Webmaidens Grimoire

Sinds de tweede ambtstermijn van Donald Trump als president van de Verenigde Staten, blijven de horrorstories maar komen. Initiatieven rond “D.E.I.” – diversiteit, gelijkheid en inclusie – worden er overal geschrapt. Zelfs de foto’s van de Enola Gay die de atoombommen op Hiroshima dropte worden gedeleted wegens te “gay” … Black History Month, Internationale Vrouwendag, … het zijn maar enkele van de initiatieven die plots worden geschrapt. Mannelijk machogedrag en vrouwenhaat lijken weer helemaal OK. Iedereen houdt de adem in, buigt het hoofd en zwijgt. Uit angst. De hele wereld lijkt te kantelen naar 50 jaar geleden en dus is het tijd voor wat vrouwelijk tegengas. “I’ve been thinking and talking with several female friends and family members over the past few days, about fear and resiliency.   About perseverance.  About exhaustion. About roaring toxic masculinity being proffered as the solution to problems that it seeded and harvested.   I’ve been thinking about...

Het is alsof mijn keel langzaam wordt dichtgeknepen tot ik geen adem meer kan halen. Dat is het gevoel dat mij bekruipt elke keer als ik Donald Trump op televisie nog maar eens met een achteloos handgebaar een van de bouwstenen van de Amerikaanse democratie omver hoor gooien. Mijn afkeer voor de man is ondertussen verworden tot walging. Hij hangt aaneen van minachting voor wie niet eerst schiet en dan pas vragen stelt, pestgedrag, ouderwetse misogynie, onversneden racisme, machtswellust en hebzucht. En hij komt ermee weg ook want blijkbaar houdt de helft van de Amerikanen wel van een autoritaire leider die anderen – vrienden eerst – met zichtbaar plezier vernedert en de grond in stampt als ze hem niet slaafs volgen of het vloerkleed van de ratio onder hen wegtrekt. Wij klagen hier in België over particratie – een terecht probleem! – maar we keken met open mond en hoofdschuddend naar de verdeeldheid in de Verenigde Staten  en de personencultus rond Trump in de aanloop van de verkiez...