Webmaidens Grimoire

“Een beetje meer naar links, een beetje meer naar links!” De kinderen staan boven op de mezzanine aanwijzingen te roepen. Mijn liefste staat te balanceren met het visnet om de onverwachte gast te vangen die zijn opwachting heeft gemaakt en hem zonder verlies van lijf en leden weer veilig naar buiten te loodsen. Luid zoemend vliegt de grote hommel tegen het raam naar omhoog. Uiteindelijk lukt het om het beest te vangen en opgelucht vliegt hij het dak over en weg. Sinds dit weekend staat er op ons terras een hommelnest dat we kregen van een kennis. Het nest was één van de vele die bestemd waren voor de Limburgse fruittelers, die de ijverige beestjes inzetten om te helpen bij de bestuiving van de appelgaarden. Nu we zo’n warme lente achter de rug hebben, zijn de bloesems echter twee maanden vroeger dan voorzien aan de bomen verschenen en al lang uitgebloeid. De hommels zijn dus niet meer nodig en zouden worden vernietigd. Nu we met de regelmaat van een klok om de oren worden geslagen met...

Ik sta op het pad. Het is avond, de zon staat niet op haar hoogste punt zoals ik had verwacht maar op het punt om onder te gaan. Ze hangt als een grote oranje halve bol aan de horizon. Tegen de achtergrond van die grote halve zon die zachtjes achter de horizon zakt, zie ik een ruiter die in volle galop het pad komt afgestormd. Ik kan hem niet goed zien in detail, want de zon schijnt toch nog fel in mijn ogen. Ik moet mijn ogen dichtknijpen tegen het licht om de ruiter te zien. Wat ik wel zie is het grote vlammende zwaard dat hij in zijn rechterhand draagt. Met de linkerhand heeft hij de teugels van zijn paard vast. De man doet zijn ewaard naar beneden en in volle galop haalt hij het door de planten die aan mijn linkerkant van het pad staan. Die worden een vuurzee. Ik zie alleen nog het oranje en geel van het vuur, en van de ondergaande zon, en het zwarte silhouet van man een paard die er zwart tegen afsteken. De hele wereld bestaat enkel nog uit vuurkleuren. Ondertussen sta ik stil op ...

Na maanden in ons kot en elkaar niet live mogen ontmoeten, had Fjierra me gevraagd of we toch niet iets konden doen met Litha dat niet virtueel was, coronaproof en rekening houdend met de afstandsregels. Er stond zowiezo al een Litha RAT op het programma, maar daarnaast was er blijkbaar toch ook veel behoefte om nog eens buiten te komen. Dat kon ik zeer goed begrijpen, want zelfs met een park voor de voordeur en een kleine stadstuin om even lucht te gaan happen leek het soms of de muren op me afkwamen!  Vorig jaar waren we met de meisjes van de lesgroep een kruidenwis gaan plukken op de Konijnenwei. Of we dat dit jaar misschien opnieuw konden doen, want de nood bij de Dryaden was groot … Een combinatie van kruidenwis in de namiddag en Litha RAT  met Jitsi cake&wine achteraf was een prima oplossing.  We hadden afgesproken op de Konijnenwei, dat stukje wildernis aan de rand van de stad dat we zo’n beetje als onze terroir hebben geclaimd :-). Het was al een tijdje gelede...

In tegenstelling tot veel van mijn collega’s die van de lockdown gebruik heben gemaakt om te tuinieren en nu een supernette getrimde groene grasmat hebbe, heb ik mijn kleine stadstuintje gewoon losgelaten nadat ik begin april ergens het gras eens had afgereden. Het resultaat is een explosie van groen, geel en paars. Midzomer is de periode waarin alles in bloei lijkt te staan. Wat anderen onkruid noemen, vind ik soms van een wondermooie schoonheid. De koolwitjes en de hommels lijken het met me eens te zijn.  Het is dus de periode bij uitstek om rond kruiden te werken, één van de traditionele “crafts” van de hekserij. Yza is niet alleen een gediplomeerde herboriste die kruiden gebruikt in haar (magische) praktijk, ze heeft ook een spirituele tuin aangelegd in de anderwereld, waar ze regelmatig naartoe gaat als ze inspiratie of hulp nodig heeft. Die kruidentuin wilde ze met ons delen, als een afscheidscadeautje, want ze heeft het de laatste tijd zo druk met het schrijven van haar boek...