Bombus Terrestris
“Een beetje meer naar links, een beetje meer naar links!” De kinderen staan boven op de mezzanine aanwijzingen te roepen. Mijn liefste staat te balanceren met het visnet om de onverwachte gast te vangen die zijn opwachting heeft gemaakt en hem zonder verlies van lijf en leden weer veilig naar buiten te loodsen. Luid zoemend vliegt de grote hommel tegen het raam naar omhoog. Uiteindelijk lukt het om het beest te vangen en opgelucht vliegt hij het dak over en weg.
Sinds dit weekend staat er op ons terras een hommelnest dat we kregen van een kennis. Het nest was één van de vele die bestemd waren voor de Limburgse fruittelers, die de ijverige beestjes inzetten om te helpen bij de bestuiving van de appelgaarden. Nu we zo’n warme lente achter de rug hebben, zijn de bloesems echter twee maanden vroeger dan voorzien aan de bomen verschenen en al lang uitgebloeid. De hommels zijn dus niet meer nodig en zouden worden vernietigd.
Nu we met de regelmaat van een klok om de oren worden geslagen met alarmerende berichten over de achteruitgang van de bijen - zowel wilde bijen en hommels als de klassieke honingbijen - en wat die achteruitgang betekent voor onze voedselproductie, klinkt dat zeer wrang. Zeker omdat hommels eigenlijk beschermde dieren zijn. Vandaar dat enkele vrijwilligers een goede thuis zochten voor de beestjes. Nu woont er dus een kolonie aardhommels - Bombus Terrestris, herkenbaar aan hun witte poep - op ons terras. Adopteer eens een hommel of honderd, het is eens wat anders dan een kat uit het asiel halen :-)
Het nest is een plastieken kamer met een gangetje, in een kartonnen doos met verluchtingsgaten. De doos mag niet in de volle zon staan en uiteraard ook niet in de regen. Liefst ook niet op de grond zodat de doos zeker niet nat wordt. Verder moet je er helemaal niets voor doen, de hommels zijn zelfbedruipend.
Ik heb een schapje van het barbecuetafeltje leeggemaakt, zodat we de beestjes ongegeneerd kunnen gadeslaan op het terras. Hommels kijken blijkt zeer rustgevend. Het is fascinerend om te zien hoe ze het nest in- en uitvliegen. Zonder dralen vliegen ze prompt naar boven, de tuin uit, om later terug te komen met een dikke stuifmeelbroek. Agressief zijn de beestjes helemaal niet. Ze zien er zelfs schattig en heel aaibaar uit met hun gestreepte pelsje en hun harige witte poep.
Jammer dat het nest sowieso ten dode is opgeschreven. Na een paar maanden legt de koningin in het nest eitjes waaruit nieuwe koninginnen geboren zullen worden. Die vliegen er op uit om een nieuw nest te zoeken waar ze overwinteren. De oude koningin legt dan geen nieuwe eitjes meer en dus komen er geen nieuwe hommels meer bij. De hommels van het nest sterven uiteindelijk van ouderdom ... Maar zover is het nog niet. We blijven nog even genieten van het schouwspel.
Meer informatie:
Reacties