#standwithukrain
De laatste paar dagen loop ik rond met een beklemd gevoel, alsof ik net niet genoeg lucht krijg. Het verrast me hoe erg de Russische inval in Oekraïne me raakt en nu Vladimir Poetin ermee dreigt om zelfs kernwapens in te zetten wordt het er niet beter op. Het is moeilijk weg te kijken van de beelden die ons via de nieuwszenders en de social media bereiken. En ik wil ook niet wegkijken van de vrouw die aan de Poolse grens met trillende stem en bevende handen, doodsbang, vertelt hoe haar man achtergebleven is, van de oude dame die zich huilend afvraagt waar ze nu naartoe moet nu ze alles kwijt is, van het kleine jongetje dat met zijn machinegeweer van Lego vastberaden vertelt dat hij zijn land gaat verdedigen, van de pasgeboren babies die uit hun couveuses zijn gehaald en samen met de verpleegsters van de neonatologie schuilen tegen bominslagen in een berghok ergens in de kelder van het hospitaal ... Maar na vier dagen blitzkrieg heeft hij Oekraine nog niet klein gekregen. Integendeel, d...