Oerzang
Ongemakkelijk schoof ik heen en weer op het puntje van mijn stoel, ondertussen het ritme meetikkend op het minidrummetje dat Eirinn me in mijn handen had geduwd. Ze had me uitgenodigd voor een Oerzangritueel en dus was ik een beetje impulsief naar Wilrijk vertrokken om zo'n sessie mee te maken. Samen met vijf andere madammen zat ik in het donker rond het altaar. Het enige licht was dat van de kaarsen die rondom ons op de tafels en vensterbanken stonden. Het was warm en gezellig. En toen begon het zingen...
Eirinn begon te drummen, een diepe bromtoon die aan iets oerouds appeleert. Daar was de eerste stem. Woorden waren er niet, alleen klanken. En het ritme van de drums. Gelukkig was er het ritme van de drums want zo voluit zingen, neen, dat was niets voor mij. Ik zag dat de andere vrouwen hun ogen hadden gesloten. Ik geneerde me een beetje dat ik hier zo'n beetje zat te kijken maar zelf niet meedeed en dus begon ik toch maar stilletjes mee te neuriën, de achtergrondtoon, een zacht brommen dat de drums ondersteunde.
En daar was ze dan, mijn stem, mijn lied. Ze kwam uit het diepste van mijzelf. Ze zong zachtjes en intuïtief en ze gilde en ze jankte en ze voelde zoveel pijn maar ook zoveel schoonheid rondom ons. Ik besefte dat ik mijn ogen ook gesloten had en volledig was opgegaan in de muziek. Wat was dat in 's hemelsnaam!? Het was prachtig!
Na afloop stond ik stijf van de energie. Yza deelde keelpastilles uit. Die waren nodig want zonder het te voelen had ik mijn keel schorgeschreeuwd :-) We ruimden goedgemutst op en babbelden ondertussen nog wat na. Het was de eerste keer dat ik zoiets had meegemaakt en dus was ik nieuwsgierig naar de drijfveren van deze vrouwen. Tum vertelde dat deze sessies zo belangrijk voor haar waren omdat het de enige plek was waar ze vanzelf ophield met denken. Martine beaamde. Als je begint te zingen vanuit je buik, vanuit je ziel, dan is er geen plaats meer voor je ego. De enige moeilijkheid is dat dat ego niet zo graag opzij wordt gezet. En dus schuif je ongemakkelijk heen en weer tot je jezelf verliest. Dat kon ik alleen maar bevestigen. Ik wil mijzelf best wel eens wat vaker kwijt raken ...
https://www.facebook.com/oerzang/
Eirinn begon te drummen, een diepe bromtoon die aan iets oerouds appeleert. Daar was de eerste stem. Woorden waren er niet, alleen klanken. En het ritme van de drums. Gelukkig was er het ritme van de drums want zo voluit zingen, neen, dat was niets voor mij. Ik zag dat de andere vrouwen hun ogen hadden gesloten. Ik geneerde me een beetje dat ik hier zo'n beetje zat te kijken maar zelf niet meedeed en dus begon ik toch maar stilletjes mee te neuriën, de achtergrondtoon, een zacht brommen dat de drums ondersteunde.
En daar was ze dan, mijn stem, mijn lied. Ze kwam uit het diepste van mijzelf. Ze zong zachtjes en intuïtief en ze gilde en ze jankte en ze voelde zoveel pijn maar ook zoveel schoonheid rondom ons. Ik besefte dat ik mijn ogen ook gesloten had en volledig was opgegaan in de muziek. Wat was dat in 's hemelsnaam!? Het was prachtig!
Na afloop stond ik stijf van de energie. Yza deelde keelpastilles uit. Die waren nodig want zonder het te voelen had ik mijn keel schorgeschreeuwd :-) We ruimden goedgemutst op en babbelden ondertussen nog wat na. Het was de eerste keer dat ik zoiets had meegemaakt en dus was ik nieuwsgierig naar de drijfveren van deze vrouwen. Tum vertelde dat deze sessies zo belangrijk voor haar waren omdat het de enige plek was waar ze vanzelf ophield met denken. Martine beaamde. Als je begint te zingen vanuit je buik, vanuit je ziel, dan is er geen plaats meer voor je ego. De enige moeilijkheid is dat dat ego niet zo graag opzij wordt gezet. En dus schuif je ongemakkelijk heen en weer tot je jezelf verliest. Dat kon ik alleen maar bevestigen. Ik wil mijzelf best wel eens wat vaker kwijt raken ...
https://www.facebook.com/oerzang/
Reacties