Samhain (open ritueel)
Samhain beloofde interessant te worden dit jaar. Het was de eerste keer dat de “kuikentjes” van de lesgroep een open Arcadia ritueel zouden leiden (weliswaar onder de supervisie van wat ervaren rotten zoals Yza en Luna, maar toch ...
De plek van het gebeuren was De Verscholen Tuin in Deurne, een groene plek in de stad en toch erbuiten, en helemaal privé. Indien het toch zou regenen, dan konden we bovendien terecht in de Baarmoedergrot, een ondergrondse ronde ruimte, al betwijfelde ik of die groot genoeg zou zijn voor dit ritueel :-) Er beloofde immers veel volk te komen als ik mocht afgaan op de reacties die ik kreeg op mijn posts en berichtjes op verschillende pagan websites. Tof tof tof!
Het was fijn om nog eens terug buiten te werken. Ik weet niet wat het is, maar zo’n ritueel buiten is toch anders. Gelukkig was het helemaal niet koud, want koude is het enige dat mij tegenhoudt om rituelen buiten te doen, laat staan dat het daar nog eens bij regent ook. Het is nu eenmaal niet anders: reizen naar de Anderwereld is niet evident als je je lijf niet comfortabel achter kan laten (en “vergeten”) en dat is niet het geval als dat lijf staat te rillen van de kou of verzuipt in de stortregen ...
Kaarsen en lantaarns verlichtten het pad naar de tuin, waar het altaar stond opgesteld. We mochten er de foto’s en andere dingen die ons herinnerden aan overleden familie en vrienden op leggen. Ik had nog maar net een doos met oude foto’s meegenomen uit de kelder van mijn ouders, om ze in te scannen, en had daaruit de foto van mijn jonge grootmoeder meegebracht en de oude ferrotypie van hààr grootmoeder, allebei voormoeders van Arcadia :-). Uiteraard had ik het voormoederkleed van Arcadia meegebracht ook (en mijn dochter: onze vrouwelijke lijn was dus goed vertegenwoordigd!)
Nadat we werden gezuiverd met bijvoetsmudge en onze plek in de cirkel hadden opgezocht, werden de wachters van de kwartieren uitgenodigd. Jammer dat de meisjes dat niet luid genoeg deden zodat je er niets van kon horen als je er niet vlakbij stond. Voor de niewe mensen die nog nooit een ritueel hadden gezien of meegedaan, en ik wist dat er vandaag zo’n mensen bij waren, was dat wel spijtig. Misschien hadden we gewoon veel dichter rond het altaar kunnen komen staan zodat we elkaar beter konden verstaan (dat was wel het enige dat ik had op te merken over het ritueel, dus onze kuikentjes hebben dat heel goed gedaan :-)).
We kregen elk een papiertje waarop we een boodschap voor onze overleden geliefden mochten schrijven. Dat zouden we met de hulp van Hekate aan hen bezorgen in de Anderwereld.
Tanja nam ons daarna mee in een geleide meditatie naar Hekate. Ik heb absoluut geen idee meer wat er precies werd gezegd. Ik was immers afgeleid door wat ik voor mijn geestesoog zag. Ik zag onszelf staan in de cirkel, rond het altaar, schemerig verlicht door het licht van de kaarsen. Ik stond langs de ene kant van het altaar, en aan de andere kant van het altaar leek het alsof het donker van de nacht op een bepaalde plek nog donkerder werd, als een zwarte vlek, ton sur ton, die groter en groter werd, tot ze armen en een hoofd kreeg. De vrouw – Hekate – was reuzegroot en ik moest terugdenken aan de eerste keer dat ik Brigandhu had gezien. Die was toen ook gigantisch geweest en hoog boven me uitgetorend. Dat was nu ook het geval. Ze leek wel een grot duister beeld, zo onnatuurlijk stil stond ze daar, met een grote vlammende staf in elke hand. Toen pootte ze eerst de ene, dan de andere staf op de grond neer, met een doffe dreun die de aarde deed trillen onder onze voeten. De godin keek op ons neer, gigantisch groot, de donkere ogen ernstig in haar witte gezicht. De energie drukte zwaar op mijn borstkas en ik merkte dat mijn ademhaling oppervlakkiger werd.
Net zoals ze was verschenen uit de duisternis, verdween de godin weer. Het leek wel alsof ze gewoon oploste in het donker. “You are blessed, all
of you” klonk het nog (in het Engels, jawel, raar). Toen was ze weg. Ik stond nog steeds letterlijk te trillen op mijn benen vande energie. Amai.
