunt een pact sloot met de duivel. “At the crossroads” is trouwens de titel van de documentaire die op Netflix over deze geniale bluesman loopt. Kruispunten zijn al sinds het begin der tijden en in zowat alle culturen betekenisvol, met magische eigenschappen, een ontmoetingsplek met de anderwereld. Op plaatsen waar wegen elkaa...

Voor het eerst sinds 2012 vriest het nog eens dat het kraakt. Er worden zelfs zes opeenvolgende vriesdagen verwacht, dagen waarop het kwik zelfs overdag niet boven de 0° stijgt, alsof het weer zich van continent  heeft vergist en de sneeuw en ijs die bedoeld waren voor het hoge Noorden eventjes hier heeft uitgekapt.  Nu ik toch thuis zit te werken door corona en zelfs de kinderen thuis afstandsonderwijs krijgen in een "afkoelingsweek" (geen grapje, al is het hilarisch :-)) om de verspreiding van het virus af te remmen, kan ik daar alleen maar de voordelen van zien.  Met open mond kijk ik naar de schoonheid van de frêle witte sneeuwlaagjes die op de smalle boomtakken glinsteren in het winterzonnetje. Van het geluid van de knerpende sneeuw onder mijn bergbottinen, die ik voor de zekerheid toch maar heb aangetrokken, krijg ik jamneigingen: steek er een basgitaartje bij en een klarinet ofzo en voor je het weet dans je lachend de wijde witte wereld in. En op de blozende roze w...