We gooiden onze papiertjes in het vuur. Hekate is ook een vuurgodin, ze heeft niet voor niets toortsen mee om de weg te verlichten in het duister. Toen viel het me ook ineens op: de plek waar de godin zopas nog had gestaan aan de andere kant van het altaar, was de plek waar de vuurkorf stond. Toeval? Wellicht niet.
De plek van het gebeuren was De Verscholen Tuin in Deurne, een groene plek in de stad en toch erbuiten, en helemaal privé. Indien het toch zou regenen, dan konden we bovendien terecht in de Baarmoedergrot, een ondergrondse ronde ruimte, al betwijfelde ik of die groot genoeg zou zijn voor dit ritueel :-) Er beloofde immers veel volk te komen als ik mocht afgaan op de reacties die ik kreeg op mijn posts en berichtjes op verschillende pagan websites. Tof tof tof!
Het was fijn om nog eens terug buiten te werken. Ik weet niet wat het is, maar zo’n ritueel buiten is toch anders. Gelukkig was het helemaal niet koud, want koude is het enige dat mij tegenhoudt om rituelen buiten te doen, laat staan dat het daar nog eens bij regent ook. Het is nu eenmaal niet anders: reizen naar de Anderwereld is niet evident als je je lijf niet comfortabel achter kan laten (en “vergeten”) en dat is niet het geval als dat lijf staat te rillen van de kou of verzuipt in de stortregen ...
Kaarsen en lantaarns verlichtten het pad naar de tuin, waar het altaar stond opgesteld. We mochten er de foto’s en andere dingen die ons herinnerden aan overleden familie en vrienden op leggen. Ik had nog maar net een doos met oude foto’s meegenomen uit de kelder van mijn ouders, om ze in te scannen, en had daaruit de foto van mijn jonge grootmoeder meegebracht en de oude ferrotypie van hààr grootmoeder, allebei voormoeders van Arcadia :-). Uiteraard had ik het voormoederkleed van Arcadia meegebracht ook (en mijn dochter: onze vrouwelijke lijn was dus goed vertegenwoordigd!)
Nadat we werden gezuiverd met bijvoetsmudge en onze plek in de cirkel hadden opgezocht, werden de wachters van de kwartieren uitgenodigd. Jammer dat de meisjes dat niet luid genoeg deden zodat je er niets van kon horen als je er niet vlakbij stond. Voor de niewe mensen die nog nooit een ritueel hadden gezien of meegedaan, en ik wist dat er vandaag zo’n mensen bij waren, was dat wel spijtig. Misschien hadden we gewoon veel dichter rond het altaar kunnen komen staan zodat we elkaar beter konden verstaan (dat was wel het enige dat ik had op te merken over het ritueel, dus onze kuikentjes hebben dat heel goed gedaan :-)).
We kregen elk een papiertje waarop we een boodschap voor onze overleden geliefden mochten schrijven. Dat zouden we met de hulp van Hekate aan hen bezorgen in de Anderwereld.
Tanja nam ons daarna mee in een geleide meditatie naar Hekate. Ik heb absoluut geen idee meer wat er precies werd gezegd. Ik was immers afgeleid door wat ik voor mijn geestesoog zag. Ik zag onszelf staan in de cirkel, rond het altaar, schemerig verlicht door het licht van de kaarsen. Ik stond langs de ene kant van het altaar, en aan de andere kant van het altaar leek het alsof het donker van de nacht op een bepaalde plek nog donkerder werd, als een zwarte vlek, ton sur ton, die groter en groter werd, tot ze armen en een hoofd kreeg. De vrouw – Hekate – was reuzegroot en ik moest terugdenken aan de eerste keer dat ik Brigandhu had gezien. Die was toen ook gigantisch geweest en hoog boven me uitgetorend. Dat was nu ook het geval. Ze leek wel een grot duister beeld, zo onnatuurlijk stil stond ze daar, met een grote vlammende staf in elke hand. Toen pootte ze eerst de ene, dan de andere staf op de grond neer, met een doffe dreun die de aarde deed trillen onder onze voeten. De godin keek op ons neer, gigantisch groot, de donkere ogen ernstig in haar witte gezicht. De energie drukte zwaar op mijn borstkas en ik merkte dat mijn ademhaling oppervlakkiger werd.
We gooiden onze papiertjes in het vuur. Hekate is ook een vuurgodin, ze heeft niet voor niets toortsen mee om de weg te verlichten in het duister. Toen viel het me ook ineens op: de plek waar de godin zopas nog had gestaan aan de andere kant van het altaar, was de plek waar de vuurkorf stond. Toeval? Wellicht niet.
Reacties